Waarschuwing: SPOILERS vooruit voor Sausage Party
-
Net onder de oppervlakte van godslastering, raciale stereotypen en ordinaire visuele grappen, is Sausage Party een schokkend genuanceerde existentiële metafoor. De antropomorfe voedingsmiddelen van Shopwell's Grocery Store leven met een pseudo-puriteins geloofssysteem. Ze strippen niet van hun pakjes en ze duwen hun worstlichamen zeker niet in de broodjes van hun vriendinnen. Ze leven in de indruk dat de goden (winkelend publiek) die ze terloops de deur uit slepen, "voor hen hebben gekozen" vanwege gepast gedrag. Eenmaal gekozen, gaan ze naar The Great Beyond, een paradijs uit het verleden, waar ze eindelijk de kans krijgen om freaky te worden.
In de loop van de film ontdekt hotdog en protagonist Frank (Seth Rogen) dat het geloofssysteem van de winkel een uitvinding is van de niet-bederfelijke waren. In werkelijkheid zijn de "goden" wrede en moorddadige verslinders van voedsel, en gekozen worden voor The Great Beyond is een doodvonnis. De religie van Shopwell is echt een opiaat voor de massa, ontworpen om de vrede te bewaren voor een afgezonderde factie van onsterfelijk voedsel voordat een onvermijdelijk en gruwelijk einde aan de rest komt.
Sommigen hebben betoogd dat Sausage Party een atheïstisch standpunt heeft, dat het illustreert dat er geen god is en dat religie een dwaze afleiding is van de harde realiteit van het universum. Maar dit logenstraft de tekst van de film. De waarheid ervan is in ieder geval misotheïstisch, erkent dat er hogere machten bestaan, maar identificeert ze als vijanden die moeten worden gevreesd en gehaat. Of het zou kunnen worden vergeleken met het gnosticisme, dat leert van een 'demiurg' (of mindere god) die ons fysieke rijk heeft geschapen, terwijl de grotere god (en) een zuiverder en zinvoller spiritueel rijk dicteren.
Maar proberen om het exacte geloofssysteem dat Sausage Party ondersteunt te koppelen, mist het punt volledig. De realiteit van de film ligt in het verlengde van het absurde uitgangspunt, dat zelf werd gekozen omdat het een humoristisch drama bood. Hoewel het zeker een verwrongen "What If" -scenario vormt met betrekking tot de waarheid van onze schepper (s), wordt er beknopter op gewezen hoe de mysteries van het universum kunnen worden onderzocht.
Frank is een effectieve hoofdrolspeler omdat hij de wereld niet blindelings accepteert zoals die hem wordt gepresenteerd. Hij accepteert het lied van The Great Beyond (Shopwell's versie van een heilige tekst) als de heersende theorie van goddelijke waarheid in zijn cultuur. Hij probeert er zelfs zijn leven naar te leven. Maar in tegenstelling tot vele anderen is hij bereid om het allerbelangrijkste "waarom" te vragen. Wanneer een met afschuw vervulde Honey Mustard (Danny McBride) terugkeert uit The Great Beyond met een nihilistische kijk, is Frank de eerste die accepteert dat de dingen niet zijn zoals ze lijken.
In feite negeren de meeste anderen honingmosterd gewoon als gek. Dit is een gevolg van de voorkeur voor confirmatie: de inherente neiging van mensen om informatie te interpreteren op een manier die hun reeds bestaande overtuigingen bevestigt, terwijl ze minder aandacht besteden aan alternatieve mogelijkheden. Elk menselijk brein zit vol met dergelijke snelkoppelingen. De geest is een spier; als het de neiging zou hebben om elk mogelijk wereldbeeld diepgaand te overwegen, telkens wanneer er een wordt gepresenteerd, zouden we in een constante staat van mentale uitputting leven.
Deze mentale snelkoppelingen zijn dus een al lang bestaande overlevingstactiek, maar als je ze de hele tijd gebruikt, kan dit beslist negatieve resultaten opleveren. Daarom is het belangrijk om iemands "vragende spier" sterk te houden. Volledig leven door voorkeur voor bevestiging is (aanvankelijk) gemakkelijker, maar het is niet gezond. Er is een bepaald niveau van "Als het niet kapot is, repareer het dan niet" waarmee we moeten leven om redelijk te kunnen functioneren in de samenleving, maar het is ook belangrijk om open te blijven staan voor alternatieve wereldbeelden. Als er bijvoorbeeld net een schreeuwende pot honingmosterd is teruggekeerd uit The Great Beyond en hij je vertelt dat elke onkenbare factor waarin je geloofde een leugen is, is het misschien tijd om het kritisch denkende deel van je hersenen te gaan gebruiken.
