Doctor Who heeft een van de langste geschiedenis van een sciencefictionfranchise ooit gemaakt. Sinds 1963 reist de titulaire Timelord samen met aardbewoners, buitenaardse wezens en meer door alle tijd en ruimte. Hoewel de serie vanaf het begin (grotendeels) een samenhangende doorloop heeft gehad, is er nog steeds een scherpe scheiding tussen de revival en de klassieke serie.
Hoewel de revival het wereldwijde publiek van de serie heeft veiliggesteld, blijft de klassieke serie de hoeksteen van het verhalende hart van de show. Er zijn nu debatten gevoerd over welke iteratie van de show het beste is. Dus het is tijd om de grote vragen te stellen (en nee, het is niet Doctor Who?): Welke serie is beter, de klassieker of de revival?
10 Classic: Companions Got Happy Endings
Een trend die altijd constant is gebleven in de opwekkingsserie van Doctor Who is de neiging om metgezellen een tragisch einde te geven. Hoewel er voor sommigen een handvol gelukkige tot bitterzoete eindes zijn, zijn de meeste moderne metgezellen ofwel overleden of vertrokken op vreselijke voorwaarden.
De klassieke serie landt vaak aan de andere kant, waardoor metgezellen veilige reizen naar huis krijgen met relatief gelukkige eindes. Pas bij Earthshock en op avontuur met de Fifth Doctor stierf de eerste metgezel op het scherm. Hierdoor konden metgezellen in de toekomst terugkeren als ze dat ooit wilden, en het publiek een gelukkiger afscheid achterlaten voor de meeste van hun favoriete personages.
9 Revival: meer charismatische artsen
De Classic-serie had zeker boeiende hoofdrolspelers als de dokter, daar bestaat geen twijfel over. Tom Baker en John Pertwee zijn misschien wel de meest geliefde van de hele show. Maar aan de andere kant zijn de doktoren van de opwekking net iets sympathieker.
Vanwege opmerkelijke uitvoeringen en sterkere teksten zijn de doktoren van de moderne tijd altijd geliefd geweest, ongeacht de herhaling. Zelfs de chagrijniger zoals die van Christopher Eccelstone en Peter Capaldi waren meteen favoriet bij fans.
8 Klassieker: de dokter was niet romantisch geneigd
Dit is een trend waar fans vaak tegen zijn geweest als het gaat om het moderne tijdperk. Vaak is de dokter tijdens zijn reizen een relatie aangegaan met metgezellen en individuen. Meestal waren het de drie eerste doktoren van dit tijdperk (negen, tien en elf).
De klassieke serie heeft het idee zelfs nooit vermaakt. Dit is een wezen dat zo ver verwijderd is van deze menselijke concepten vanwege zijn buitenaardse aard en tijdreizende neigingen. Het zou voor hem weinig zin hebben om zulke ingevingen te hebben, vooral voor mensen. Hoewel het nooit een afschrikmiddel is geweest voor kijkers, is het altijd in ieder geval een afleiding geweest.
7 Revival: gevarieerde verhalen
Als het om de Classic-serie gaat, zijn er een aantal echt fantastische verhalen. Enkele van de meest iconische monsters, personages en bogen behoren tot de originele serie. Maar de show volgde een gevestigde formule en daagde deze zelden uit.
De serie moderns heeft echter een breed scala aan verhalen opgeleverd. Blink, Love and Monsters, Midnight, The Lodger en Sleep No More hebben allemaal verschillende formaten en genres verkend die nog nooit eerder in de serie zijn aangeraakt. Velen van hen daagden uit wat er bereikt kon worden in een Doctor Who-verhaal, zelfs als ze niet altijd werkten. De moderne serie probeert op zijn minst altijd nieuwe dingen om de show vooruit te helpen.
6 Classic: More Alien Worlds
Een ding dat de opwekkingserie vaak heeft gemist, zijn verhalen die zich afspelen tussen buitenaardse werelden. Het heeft de belofte vervuld om elke hoek van de tijd te verkennen en de fantastische werelden van de ruimte naar onze voordeur van de aarde te brengen. Maar er zijn veel minder verhalen over verre buitenaardse werelden dan de originele serie.
