De nieuwste worstelaar van 2K is een grotendeels ellendige ervaring die zelfs de meest diehard worstelfans niet zouden moeten nadenken om te laten liggen.
Om een moderne WWE-fan te zijn, moet je vaak veel kwaad verdragen om te genieten van de kern van het goede dat eronder ligt. De meeste diehards zijn het erover eens dat een geweldige worstelwedstrijd soms de vreselijke, onzinnige verhalen die eraan voorafgaan, kan vervangen. WWE 2K20 vereist hetzelfde niveau van vergeving van een fanbase die geconditioneerd is om veel afval te tolereren; de tekortkomingen ervan blijken echter te ernstig om over het hoofd te zien. Of het nu gaat om de gebrekkige gameplay die inzendingen al jaren teistert of om de talloze technische bugs te verduren, het spelen van WWE 2K20 voelt ongeveer net zo bevredigend als een Hell in the Cell-wedstrijd die eindigt in een niet-finish.
De worstel-gameplay blijft een niet-intuïtieve puinhoop, ondanks nieuwe tweaks die zijn gericht op het verbeteren van de ervaring. Het opnieuw toewijzen van omkeringen aan de driehoek / Y-knop, bijvoorbeeld, doet weinig om een gevechtssysteem te repareren dat dringend een volledige revisie nodig heeft. Het kernprobleem ligt in een overweldigende laag systemen die de gameplay te ingewikkeld maken voor zijn eigen bestwil. Inzendingen hebben nog steeds verschillende idiote minispellen die niet leuk zijn en die niet de sensatie vastleggen van het toepassen of ontsnappen aan een wachttijd. Bewegingen en animaties voelen traag aan. Commando-invoer lijkt inconsistent met bewegingen die de ene minuut afbreken en de volgende minuut niets doen. Het eenvoudig uitvoeren van handelingen in de gewenste hoek vereist meer inspanning dan nodig is. Het huidige in-ring-product is knapperig, snel en heeft een hoge impact; Het worstelen van 2K20 is ongeveer net zo soepel als de kin van Bray Wyatt.
Deze onaangename gameplay bederft alles wat WWE 2K20 te bieden heeft. Nieuwe toevoegingen zoals mixed tag-matches klinken geweldig totdat je je realiseert dat je ze echt moet spelen. Roman Reigns door een gepersonaliseerde versie van de ladderachtige Towers-modus leiden, klinkt om de verkeerde redenen ontmoedigend. Het verlamt de hele ervaring, en dat raakt niet eens de goed gedocumenteerde technische problemen van dit bericht. Hoewel de hilarische, game-verbrijzelende glitches niet zo vaak voorkomen als sociale media je doet geloven (deze recensie heeft geen grote rampen meegemaakt), zul je nog steeds een litanie van kleinere maar nog steeds irritante hikken en slechte graphics tegenkomen.
Een terugkerend probleem was dat de pinfall-minigame vastliep, wat je een tel of zelfs een hele wedstrijd kostte. Scheidsrechters tellen af en toe zelfs helemaal niet. AI-tegenstanders sluiten af en toe helemaal halverwege de wedstrijd en blijven passief staan totdat ze worden gereset door een snelle stoot. Objecten en personages komen regelmatig binnen van fysische aanvallen. Er deed zich ooit een harde crash voor tijdens het in de rij staan van een online wedstrijd. Worstelen in de achtertuin heeft meer glans dan WWE 2K20, en het wordt minder grappig en meer hoofdschuddend met elke slecht getimede storing.
De presentatie in het algemeen heeft ook een grote hit gekregen. Worstelaarsmodellen, met name gezichten, stellen over de hele linie teleur. Hoewel er maar een paar als echt afschuwelijk kunnen worden beschouwd - Edge en The Rock komt specifiek voor de geest - ziet de meerderheid eruit als zo-zo Create-a-Superstar-versies van worstelaars in plaats van triple-A, één-op-één-modellen. Haar ziet er vreselijk uit en heeft de neiging zich te gedragen als een boos bewust wezen. Baarden en andere dons in het gezicht zien eruit als geverfd of gelijmd op gezichten. Supersterren met meerdere leeftijdsherhalingen hebben duidelijk dezelfde gezichtsmodellen, alleen met verschillende haaractiva. Deze snelkoppelingen beroven 2K20 van zijn premium gevoel.
