Ze zien er niet uit als schildpadden. Geen tiener-, mutant- of ninjaschildpadden. Het zijn volwassen mannen, gedrapeerd in lichaamskousen, gezichten en ledematen zorgvuldig bedekt met stippen, met pingpongballen boven hun hoofd als een ooglijn. Desalniettemin voelen de vier sterren van Teenage Mutant Ninja Turtles: Out of the Shadows zich als de titulaire schildpadden op het moment dat ze hun mond openen.
Alan Ritchson (Raphael), Noel Fisher (Michelangelo), Jeremy Howard (Donatello) en Pete Ploszek (Leonardo) delen een minzaam gemak, een balbrekende speelsheid en een vurige liefde voor de franchise die wereldberoemd is geworden door een tekenfilmshow uit de jaren 80 en Trilogie met live-actie uit de jaren 90. En ze doen hun best om goed te doen door fans waarvan ze weten dat ze zich verbrand voelden door de Teenage Mutant Ninja Turtles uit 2014.
Afgelopen juni ging Screen Rant met dit vriendelijke viertal zitten voor een vast bezoek terwijl ze aan het fotograferen waren in Manhattan's East Village op een locatie met meerdere verdiepingen die zo overtuigend was gemaakt om eruit te zien als een politiebureau dat deze verslaggever misschien een 'agent' heeft tegengehouden voor een routebeschrijving. Tot diep in de nacht waren we getuige van deze jongens in actie, die een explosieve entree maakten in een merkwaardige actiescène. Maar eerst gingen we met de schildpadden zitten om te praten over Teenage Mutant Ninja Turtles: Out of the Shadows, waar fans naar uit moeten kijken en wat er in godsnaam mis ging met die eerste film.
Dit interview is voor de duidelijkheid bewerkt en gecomprimeerd.
Hoe voelt het om terug te zijn voor de tweede ronde?
Alan Ritchson: Het voelt goed. Ik moet eerlijk zijn, ik was een beetje zenuwachtig om terug te komen, omdat de eerste versie hiervan - de eerste proefversie van de eerste film - behoorlijk zwaar was. Behoorlijk lastig.
Hoe komt het?
Ritchson: Nou, we hebben drie verschillende versies van de film gemaakt voor één. Zo--
Noel Fisher: de toon goed krijgen.
Ritchson: De toon mengen met de technologie--
Fisher: Ja, scherpe leercurve.
Ritchson: Omgaan met de politiek - niet wij zo direct, maar het zien ervan - het zorgde gewoon voor een heel moeilijke shoot.
Pete Ploszek: Ik denk dat dit onze benadering van deze heeft geïnformeerd, hoewel ik denk dat we ons allemaal heel goed bewust zijn van de film die we de vorige keer hebben gemaakt. Wat werkte. Wat werkte niet. Als je ziet wat het heeft gemaakt en wat het niet heeft gehaald (in de uiteindelijke versie), informeert het echt je keuzes als acteur. Zelfs als je je vertaling van jezelf naar een door een beweging gevangen schildpad ziet, is het behoorlijk leerzaam. Dus dat is de machine deze keer een beetje ingevet. Het is een goede snelle start geweest.
Jeremy Howard: Een veel betere start.
Ploszek: Ja.
Wat werkte volgens jou de eerste keer specifiek en wilde je meenemen naar de tweede film?
Fisher: Voor mij alleen de energie van de schildpadden. Wij vier hebben als mensen een geweldige natuurlijke chemie die er vanaf het begin is geweest. We houden er echt van om rond te hangen en elkaars ballen te breken, zoals broers dat zouden doen. Ik denk dat dat het belangrijkste is dat we meenemen met meer van de schildpadden in deze film. Dus we kregen de kans om al die energie erin te brengen.
Ritchson: Ik denk dat de komedie en de chemie van de schildpadden de eerste keer het beste leken te werken, en waar ligt deze keer de nadruk op.
Ploszek: Ik denk dat dat de eerste keer het duidelijkst was in de lift.
Ritchson: (Teasing) Deze hele film speelt zich eigenlijk af in een lift.
Ploszek: We stappen op sommige verdiepingen uit, we komen terug op andere in verschillende outfits.
Ritchson: Als het een keer werkt! Waarom niet?
Ploszek: Maar je weet wat ik bedoel, de beatboxscene. Ik denk dat het kansen creëert voor meer daarvan.
Heb je je aangepast aan de motion capture-pakken en bedekt met stippen?
Ploszek: Aan het einde van de eerste film was het allemaal verdwenen voor ons, en ik denk voor Megan.
Ritchson: Dus jullie begrijpen dat als we de constructies dragen, een deel van de mechanica daarvan de ooglijn van de acteur is. Dat zijn die gekke pingpongballen die daarboven (op ons voorhoofd) zijn. Het moet moeilijk zijn voor een acteur. Megan is gewend om ons in de ogen te kijken. Dan trekken we dit aan, en ze kan ons niet in de ogen kijken. Ik weet niet hoe ze ermee omgaan. Maar ze zijn er aan gewend geraakt.
Howard: Megan is meer gewend om ons in stippen dan zonder stippen te zien. We zijn tijdens de lunch vier restaurants binnengegaan met stippen erop. Het is New York. Niemand kijkt ons een tweede blik toe.
Fisher: Koffie drinken in onze outfits is super leuk.
Is Raphael de introductie van Casey Jones (zoals hij in de eerste Turtles-filmfranchise was)?
Ritchson: (Na overleg met de beginnende PR-vertegenwoordiger) Nee, ik zou zeggen dat het meer een ensemble is. Het is moeilijk om de scène te beschrijven.
Fisher: Het komt helemaal niet door ons.
Ploszek: Maar de schildpadden zijn een eerbetoon aan hoe je …
Ritchson: Ik zou zeggen dat we die relatie een fooi geven, en hopelijk zullen we die ontwikkeling zien als iets dat meer vertrouwd is met het oorspronkelijke verhaal. Maar ik zou zeggen dat de schildpadden meer een ensemble zijn.
Howard: Raph is niet alleen als hij Casey Jones ontmoet, laten we het zo zeggen.
Ritchson: Ja.
Volgende pagina: Director Changes, Motion Capture & VFX
1 2 3 4 5