Goedenavond. Naast Rod Serling's Twilight Zone was er nog een andere uiterst slimme anthologiehit met een charismatische presentator in de hoofdrol. De Master of Suspense zelf, Alfred Hitchcock, besloot zijn wrange, duistere humor op televisie te brengen. De verhalen zelf waren echter over het algemeen vrij grimmig en gingen vaak over moord, zelfmoord, verkrachting en andere misdrijven. Het waren kleine plakjes scherp geschreven spanning, in plaats van Serlings sci-fi meditaties over moraliteit.
Hoewel ze een geestig gevoel voor ironie, geweldige uitvoeringen en slimme wendingen hadden. Hitchcock regisseerde slechts een handvol, en schreef niet zijn eigen materiaal. Maar hij zorgde consequent voor charmante intro's en outro's, begeleid door een iconisch themalied en briljante komedie. Dit is hoe fans de hoogte- en dieptepunten van deze thrillerbundel uit de jaren 50 beoordeelden.
10 Slechtste: Sylvia - 6.4
In deze aflevering maakt een rijke vader zich zorgen dat zijn dochter Sylvia mogelijk zelfmoord pleegt nadat ze een wapen heeft gekocht. Ze heeft echter gedreigd haar ex-man Peter te vermoorden als hij haar niet terugneemt. Het is eigenlijk een verhalend spel van Russische roulette, waarbij je je afvraagt wie er uiteindelijk dood zal gaan.
Helaas is er een duidelijk probleem met de casting, wat erg storend is. De vader en dochter zijn te dichtbij in leeftijd, en de laatste heeft een heel ander accent. Het is nogal vreemd. Het verhaal zelf is uiteindelijk een beetje uit het hoofd, en erger nog, beweegt als melasse. Ook zijn de zwakkere uitvoeringen eenvoudigweg niet in staat om in wezen onsympathieke karakters te dragen.
9 Beste: man met een probleem - 8.4
Dit is een verhaal over een man op een richel, en de bekwame officier die hem naar beneden wil helpen. Maar het achtergrondverhaal weeft langzaam een intrigerend tapijt van geheime waarheden achter de ontmoeting. Het bereikt een uitstekende spanning door geleidelijk het mysterie van de motivaties stukje bij beetje te onthullen.
De aflevering biedt een behendige regie en meeslepende uitvoeringen. Het feitelijke uitgangspunt van het verhaal resulteert in een zeer slimme en lonende wending. Maar de aflevering werkt de hele tijd, omdat de valse pretentie net zo boeiend is als de verborgen realiteit. Het is pure Hitchcock, die duidelijk maakt waarom hij Psycho uiteindelijk aan zijn televisieteam heeft toevertrouwd.
8 Het ergste: o jeugd en schoonheid! - 6.3
In deze aflevering worstelt een voormalige atleet van middelbare leeftijd met drinken en depressies in zijn plaatselijke Country Club. De uitvoeringen zijn overal behoorlijk indrukwekkend, en Gary Merrill roept eigenlijk een zekere mate van sympathie op voor zijn hoofdrolspeler. Het is natuurlijk belachelijk dat de naam van het personage letterlijk 'Cash' is.
Dat ligt schaamteloos op de neus. En over het algemeen is het verhaal een beetje een hele klus, met al dat zelfmedelijden. De man heeft meer geld dan sommigen, een vrouw en een kind. Dit verhaal is slechts een les: contant geld wordt duur betaald voor een poging om de oude dagen opnieuw te beleven. Het is een langzame, sombere aflevering die gewoon niet de typische intriges genereert.
7 Beste: Road Hog - 8.5
Opnieuw bekijken we een goed gemotiveerd, sympathiek en slim wraakplan. De aflevering begint met een gemene verkoper, wat eigenlijk een vreemde verwaandheid is. Hoe zou hij de kost verdienen? Hoe dan ook, het kan hem niet schelen dat mensen hem onderweg tegenkomen.
De verkoper laat een vrachtwagen achter zich rijden, met de dood van een gewond kind tot gevolg. Deze katalysator zorgt voor een aantal fantastische intriges, en als wraak goed wordt gediend, is het schuldig bevredigend. Deze aflevering graaft in de donkerste impulsen van de mensheid, met betrekking tot egoïsme, verdriet en wreedheid. Het voelt bijna als een stadslegende - gedragen door begaafde acteurs, en met een geweldig tempo.
6 Worst: The Hidden Thing - 6.1
Dit is een behoorlijk zwakkere inzending, wat jammer is, want het opvallende uitgangspunt had een enorm potentieel. In deze aflevering wordt de verloofde van een man willekeurig gedood door een hit-and-run. De hoofdpersoon, Dana, kan zich geen identificerende informatie van de dader herinneren. Hij wordt beroerd door schuldgevoelens, totdat een complete vreemdeling Dana lastigvalt met beloften van een oplossing voor het terugroepen van herinneringen.
