Na de overname van 21st Century Fox eerder dit jaar, wil Disney graag waar voor zijn geld krijgen door vrijwel elke franchise opnieuw op te starten waar het nu de rechten op heeft: Alien, X-Men, Home Alone, Night at the Museum, Fantastic Four, Diary of a Wimpy Kid, de lijst gaat maar door. Een titel die keer op keer naar voren komt in deze discussies is Planet of the Apes. Matt Reeves heeft zo ongeveer de laatste Planet of the Apes-reboot genageld, maar dat was de Dark Knight-trilogieversie van Planet of the Apes - het was de unieke kijk van een regisseur op dat concept. Er is nog steeds ruimte voor Disney om er een nieuwe invalshoek op te vinden. Hier zijn 10 dingen die de Planet Of The Apes opnieuw moet opstarten.
10 Bijgewerkt sociaal commentaar
Net als Star Trek, The Twilight Zone en andere sciencefictionfranchises die in de jaren '60 van start gingen, werd Planet of the Apes altijd gekenmerkt door zijn sociale commentaar. In het origineel concentreerde dat commentaar zich op raciale spanningen, de Amerikaanse houding ten opzichte van immigratie en vooral de angst voor nucleaire vernietiging. We leven nu in een tijd waarin, in plaats van bang te zijn voor een nucleaire oorlog, de mensheid zichzelf snel met uitsterven bedreigt en de machtige mensen die maatregelen kunnen nemen om onze zelfopgelegde apocalyps te voorkomen, een oogje dichtknijpen. Er is een kans voor wat schroeiend commentaar op deze sociale verandering in een herstart van Planet of the Apes.
9 Verre toekomst
De afgelopen drie Planet of the Apes-films hebben de formule opgeschud met een eigentijdse setting. Rise of the Planet of the Apes speelde zich af in onze wereld en liet zien hoe door bedrijven gefinancierde wetenschappelijke experimenten primaten de mogelijkheid begonnen te geven om te spreken, en als gevolg daarvan in opstand kwamen tegen de mensen. Dawn and War toonden de stappen die de revolutie nam om de wereld over te nemen. Het was een interessante invalshoek voor die trilogie. Maar voor de herstart moeten we terugkeren naar de verre toekomst. Het escapisme van een verre futuristische omgeving maakte altijd deel uit van het plezier van de originele serie.
8 apen die mensen dwingen om als gladiatoren te vechten
In de jaren '80, tijdens de vroegste ontwikkelingsfasen van wat Tim Burton's Planet of the Apes-remake uit 2001 zou worden, werd een nieuwe Planet of the Apes-film bedacht als een alternatief vervolg op het origineel uit 1968. Er is een script geschreven dat is geïnspireerd op Spartacus, die de apen in de Romeinse fase van hun empirische beschaving zou hebben voorgesteld.
Een geweldig concept dat hieruit zou kunnen voortkomen, is het idee dat apen hun menselijke slaven dwingen om als gladiatoren te vechten voor hun vermaak, net zoals de Romeinen deden. Met moderne CGI-technologieën zou dit kunnen leiden tot een adembenemend filmisch decorstuk.
7 Laten zien hoe het Vrijheidsbeeld op een strand terecht is gekomen
Het meest iconische beeld in de Planet of the Apes-franchise zal altijd het Vrijheidsbeeld op het strand zijn. Het was de aanblik die Taylor betekende dat hij de hele tijd op aarde was. De vernietiging van het Vrijheidsbeeld zou geen belangrijk onderdeel moeten zijn van de herstart zoals de Kessel Run het hoogtepunt was van Solo: A Star Wars Story, omdat paaseieren van nature niet sterk genoeg zijn om te zijn. plot punten. Maar als het alleen dat is, een paasei en het Vrijheidsbeeld dat op een strand belandt, is een voorbijgaand moment, het kan een erg leuke fan-service zijn en de continuïteit van de serie herstellen.
6 Vertegenwoordig de werkelijke aapcultuur
In Matt Reeves 'Planet of the Apes-films zagen we Caesar relaties ontwikkelen met andere apen zoals een mens zou doen in de menselijke cultuur. Hij ontmoette een vrouw, trouwde met haar en ze kregen een kind. Hij brengt de films door met praten over het beschermen van zijn vrouw. Maar dat is niet representatief voor de aapcultuur. Ze hebben geen vrouw of man. De meeste primaten - bijvoorbeeld gorilla's en chimpansees; twee soorten die veel voorkomen in de Planet of the Apes-franchise — zijn polygaam. Het zou beslist interessanter zijn om polyrelaties te onderzoeken om de verschillen tussen mensen en apen te accentueren dan om nog een andere algemene familieman te hebben.