Dat wil niet zeggen dat elke uitdaging van iemands wereldbeeld als een feit moet worden beschouwd; het brein laten twijfelen aan zijn kijk op de werkelijkheid is slechts de eerste en gemakkelijkste stap. De volgende is graven naar antwoorden. Wanneer Frank en zijn vriendin Brenda (Kristen Wiig) een ongeluk overleven dat hun reis naar The Great Beyond dwarsboomt, gaat Frank onmiddellijk op zoek naar bevestiging van de beweringen van Honey Mustard.
Brenda is een echte voorstander van het nummer van The Great Beyond, en is al een beetje geïrriteerd door Franks vraagtekens bij hun gedeelde geloofssysteem. Hij weet dat ze niet cool zal zijn met zijn existentiële zoektocht. Als ze verdwalen, liegt Frank tegen haar zodat hij hun avontuur in het geheim kan richten op antwoorden. Zijn risico loont. Hij vindt de niet-bederfelijke waren en ze delen hun duistere geheimen onder het genot van een sigaret. Maar het gevaar dat Frank zijn metgezellen brengt, en zijn voortdurende aandrang om daarna naar antwoorden te zoeken, drijft een kloof tussen hem en Brenda.
Frank had de beste bedoelingen om de waarheid te achterhalen, maar hij verloor de morele hoge grond toen hij erover loog tegen zijn vriendin. Antwoorden zoeken is moeilijk en het is vaak niet de meest populaire manier van handelen. Het vereist moed, niet alleen om de reis te maken, maar ook om een eerlijk standpunt in te nemen. Dit kan vooral moeilijk zijn als u niet alle antwoorden heeft, maar het is absoluut cruciaal voor de volgende stap.
Geleid door de niet-bederfelijke goederen, vindt Frank een kookboek - vrij hard bewijs dat mensen de voedseletende monsters zijn die hij vreesde. Hij gebruikt het PA-systeem van Shopwell om het aan elk etensartikel in de winkel te laten zien. Maar ondanks het bewijs schuwen ze zijn ontdekking en komen met goedkope excuses waarom zijn bewijs er niet toe doet. Frank is boos over hun onbehulpzame reactie. Hij heeft gewoon al het harde werk gedaan om naar antwoorden te zoeken, maar moet nu leven met de kennis van hun naderende ondergang zonder een enkele ziel om hem te helpen ertegen te vechten.
Realistisch gezien had Frank beter moeten weten. Als ze weigerden naar honingmosterd te luisteren, waarom zouden ze dan naar hem luisteren? Zeker, zijn bewijs was beter, maar het simpele feit was dat het voedsel niet wilde dat hun overtuigingen werden uitgedaagd. Als de goden monsters waren, dan was hun leven hopeloos. Er was niets om naar uit te kijken dan wanhoop.
Natuurlijk verdient Franks open blik de voorkeur boven beschermende oogkleppen. Maar het maakte hem ook arrogant, niet in staat zich in te leven in de anderen, laat staan respect voor waar ze vandaan komen. Het is gemakkelijk te stellen: "Wel, ze verdienen geen empathie of respect omdat ze ongelijk hebben", maar deze houding verslaat elk voordeel van het evangeliseren van de waarheid. Mensen zonder empathie buitensluiten is een van de sterkste mentale snelkoppelingen die mensen hebben. Ons onvermogen om degenen met wie we het niet eens zijn te respecteren, garandeert bijna dat we ze nooit zullen bereiken. Misschien is het "oneerlijk" om degene te zijn die naar de waarheid zoekt en de grotere man te zijn, maar dat zijn de kosten van positieve verandering.
Frank realiseert zich dat hij stom is geweest over zijn aanpak. Als hij de anderen wil laten luisteren, moet hij ze respectvol benaderen, maar hij moet ook een alternatief hebben voor hopeloosheid. Het antwoord komt in hem wanneer zijn vriend Barry (Michael Cera) plotseling terugkeert uit The Great Beyond met het hoofd van een god en onthult dat hun vervolgers kunnen worden gedood! Het voedsel van Shopwell's kan overleven … als ze bereid zijn om te vechten!
