In zijn nieuwe film Fury onderzoekt schrijver / regisseur David Ayer de corrosieve effecten van oorlog door middel van het onderzoek van een door de strijd geharde tankbemanning, die een dag moet doorbrengen met het doorbrengen van een frisse nieuwe rekruut genaamd Norman (Logan Lerman). Die tank, The Fury, dient als thuis voor de onwillige leider Wardaddy (Brad Pitt); vrome man van geloof Boyd Swan (Shia LaBeouf); stoïcijnse Mexicaanse chauffeur Trini Garcia; en backwoods redneck Grady 'Coon-Ass' Travis.
Het personage van Grady is toevallig een van de meest dynamische en onvoorspelbare van het stel; Als munitieman zijn Grady's inspanningen het enige dat het kanon van de Fury op voorraad houdt, en de tank één schot voor de dodelijke artillerie van de vijand. Grady is toevallig ook een man die bijna in de war is geraakt door zijn angsten - en bijna wordt verteerd door het beest in elke man, welke oorlog op een grappige manier naar buiten komt. (Lees onze officiële Fury Review.)
We spraken met voormalig Walking Dead-ster Jon Bernthal in New York om te praten over het slopende proces van het maken van de film en het werken met medesterren als Brad Pitt en Logan Lerman. GEWAARSCHUWD - SPOILERS VOLGEN!
-
Fury Interview: Jon Bernthal (Spoilers)
Screen Rant: Een van de echt indrukwekkende dingen van deze zeer indrukwekkende film, allereerst, is hoezeer het bijna functioneert als een kort verhaal. We komen hier zojuist op in en veel daarvan werkt alleen zo goed vanwege wat jullie kunnen suggereren en over je personages kunnen overbrengen door de uitvoeringen.
Toen je je voorbereidde om dit te spelen, hoeveel van dit achtergrondverhaal, ook al zien we alleen bepaalde dingen naar boven komen, hoeveel hiervan had je in je hoofd voorbereid op een achtergrondverhaal en zou je kunnen delen wat dat was? ?
Jon: Tuurlijk, man. Er staat natuurlijk veel in het script dat het scherm niet heeft gehaald. En er was veel in het script dat ons leerde over het achtergrondverhaal van deze personages, en wat er is en wat er niet is, moeten we maken. Dat is de job.
Ik denk dat mijn man specifiek, Grady Travis, de ene keer in het script dat hij uit Alabama komt en een andere keer dat hij uit Arkansas komt. Dus ik kijk naar David Ayer en ik ben alsof dat geen man is die fouten maakt. Hij is erg gestroomlijnd. Hij is heel nauwgezet. Dus ik zag dat niet als een vergissing. Ik bekeek dat als een soldaat uit het noorden en een soldaat uit het middenwesten die het verschil tussen Alabama en Arkansas niet kende. Ik vatte dat zo op: 'OK. Deze kerel komt uit het zuiden. Ik kan hem maken waar ik maar wil."
Ik begon met een heel specifiek dialect. Dit zijn de heuvels van Noord-Georgië en Appalachia. Ik heb een man gevonden. Ik werkte met een dialectcoach en ik probeerde echt eerst zijn stem te krijgen. Toen keek ik echt naar het bergleven in de Appalachen en hoe dat in die tijd is, een product zijn van de depressie, werken in een heel klein stadje en leven in een heel klein geschreeuw dat je nooit echt van buiten ziet, aan het werk aan tractoren, aan het werk op kleine motoren, werkend in een fabriek.
Toen begon ik dat een beetje verder te gaan. Weet je, neem een man zonder massacommunicatie, geen echt zicht of idee van wat hier in de grote wijde wereld is. Dan neem je hem mee naar het buitenland en ineens is hij in Noord-Afrika en ziet hij mensen van verschillende rassen en verschillende dialecten, verschillende stemmen, de oceanen oversteken, verschillende landschappen. Dan ga je Frankrijk en Duitsland binnen en word je rondgereden door een Mexicaanse kerel uit Chicago. Je wist niet eens dat er Mexicaanse gasten waren of Chicago. Hij luistert naar jazzmuziek en ze hebben het over filmsterren.
Ik had gewoon het gevoel dat deze man zo overweldigd en met grote ogen was en tegelijkertijd zo ongelooflijk geschokt en geschokt omdat hij overal om hem heen, links en rechts, elke dag broers verliest. Hij is een zeer bijgelovige man, een zeer gevoelige man. Hij wil hier levend uitkomen en vreselijk bang dat hij dat niet is.