Het is een briljant uitgangspunt, maar het acteerwerk ondersteunt het niet. En erger nog, het einde biedt geen oplossing voor de vreemdeling, wat heel vreemd is. Meestal doet deze show opzettelijk zijn best om een slim, onverwacht antwoord op te roepen. Helaas wordt de bevrediging van mysteries bepaald door hun oplossingen.
5 Beste: The Glass Eye - 8.5
Jessica Tandy is waarschijnlijk het best bekend voor Driving Miss Daisy. Maar ze werkte ook samen met Hitchcock in een van zijn meest iconische films, The Birds. En daarvoor leverde ze een absoluut geweldige prestatie in deze verbluffende aflevering, als een eenzame oude vrijster. Ze smacht naar een reizende buikspreker, maar alles is niet wat het lijkt.
Het is een behoorlijk aangrijpende les over isolement, waar ouderen geen onbekende in kunnen zijn. Maar de aflevering heeft ook een aura van gespannen, bovennatuurlijke mysterie. Het verhaal manipuleert uw vertrouwdheid met horror om verwachtingen te ondermijnen. En tegelijkertijd waarschuwt de tragische wending ook hoe wanhoop en fantasie kunnen leiden tot schadelijke, spijtige doeleinden.
4 Slechtste: benoeming om elf uur - 5.9
Deze saaie aflevering gaat over een jonge man die in een paar bars een emotionele inzinking lijdt. De belofte is dat er om elf uur iets vreselijks zal gebeuren, maar de wending is niet voldoende. Er is geen gevoel voor mysterie, en de hoofdrolspeler levert gewoon niet voldoende sterke prestaties om consistente uitbarstingen uit te voeren.
Dergelijk gedrag kan bij kleinere actoren echt uit de hand lopen, en dat doet het ook. Alle acties zijn onzinnig tot de grote onthulling. Volgens Hitchcock zelf wordt de beste spanning gegenereerd wanneer het publiek meer weet dan de personages. Misschien had het verhaal beter gespeeld als we waren geïnformeerd, in plaats van het einde een mysterie te laten.
3 Beste: Man From The South - 8.7
Deze aflevering wordt bekroond door twee buitengewoon iconische acteurs: Steve McQueen en Peter Lorre. De laatste was eigenlijk in Hitchcock's originele The Man Who Knew Too Much. Beide acteurs leveren overtuigende, boeiende voorstellingen. Het personage van McQueen raakt het met een vrouw in een casino, gespeeld door zijn echte vrouw.
Hun chemie is navenant organisch. Dan doet Peter Lorre zijn “ding”, een verontrustende gok wagen - een cabriolet voor een vinger. Het enige wat McQueen hoeft te doen is zijn sigarettenaansteker tien keer achter elkaar aan te steken. De inzet is behoorlijk hoog en Lorre jaagt op de pogingen van het slachtoffer om indruk te maken op zijn nieuwe meisje. Het is een eenvoudig uitgangspunt, maar passend morbide, spannend en goed uitgevoerd.
2 Slechtste: de kinderen van Alda Nuova - 5.8
Deze aflevering speelde zich af in Italië, wat een vreemde beslissing was. De show had er duidelijk niet het budget voor, met niet-overtuigende sets en acteurs. In deze aflevering zoekt een gezochte crimineel zijn toevlucht in een kleine Italiaanse stad en ontmoet hij zijn verdiende loon. Bijgevolg is de hoofdrolspeler overal totaal onwaarschijnlijk, en we wachten met spoed op zijn ondergang.
Dat creëert geen enkele vorm van spanning, omdat we voor dat element moeten worden geïnvesteerd. De kenmerkende twist is ook afwezig, wat even teleurstellend is. De aflevering ploetert gewoon door, alsof hij ongeïnteresseerd is in zijn eigen verhaal.
1 Beste: het juiste huis - 8.7
Interessant genoeg is de best beoordeelde aflevering van de show gebaseerd op een mysterie. Waarom vraagt een oude huiseigenaar zo'n onredelijke prijs voor haar huis? Wanneer iemand eindelijk bereid is te betalen, wordt geleidelijk de donkere geschiedenis van de woning onthuld. Gezien het feit dat daar een moord heeft plaatsgevonden over een grote som aan gestolen geld, wordt de draai enigszins getelegrafeerd.
Het stelt ons echter ook in staat om de schaakwedstrijd te begrijpen die de hoofdpersonen met elkaar spelen. De aflevering gaat snel en de cast is fantastisch. Het omvat in wezen alles wat van de show verlangd wordt - misdaad, slechte mensen, wraak, bedrog en fantastisch acteerwerk. Om nog maar te zwijgen, de monologen van Hitchcock zijn zoals gewoonlijk briljant.