Eén heldere goudklomp is te vinden in de Showcase van dit jaar dankzij de gebruikelijke zorg en aandacht voor detail die aan de verpakking is besteed. De historische modus is een bewonderenswaardige manier om de carrières van WWE's Four Horsewomen - Charlotte Flair, Becky Lynch, Bayley en Sasha Banks - en de opkomst van de Vrouwenrevolutie te documenteren. Afgezien van de gameplay, is het leuk om de meest cruciale aanvallen van het viertal opnieuw te beleven, beginnend bij NXT tot de hoofdlijst. Videopakketten en sitdown-vertellingen met alle vier de dames belichten op prachtige wijze een van WWE's beste initiatieven van het afgelopen half decennium. De tweede helft van de modus voelt echter gehaast. Buiten WrestleMania 33 is 2017 grotendeels verdoezeld. Bovendien is de Smackdown-damestitelwedstrijd van SummerSlam 2018 verrassend niet-speelbaar, ondanks dat het de sterrenmatch is voor coverster Becky Lynch. Hoe dan ook,wanneer het spel zich gedraagt en als je het worstelen kunt verdragen, levert Showcase weer een mooi voorbeeld van een speelbare worsteldocumentaire.
Dezelfde lof kan niet gezegd worden voor 2K20's kijk op MyPlayer. Het is de verdienste dat dit jaar de boel een beetje probeert op te schudden door een nogal oubollig filmisch verhaal te vertellen over twee beste vrienden, Red en Tre, die op reis gaan om WWE Superstars te worden. Het bescheiden begin van het door de speler gecreëerde duo van de indiescene tot NXT tot de Hall of Fame is beladen met oogverblindende dialogen en situaties. Met 18 hoofdstukken, waarvan er vele meerdere overeenkomsten en lange filmpjes bevatten, loopt het ook veel te lang. De modus lijdt ook aan een verouderd knooppuntverkenningssysteem; sommige Superstars bewegen niet eens hun lippen tijdens het praten. Het kan in spurts leuk zijn, maar over het algemeen voegt MyPlayer een ander cijfer toe aan de teleurstellingkolom.
De verschillende creatiesuites bieden nog steeds leuke creatieve outlets. Helaas is het populaire Create-a-Championship voorlopig geschrapt (2K is van plan het op een later tijdstip te patchen). Om alle onderdelen te krijgen die nodig zijn om je ideale grappler te maken, moet je loot packs kopen met creatiemiddelen zoals kleding, moves en beschimpingen. Malen via MyPlayer om genoeg geld te verdienen om hopelijk die gewenste finisher te scoren, is geen aantrekkelijk voorstel, en het kopen van Accelerator- en Kickstart-pakketten met echt geld ook niet.
Als er ooit een jaar was om het jaarlijkse worstelspel over te slaan, is WWE 2K20 dat jaar. Het speelt ellendig en functioneert net zo goed. Hoewel het niet de schuld van de game is, is het ook al enigszins verouderd dankzij WWE die kort voor de release zijn podia en tv-presentaties opnieuw heeft ontworpen. De langdurige ontwikkelaar Yukes die het project halverwege de ontwikkeling abrupt verliet en Visual Concepts verliet om de stukken op te halen, veroorzaakte ongetwijfeld veel van de problemen hier. Hoewel het tot op zekere hoogte begrijpelijk is, is dat uiteindelijk niet het probleem van de fans. Deze game is een beledigende puinhoop die niet leuk zou zijn om te spelen, zelfs als alles soepel verloopt onder de motorkap. Vince McMahon is nooit verlegen geweest om een slecht idee in het groot te schrappen en helemaal opnieuw te beginnen. In de toekomst moet 2K serieus overwegen om dezelfde aanpak te volgen met deze serie na deze digitale lage klap.
WWE 2K20 is beschikbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One. Screen Rant kreeg voor de beoordeling een digitale PS4-code.
Onze beoordeling:
1,5 van de 5 (slechte, een paar goede onderdelen)