Hier is onze ranglijst van elk Doctor's debuutseizoen in Doctor Who sinds de show terugkeerde in 2005. Elke nieuwe acteur die de eer krijgt om Doctor Who's iconische titel Time Lord te spelen, heeft een nieuwe smaak aan de rol toegevoegd en, met zo'n koortsachtig en gepassioneerd na het toekijken is het belangrijk om een goede indruk te maken. Sommige acteurs hebben een paar afleveringen nodig om zich in de rol te vestigen, anderen zijn sterk begonnen om in de loop van de tijd te wankelen, terwijl een aantal getalenteerde erin geslaagd is om gedurende hun hele ambtsperiode altijd briljant te zijn.
De kracht van het debuutseizoen van een dokter is echter niet alleen te danken aan de acteur die het personage speelt. De kwaliteit van de aangeboden verhalen is net zo belangrijk, net als de chemie met de metgezellen en de effectiviteit van de schurken. Sinds Doctor Who in 2005 terugkeerde, kan geen enkel seizoen als een mislukking worden beschouwd en op dezelfde manier heeft elk van de vijf artsen op de een of andere manier resonantie met het publiek gehad. Niettemin heeft elk seizoen verschillende hoogte- en dieptepunten gehad en misschien nooit meer dan tijdens het prille jaar van elke regeneratie.
Rekening houdend met alles, van acteren en personages tot verhalen, schurken en regie, is hier een ranglijst van het debuutseizoen van elke moderne Doctor, nu Jodie Whittaker's eerste run is afgerond.
5. Matt Smith (Seizoen 5)
Zeer weinig Doctor Who-fans zouden durven suggereren dat Matt Smith geen geweldige dokter was. De jonge acteur introduceerde opnieuw een eigenzinnige, nerdachtige kant aan het personage die grotendeels afwezig was in de meer heroïsche vertolking van David Tennant, maar deed dat terwijl hij een wijsheid uitstraalde die veel verder ging dan zijn jaren. Het was tijdens de ambtsperiode van Smith dat Who begon op te stijgen op een meer internationaal niveau en de Elfde Doctor zou later de hoofdrol spelen in een aantal klassieke verhalen. Helaas duurde het even voordat het op gang kwam.
Met een nieuwe Doctor, een nieuwe metgezel in Amy Pond en Steven Moffat die het roer overnam als showrunner, was 2010 voor het eerst sinds de terugkeer van de show een grote verandering in Doctor Who. Het begon helder genoeg met de solide seizoenspremière "The Eleventh Hour", een verhaal dat het publiek kennis liet maken met de nieuwe cast met behulp van Moffats kenmerkende mix van actie, humor en het eren van de geschiedenis. De vervolgaflevering "The Beast Below" werd daarentegen ronduit gefilterd door fans en zelfs Moffat zelf, die het verhaal openlijk tot zijn zwaksten beschouwt. Hoewel de "Victory of the Daleks" van de volgende week een grote verbetering was, wordt het grotendeels herinnerd voor een poging om de misleide Power Ranger Daleks te introduceren, een gimmick die al lang geleden verlaten was.
Gelukkig kwam seizoen 5 uiteindelijk in een stroomversnelling en bracht de fan-favoriete Moffat-creatie River Song terug, met de oprechte 'Vincent and the Doctor' en eindigde met de spannende dubbelkop van 'The Pandorica Opens' en 'The Big Bang', door welk punt Matt Smith echt begon te settelen in zijn fez en vlinderdas.
4. Peter Capaldi (Seizoen 8)
Velen hebben gezegd dat de Schotse acteur Peter Capaldi werd geboren om de dokter te spelen, maar diezelfde fans zouden ook kunnen beweren dat Twelve niet de hoeveelheid kwaliteitsverhalen kreeg die zijn optreden verdiende. Het zou inderdaad fascinerend zijn geweest om te zien hoe het zijn dokter zou zijn gegaan als hij nog een seizoen was gebleven en onder Chris Chibnall had gewerkt.
Capaldi's debuutseizoen was, net als zijn TARDIS-periode als geheel, altijd vermakelijk, maar miste het aantal opvallende afleveringen dat Tennant en Smith leken te genieten. De tweedelige finale "Dark Water / Death In Heaven" en het verplichte griezelige aanbod van het seizoen, "Listen", zijn misschien wel de enige twee afleveringen die in de herinnering blijven hangen. Elders zijn "Robot of Sherwood", "Time Heist" en "Mummy on the Orient Express" allemaal briljant vermakelijke avonturen en de seizoenlange boog die Missy onthulde als The Master was goed gewerkt, met de schurk van Michelle Gomez die Doctor Who een welkome dosis waanzin.
Een van de meest prominente punten van kritiek van seizoen 8 was de zware focus op Jenna Coleman's Clara Oswald en na de "Impossible Girl" -boog die Matt Smith's laatste run domineerde, was dit standpunt misschien terecht. Seizoen 8 zal waarschijnlijk meer herinnerd worden vanwege Capaldi's fascinerende optreden dan vanwege de kracht van de afzonderlijke afleveringen, maar haal "In the Forest of the Night" weg en wat er overblijft is nog steeds een enorm vermakelijke reeks verhalen.
3. Jodie Whittaker (Seizoen 11)
Doctor Who seizoen 11 vertegenwoordigde de grootste revisie in de geschiedenis van de moderne serie. Chris Chibnall verving Steven Moffat en introduceerde de eerste vrouwelijke dokter van de show, samen met niet minder dan drie nieuwe metgezellen en frisse benaderingen van muziek, regie en verhaal. Voorafgaand aan de seizoenspremière draaide een groot deel van de discussie rond het geslacht van de dokter, maar het duurde niet lang voordat Whittaker de kijkers voor zich wist te winnen, wat haar Time Lord-referenties zonder twijfel bewijst en snel elk idee decimeerde dat de dokter alleen maar mannelijk zou moeten zijn.
Hoewel de Thirteenth Doctor bijna universeel wordt geprezen, hebben de afleveringen zelf meer gemengde reacties gekregen, vooral als het gaat om het duidelijke gebrek aan schurken van het seizoen. Onder leiding van Steven Moffat had Doctor Who veel terugkerende vijanden en als gevolg daarvan nam de impact van monsters zoals de Daleks en de Cybermen in de loop van de tijd af. Chris Chibnall reageerde door een seizoen af te leveren dat min of meer volledig op zichzelf stond en geen schurken uit de geschiedenis van Doctor Who bevatte.
De bedoeling hiervan is duidelijk; geef de Daleks en co. een rustpauze en als ze eindelijk terugkeren, voelt het als een veel grotere deal. Veel kijkers waren echter van mening dat als de klassieke schurken opzij zouden gaan, ze op zijn minst hadden moeten worden vervangen door interessante nieuwe. Uiteindelijk was de enige waardige slechterik in seizoen 11 de Stenza Tim Shaw (T'Zim-Sha), wiens optredens het seizoen afsloten. Antagonisten uit andere afleveringen waren ofwel te kort om op te merken, eerder verkeerd begrepen dan slecht of gewoon gewone oude mensen.
Desalniettemin bleek de chemie tussen de vier leads een winnende combinatie en verhalen als "The Woman Who Fell To Earth", "Rosa" en "It Takes You Away" raakten de juiste emotionele noten, terwijl ravotten als "Kerblam!" en "The Witchfinders" zorgden voor actie en opwinding. Het belangrijkste was echter dat Doctor Who seizoen 11 nieuw leven inblies in een franchise die in aantal afnam.
Pagina 2 van 2: The Best Doctor Who First Season
1 2