Toegegeven, een dramatische strijd tussen voedsel en mensen is veel leuker om naar te kijken dan de meeste veranderingen in ons wereldbeeld. In werkelijkheid heeft dit meestal een kleine invloed op onze acties in ons leven - hoe we anderen behandelen, hoe we stemmen of hoe we onze tijd en middelen besteden. Het kan dagelijks triviaal aanvoelen, maar na verloop van tijd kan het een dramatisch verschil maken in ons leven en de levens die we raken.
Het hebben van een duidelijk en functioneel alternatief voor een wereldbeeld garandeert geenszins dat mensen ernaar toe zullen trekken, zelfs als het respectvol en met overweldigend bewijs wordt gepresenteerd. Als we de metafoor van de Sausage Party volgen, zou je je gemakkelijk kunnen voorstellen dat de werknemers van Shopwell een cookout hadden in de winkel, terwijl vrome kruidenierswaren in de buurt redeneerden dat dit een noodzakelijke uitzondering was op hun overtuigingen: "De goden werken op mysterieuze manieren."
De actievolle climax van Sausage Party wordt onmiddellijk gevolgd door een feestelijke voedselorgie die zowel een visuele grap als een suggestie is, maar misschien niet op de meest voor de hand liggende manier. Hoewel de tekst van de film beslist (humoristisch) anti-puriteins is, is de boodschap uiteindelijk dat we ons leven ten volle moeten leven.
Een beter begrip krijgen van onze plaats in het universum biedt voordelen voor ons voortbestaan. Het geeft ons ook een context om ons leven te leiden, maar weinig definitieve antwoorden. Als we bewijs krijgen dat God wel / niet bestaat, verandert dat dan onze morele verantwoordelijkheden? Als we het bewijs krijgen dat we het milieu wel / niet onherstelbaar beschadigen, hoe verandert dat dan de manier waarop we stemmen? Het is moeilijker wanneer nieuw bewijs een scheur in de wetenschap, heilige tekst of morele code zet die we gebruikten om 'definitief' te beschouwen. Dit betekent niet noodzakelijk dat het tijd is om het hele ding uit het raam te gooien, maar het is zeker tijd om onze dogmatische overtuigingen en gedragingen opnieuw te evalueren.
Als je bijvoorbeeld toevallig een seksueel onderdrukt, geanimeerd voedselproduct bent, kan dit betekenen dat je die orgie moet proberen die je hebt uitgesteld. Als je een echt mens bent, wil je misschien wat rustiger aan doen - dompel je tenen in het water om eerst je levensstijl aan te passen - maar testen wat de wereld te bieden heeft, is een van de geneugten van het leven. Sausage Party neemt een definitief standpunt in van "Als de goden een leugen zijn, zullen we de regels volgen die bij ons passen".
Sausage Party eindigt met nog een andere dramatische wending. Firewater (Bill Hader) en Gum (Scott Underwood) hebben ontdekt dat geen van hen echt bestaat. Het zijn fantasiefiguren, geanimeerd en gespeeld door individuen in een "echte wereld" elders. Frank heeft een stel goden onttroond om een ander stel te laten verschijnen. Wat hij ook vindt via dat portaal in Stargate-stijl in het vervolg, het zal zijn wereld zeker net zo op zijn kop zetten als de onthulling van Honey Mustard in deze.
Het is een fantastische analogie met de realiteit van waarheid en geloof. Niemand van ons zal ooit alle antwoorden hebben. Dit is onmogelijk. U kunt een grote waarheid ontdekken, er uw leven naar leven en haar respectvol delen voor de verbetering van anderen. Maar dat betekent niet dat je klaar bent. Het menselijk bestaan is een nooit eindigende cyclus van zoeken naar een antwoord, alleen om het te vinden en nog duizend vragen te onthullen. Realiteit is als kijken naar Lost, maar met een beter excuus om stom te zijn.
Ondanks het gegarandeerde gebrek aan almacht, heeft het toch een voordeel om met een open geest en een avontuurlijke geest verder te gaan. Verre van de antireligieuze film hebben velen eraan geponeerd dat Sausage Party meer geïnteresseerd is in de zoektocht naar waarheid. Het is geen veroordeling van religie, maar van een ongecontroleerd geloof en van het afsluiten van onze geest voor de mogelijkheden dat er waarheden zijn die zouden kunnen veranderen hoe volledig we ons leven leiden.
Sausage Party is nu in de bioscoop.