Zoveel over dit personage gaat over zijn eigenlijke baan in de tank. Weet je, een lader zijn is anders dan elke andere positie in de tank. Alle soldaten met wie we spraken, een ding dat in allemaal uniform was, was dat ze het hadden over de vrijlating bij de moord. Je bent dag in dag uit in de strijd, je hebt zoveel mensen verloren, er is een vrijlating die je krijgt als je daadwerkelijk je wapen afvuurt, je vijandige strijder ziet en hun leven berooft. Er is iets dat jij
.er is een release. Daar komt een drukontlasting uit voort.
Grady kan geen wapen afvuren. Hij schiet geen mensen neer, slaat geen mensen neer en steekt geen mensen neer. Hij doet gewoon handarbeid, niet anders dan wanneer hij thuis in de fabriek was. Het enige verschil is dat zijn hele omgeving op elk moment kan opgaan als een Romeinse kaars. Dus de vasthoudendheid en de woede waarmee hij die granaten laadt, zo vecht hij. Dus ik denk dat hij rondloopt met deze onbevredigde druk, deze onbevredigde drang om pijn te doen, te doden en terug te vechten, want het enige wat hij doet is de hele dag granaten laden.
Dus dat was een groot deel van het personage. Ik denk dat het grootste deel van het ontwikkelen van deze personages de relaties en het ongelooflijke preproductieproces zijn dat we hebben doorgemaakt. Drie maanden vechten, trainen en bootcamp, bij elkaar zijn, bij elkaar wonen, naast elkaar slapen, elkaar zo goed leren kennen. De relaties en de personages kwamen daar echt uit voort.
Screen Rant: daar wilde ik naar vragen, specifiek voor het geklets dat jullie zo goed verhandelen, net als het heen en weer gaan in de film. Is dat iets dat
Ik bedoel, je beschreef zojuist veel tijd die je samen doorbracht. Was het gewoon de hele tijd onzin heen en weer praten?
Jon: Dat zijn er veel. Een hoop repetitie. Het is raar. In zekere zin is het op dat moment alsof ik deze jongens kende en deze jongens ken zoals ik niemand in de wereld ken. Je kunt je niet voorstellen hoe klein het is in een van die tanks. Je kunt je niet voorstellen hoe het is om daarbinnen te zijn, dag na dag, na dag.
Dit is een groep ongelooflijk toegewijde mensen. En we hadden een leider die absoluut zeer toegewijd was en toewijding eiste, volledige opkomst eiste. Als je dat hebt, als je al deze bereidheid hebt om er een beetje in te duiken en dan zijn jullie allemaal elke dag samen elkaar aan het slaan, en repeteren en trainen, gewoon al die dingen doen, dan is het zo van, ja, echt waar
het soort communicatie wordt een tweede natuur.
Screen Rant: David was heel duidelijk over het feit dat hij jullie eronder plaatste en om doelgerichte redenen. Die keer dat jullie in deze krappe ruimte zaten, werkomstandigheden, alleen spanning en de dingen waarmee je te maken hebt, met deze personages, was het net alsof de spanning in het echte leven gewoon overstroomde?
Jon: Ja. Zeker man. Ik denk dat dat het doel was. We wilden het gevaarlijk maken. De film is uiteindelijk een familiedrama. Het gaat over een gezin dat samen door de hel reist in een metalen doos. Je kiest je gezin niet. Je kiest niet je tankbemanning. Niemand vecht als familie en niemand houdt van als familie.
Hij wilde dat we elkaar bevechten. Hij wilde dat we achter elkaar aan zouden gaan en bij elkaar zouden zijn. Het was geweldig om elkaar zo goed te leren kennen en het zorgde ervoor dat je heel dichtbij kwam, maar het gaf je ook kracht en munitie om tegen elkaar te gebruiken als je iemand een camera opzette en zei: “OK. Ga nu achter die kerel aan. Snijd naar de halsader. Zeg die dingen tegen ze die niemand tegen ze mag zeggen. " Maar je weet wat hen pijn gaat doen. Dat is waar David voor gaat.
We waren er allemaal voor in. Iedereen zei dingen tegen elkaar waarvan ze wilden dat ze ze terug konden nemen. Iedereen deed dingen met elkaar waarvan ze wensten dat ze ze terug hadden kunnen nemen. Maar achteraf gezien is dat wat we moeten doen. Ik denk dat iedereen er nu een beetje ok mee is.
Screen Rant: Ik hield van, hield van, hield van die dinerscène in het huis. Een van de geweldige dingen was dat je karakter niet precies wist wat je op een bepaald moment zou gaan doen. Toen jullie dat doormaakten, weet ik dat jullie het een paar keer hebben doorgenomen. Heb je het op verschillende manieren gespeeld?
Jon: Oh ja. Alles was zo anders. Ik wist nooit wat ik ging doen. Ik bedoel, daar gingen we voor. Dat is het gevaar, zoals op elk moment iemand iets zou kunnen doen. Ik herinner me de eerste keer dat we daar naar binnen gingen. David zegt: "Je mag niets of niemand aanraken." Mijn idee was dat ik daar gewoon naar binnen wilde gaan en die klootzak gewoon uit elkaar wilde halen. Dat was mijn mening erover. Hij zei: 'Je kunt niemand aanraken. Je kunt niets aanraken."
