Voordat stemmen ooit op het witte doek te horen waren, werden filmische verhalen verteld door middel van muziek. Denk aan enkele van de meest gedenkwaardige momenten in de filmgeschiedenis en het is moeilijk om er een te vinden waarbij geen muziek de emotie aandrijft.
Zelfs vreselijke films kunnen worden ingewisseld met een goed opgebouwde soundtrack (zie Star Wars: Episode I - The Phantom Menace). Temidden van alle vreselijke popmuziek die tegenwoordig door tieners leeft, bestaat er nog steeds originele georkestreerde muziek. Zelfs nu de entertainmentindustrie dieper in de handen van de popcultuur glijdt, is één aspect constant gebleven: filmmuziek.
Tegenwoordig zijn we gezegend met eindeloze mogelijkheden in een digitaal tijdperk waarin een enkele cello de meest weerzinwekkende schurk kan vertegenwoordigen. Originele partituren worden elk jaar krachtiger, vooral met de aanval van nieuwe componisten zoals Clint Mansell (Requiem For A Dream) en Abel Korzeniowski (A Single Man). Toch worden we constant opgeluisterd met de bijna perfecte geluiden van John Williams (Star Wars) en Hans Zimmer (Gladiator). De toevoeging van een legitieme componist aan een film kan net zo aanlokkelijk zijn als een acteur of regisseur.
Muziek kan ons op de dansvloer brengen tijdens een rituele Italiaanse bruiloft, een fallengladiator vieren, communiceren met buitenaardse wezens of zelfs echt bang zijn voor een aanvallende haai. Denk maar aan het feit dat we de haai in Jaws pas in de 3e akte zien. Tot dan toe is het allemaal spanning, deels gecreëerd door muziek.
Ik zal niet ontkennen dat geweldige uitvoeringen, goedgeschreven scripts of echt unieke verhalen opvallen en erkenning verdienen. Dit zijn allemaal essentieel voor een complete en gedenkwaardige filmische ervaring. Maar het is wat de muzikale medewerkers creëren van absoluut niets waardoor het publiek verbinding kan maken op een schaal die ze zich niet eens kunnen voorstellen. Sommige mensen zullen nooit beweren de muziek te 'horen', maar zo zelden is er een film zonder. Ze vullen de leegtes tussen scènes en momenten waarop je anders misschien muggenzifterig zou zijn en de ingewikkelde tekortkomingen van elke interactie opmerken. Soms is er subtiliteit nodig om emotie op te wekken, terwijl andere keren vereist dat de muziek luid en in je gezicht is.
Dit jaar won Michael Giacchino de Oscar voor Best Original Score for Up. Op zichzelf is de film hartverscheurend en grappig van begin tot eind. Het is echter de ernst waarmee Giacchino (die ook ABC's Lost scoort) neemt in het vertellen van het verhaal door middel van muziek, in plaats van woorden, die een animatiefilm transformeert in meer dan alleen kleurrijke beelden. Gegeven, Up is briljant geschreven, maar de muziek gaf ons de persoonlijke toestemming om te huilen om het verlies van een stripfiguur.
Genomineerden voor de beste score van 2010 (James Horner, Buck Sanders, Michael Giacchino, Marco Beltrami, Hans Zimmer)
Stel je voor wat de Star Wars-saga zou zijn zonder de briljante aanraking van John Williams. Natuurlijk was de eerste gedachte in je hoofd waarschijnlijk de iconische titelreeks, en het is niet zo gek om te denken dat dat nummer herkenbaarder is dan de films, of zelfs wijlen Darth Vader. De muziek van de saga heeft een diepgaand effect op mij als filmliefhebber. Het is waarschijnlijk de oorspronkelijke bron van mijn passie voor gecomponeerde partituren en ik merk dat ik ernaar terug ga als ik wat deuntjes nodig heb. Of het nu het romantisch geladen Princess Leia's Theme is, het intens ontzagwekkende Duel of the Fates of de ontroerende Binary Sunset, slechts één nummer van alle zes films heeft de delete-knop op mijn iTunes gezien: Jedi Rocks. Ik daag iedereen uit om de hele 2:50 van die grap vol te houden.
Het komt zelden voor dat slecht gecomponeerde muziek een film onbeschikbaar maakt. Ik kan eigenlijk geen partituur bedenken die zo misplaatst was dat het de algehele film echt pijn deed. Toch kan een slecht gemaakte film oneindig veel leuker zijn met de magische aanraking van goede muziek. Terugkerend naar Star Wars, werd de meest recente trilogie natuurlijk een beetje draaglijker gemaakt dankzij John Williams. Of neem Mission: Impossible 2: het grootste deel van het publiek vond het niet leuk, maar het had nog steeds een schitterende score van Hans Zimmer.
1 2