De klassieke run van Doctor Who had een meer gelijkmatige verdeling als het gaat om de locaties van de afleveringen. Er waren verhalen in het verleden, het heden en de toekomst, maar ook op aarde, de ruimte en buitenaardse planeten. Of het nu om budgetredenen is of om creatieve keuzes, maakt niet uit. De opwekking moet herevalueren welke verhalen prioriteit krijgen.
5 Revival: Scarier Villains
De grootste kritiek op de klassieke serie is de hokiness van zijn monsters. Destijds maakten ze kinderen gek. Maar vergeleken met de monsters van de opwekking, maken die ouden geen schijn van kans. Met veel bredere horrorinvloeden om mee te spelen, speelt de revival-serie in op veel meer menselijke angsten dan de meeste klassieke series.
De huilende engelen, de Vashta Nerada, de middernachtentiteit en het lege kind zijn slechts enkele van de meest angstaanjagende wezens die uit de opwekking zijn voortgekomen. De meeste hiervan kunnen ook rechtstreeks worden toegeschreven aan Stephen Moffat, wiens beproefde formule van het maken van monsters - geïnspireerd door angsten uit de kindertijd - kijkers sinds 2005 nachtmerries bezorgt.
4 Klassieker: betere Dalek-verhalen
Als het op Daleks aankomt, zijn er veel meer verhalen in de opwekking die niet hebben gewerkt dan hebben. Dat is jammer, want ze zijn de langstlopende vijand van Doctor Who. Er zijn zeker solide geweest. Dalek, Asylum of the Daleks, en Resolution zijn onder hen. Maar de beste Dalek-verhalen komen allemaal uit de klassieke serie.
Genesis van de Daleks alleen is misschien wel een van de grootste verhalen, periode, laat staan vergeleken met andere Dalek-afleveringen. Maar anderen, zoals Power of the Daleks, The Daleks en Remembrance of the Daleks, maken ze gewoon zoveel enger dan de meeste nieuwe afleveringen.
3 Revival: hogere productiewaarde
Zoals gezegd zijn de monsters van de klassieke serie niet zo gracieus verouderd als je had gehoopt. De effecten - in feite als geheel - zijn vaak wat mensen ervan weerhoudt de geweldige verhalen te waarderen. Het is een probleem dat de show ook aan het begin van de revival bleef hebben, door vroege en goedkope CGI te implementeren in plaats van meer geloofwaardige praktische effecten.
Maar naarmate de show is gegroeid en een hoger budget heeft gekregen, hebben ook de effecten. Alleen al de meest recente serie zag er filmischer uit dan al het voorgaande. Alles - van de effecten tot de sets, muziek en camera's - is allemaal verbeterd sinds 2005.
2 Klassieker: minder afhankelijk van de Sonic
Dit is een probleem waar fans over klagen sinds de show in 2005 terugkeerde. Wanneer een schrijver een snelle oplossing voor een probleem nodig heeft, hebben velen hun toevlucht genomen tot de Sonic Screwdriver. Het is een verzamelpunt geworden voor elk probleem waarmee de dokter wordt geconfronteerd, in tegenstelling tot het ontwikkelen van een slimme ontsnapping.
De klassieke serie gebruikte de tool daarentegen zelden. Het verscheen af en toe, maar het was meer een expositie-instrument bij het uitzoeken van de samenstelling van buitenaardse levensvormen en dergelijke. Het was zeker niet de deus ex machina die het vandaag is geworden.
1 Dus wat is beter?
Zoals getoond hebben beide series hun ups en downs. De klassieke serie begon het allemaal, maar heeft veel meer formuleverhalen en gekke beelden. De revival heeft de show nieuw leven ingeblazen voor een nieuwe generatie, maar faalt vaak bij het uitproberen van nieuwe ideeën voor de serie.
Het is niet verwonderlijk dat de vraag veel persoonlijker is dan wat een artikel zou kunnen beantwoorden. Het hangt er allemaal vanaf waar je in de rij valt als Doctor Who-fan met betrekking tot je leeftijd en smaak. Wat er ook gebeurt, het is nog steeds allemaal dezelfde show en verdient dezelfde hoeveelheid aandacht, ongeacht uit welk tijdperk het komt (behalve die vreselijke tv-film, sorry Paul McGann).