Er is zoveel pijn in die scène. Er gebeuren zoveel dingen onder ons allemaal. Aan het eind van de dag zijn het deze jongens in deze gekke situatie. Het zijn ongelooflijk bijgelovige jongens. En deze dag is al verprutst begonnen, want deze dag is tot dusver al de ergste dag van de oorlog geweest, want de dag begint met de dood van Rhett, een van hun broers. Nu is er ineens een nieuwe man en hij ruikt lekker, en hij is schoon, en hij kan niet vechten, en hij is een typist. Nu neemt onze vader hem opeens mee naar deze kamer en mag hij bij de vrouwen zijn, maar mogen we niet bij de vrouwen zijn? Ze gaan zitten. Ze zijn aan het eten
.Dit is iets uit een wereld die we niet meer kennen. We zitten niet aan tafels met luxe linnen en tafelkleden en gebruiken geen bestek. We gaan naar binnen, we eten wat we willen, we nemen wat we willen.
Het is het onbekende in deze omstandigheden. Wat me echt aansprak, is dat het onbekende heel eng was. Het onbekende was een teken dat we het niet zouden redden. Elk verschil in gedrag was beangstigend. En deze dag is al gruwelijk, want we zijn er al voor het eerst een kwijtgeraakt.
Dus die scène, weet je, ik wist dat ik ermee wilde neuken. Ik wist dat ik hun goede tijd wilde verknoeien. Maar ik was ook gewoon zo bang. Het is een cool ding over het personage. In zekere zin denk ik dat mensen waarschijnlijk naar hem zullen kijken en zeggen: "Oh, hij is dit beest, dit dier." Maar hij is erg bang. Hij kijkt constant toe, probeert het te begrijpen.
Screen Rant: Ik zou zeggen dat dit een verkeerde interpretatie is. Ik denk dat wat die scène zo geweldig maakt, is dat jullie die grens kunnen overschrijden, maar je weet dat de grens er is en het personage van Brad Pitt de discipline kan doorbreken, en dat maakt het zo gek, omdat jullie op jullie lijken worden cool, en dan zie je eruit alsof je in paniek raakt, en dan zegt hij iets of legt hij een mes neer, en dan ben je terug zoals
Jon: Ja. Nou, ik denk dat dat het is. Ik denk dat het gewoon constant probeert te achterhalen wat hier aan de hand is. Ik denk dat dat de vraag is: wat is hier aan de hand? Zoals, dit is niet goed.
Screen Rant: Dit was iets dat me echt op de beste manier schokte in de film. Ik was verslaafd aan dit idee van tankoorlogvoering, maar ik dacht: 'De Tweede Wereldoorlog is zo vaak op film en op zoveel manieren gedaan. Hoe gaat deze film het opnieuw aanvallen? ' En dan, zie, het is zo. Kun je praten over het krijgen van het script en ernaar kijken en wat de haak was toen je dacht: "OK. Als ik een film uit de Tweede Wereldoorlog ga maken, wil ik dit doen. "
Jon: Het script was gewoon een ongelooflijk verhaal. Elk personage had een heel goede boog. Het was heel visceraal geschreven. Er was een brutaliteit en agressiviteit over de schrijfstijl van het script die je net kon zien
het was gewoon heel snijdend en direct en donker. Het was gestroomlijnd maar tegelijkertijd genuanceerd.
Je kon aan het script zien dat het een erg brutaal verhaal was. Dat vind ik leuk. Als je een beer gaat worden, wees dan een grizzly. Als je dit soort films gaat maken
Als ik ooit in een Vietnam-film zou kunnen zijn, zou ik in Apocalypse Now willen zijn. Ik wil in een van de grote jongens zijn. Ik wil niet in het licht zijn.
Dus ja, het script hiervoor was gewoon een
Ik denk ook dat David op dit moment de enige regisseur in Hollywood is die echt weet hoe hij films moet maken over mannen voor mannen. Weet je, mannelijke kwesties van broederschap en overleven. Ik denk dat gewoon
Hij is een dierenarts. Hij is een man die het heeft meegemaakt. Ik denk dat hij gewoon geweldig is
hij is de man om een film als deze te maken.
-
VOLGENDE: Fury Einde verklaard door directeur
-
AANHANGWAGEN
Fury speelt nu in theaters. Het is 134 minuten lang en heeft de classificatie R voor sterke sequenties van oorlogsgeweld, enkele gruwelijke beelden en taal overal.
Volg ons en praat films @ - en luister zeker naar onze diepgaande bespreking van de film op de SR Underground Podcast.