5 karakters waar we echt om geven
Het grootste probleem waarmee Planet of the Apes-films worden geconfronteerd, is het ontbreken van personages waar het publiek om geeft. Het enige personage in de recente trilogie dat het publiek zich zelfs herinnert, is Caesar. De personages gespeeld door Gary Oldman en Woody Harrelson waren generieke, gezichtsloze schurken die de vernietiging van apen wilden zonder echte reden, terwijl Jason Clarke een Rick Grimes-kloon speelde, een grijze, strijdige familieman die een baard liet groeien en zijn groep van overlevenden door de post-apocalyptische wereld. De nieuwe herstart van Planet of the Apes zal ons personages als Taylor en Cornelius moeten geven die echt iets voor ons betekenen.
4 Laat u niet verzanden in politieke details
De Planet of the Apes-films zijn altijd politiek geweest - ze zijn een commentaar op de angst van een dominante cultuur voor een multiculturele wereld - en ze zouden altijd een politieke ondertoon moeten hebben. Die boventonen zouden echter het thema van het verhaal moeten dienen. Een probleem waar veel Planet of the Apes-films last van hebben, is dat ze vastlopen in politieke debatten over de triviale details van het leiden van een regering. (Tim Burton's remake uit 2001 was hier in het bijzonder schuldig aan.) Politieke satire zou verborgen moeten worden in de thematische randen van de herstart van Planet of the Apes, met de nadruk op de personages en hun motivaties.
3 astronauten die terugkeren naar de aarde
De basis van de Planet of the Apes-franchise is gebaseerd op astronauten die terugkeren naar de aarde en het onherkenbaar vinden vanaf de plek waar ze zijn vertrokken. Dat is een onheilspellend en existentieel idee dat er in de originele film uit 1968 niet de technologie of tijd was om echt te verkennen. De herstart zou het uitgangspunt moeten terugbrengen van astronauten die de wereld achter zich laten en ernaar terugkeren om te ontdekken dat deze wordt overspoeld door pratende apen.
Misschien kan deze film zich onderscheiden door de astronauten te laten weten dat de planeet waarop ze landen de aarde is. Dit zal de dreiging directer maken, omdat ze beseffen dat ze helemaal alleen zijn tegen een kracht die het grootste deel van de mensheid al heeft weggevaagd. En laten we eerlijk zijn, we weten toch allemaal dat het de aarde is.
2 Een meer klassieke look voor de apen
De originele Planet of the Apes-films werden iconisch vanwege hun ongelooflijke make-up en kostuumontwerp. Hoewel we konden zien dat de apen gewoon mensen waren die maskers droegen, was er een griezelige sfeer bij hen die hen een verontrustende aanwezigheid maakte. De recente trilogie gaf ons realistisch ogende apen door middel van motion capture-uitvoeringen, maar dat voelde niet helemaal goed, want ondanks hun realistische uiterlijk spraken ze nog steeds in gearticuleerde zinnen. De herstart moet zich visueel onderscheiden door een manier te vinden om de cartoonachtige, originele look van de apen net zo realistisch te laten aanvoelen als de motion-capture, terwijl de klassieke look van de serie behouden blijft. (De MCU heeft deze balans van de klassieke cartoonachtige look genageld met een realistisch visueel randje.)
1 Frisse wendingen
We weten inmiddels allemaal dat de titulaire aap-geïnvesteerde planeet in werkelijkheid een toekomstige versie van de aarde is die is overgenomen door geëvolueerde primaten. Er is geen manier om die wending zo schokkend te maken als in 1968, hoeveel Tim Burton ook probeerde met een aap op zijn plaats op Honest Abe op het Lincoln Memorial en apen in politie-uniformen die op motorfietsen door geplaveide straten reden. Dat gezegd hebbende, de plotwending was de hoofdtrekking van de originele Planet of the Apes-film. Het opnieuw opstarten heeft een soort schokkende wending nodig, alleen niet dezelfde als het origineel.