Indiana Jones is een van de meest geliefde actiefranchises ter wereld. Sinds Raiders of the Lost Ark hebben Indy en zijn vele metgezellen de wereld rondgereisd, op zoek naar de meest onschatbare en soms bovennatuurlijke artefacten.
Steven Spielberg en George Lucas haalden veel van hun inspiratie uit avontuurlijke series uit hun kindertijd bij het creëren van de wereld en de esthetiek van Indiana Jones. Helaas hebben deze feuilletons veel wereldbeelden en stijlfiguren gepusht die vreselijk verouderd zijn, en veel daarvan bloedden naar Indiana Jones.
10 Het White Savior Complex
Voor een groot deel van de serie reist Indy naar plaatsen over de hele wereld, als buitenstaander in culturen die niet de zijne zijn. Hoewel Indy voldoende is opgeleid om te navigeren, vervalt hij nooit in xenofobe tropen en verdiept hij zich in de gebruiken van de mensen met wie hij omgaat.
Hoewel de karakterisering van Indy er een is van aanpassing en begrip, is de weergave van veel mensen van kleur in de films zeer problematisch. Het dorp in The Temple of Doom is daar een perfect voorbeeld van. De beelden en uitvoeringen van deze mensen duiden Indy aan als een blanke redder, een buitenstaander die is gekomen om de problemen op te lossen die deze niet-blanke karakters niet zelf kunnen oplossen. Hoewel Indy nooit superieur jegens hen handelt, zijn het de visuele aanwijzingen die deze trope symboliseren.
9 Afbeelding van de Hovitos
Terwijl sommige karakters van kleur worden afgebeeld als hulpeloze primitieven, worden anderen voorgesteld als wilde wilden die slechts enkelen kunnen temmen. De opening van Raiders of the Lost Ark wordt door velen beschouwd als een van de beste sequenties in de hele cinema, en dat is het zeker ook. Van de muziek tot de enscenering van de actie, het gooit je naadloos in de wereld van Indiana Jones.
Maar de Hovitos, de inheemse stam waarmee Indy aan het einde van de reeks wordt geconfronteerd, zijn niets meer dan bruine lichamen voor Indy om voor te vluchten. Hun wreedheid kan alleen worden getemd en gemanipuleerd door de gemene Belloq. Het is een vermoeide trope die redelijkerwijs de weg van de dinosaurus is gegaan.
8 Negeren van hindoeïstische cultuur en mythen
Temple of Doom is de enige film in de serie die het ergst is verouderd. Van de eerder genoemde White-Saviour-trope tot de andere seksistische en racistische aspecten, Temple of Doom is een behoorlijk mijnenveld geworden om te navigeren in ons huidige landschap.
De afbeelding van de hindoe-religie was bijvoorbeeld volkomen onjuist. De godin Kali werd getoond als een duivelse godin van dood en vernietiging, een godin die de Thuggee-sekte in staat zou stellen de wereld over te nemen. In werkelijkheid is Kali een godin van verandering en empowerment. Een overweldigend positieve godin nemen en haar in een Indiase Boogeyman veranderen, is allesbehalve cultureel gevoelig.
7 The Evil Aziaten Trope
Een andere godvrezende die The Temple of Doom gebruikt, is die van Yellow Peril. Yellow Peril, ontstaan aan het einde van de 19e eeuw, is de racistische trope van het hebben van een manipulatief crimineel of politiek meesterbrein van Aziatische afkomst, vaak weergegeven in een stereotiepe lens. Dit archetype is overal in Temple of Doom.
Het is duidelijk dat Mola Ram, de priester van de Thuggee Cult, deze trope belichaamt. Zijn machiavellistische plannen gaan terug naar The Mandarin of Dr. No. Mola Ram is echter niet de enige figuur hiervan, aangezien Lao Che ook in deze mal past. Zijn kwaadaardige persoonlijkheid en slordige handlangers voelen zich uit een racistische serie uit de jaren veertig gerukt.
6 Het feest in Pankot Palace
Misschien wel het meest beruchte moment van heel Temple of Doom is de feestsequentie in Pankot Palace. Als Indy, Short Round en Willie eindelijk de kans krijgen om te dineren met de Maharaja, is de keuken allesbehalve verwacht. Gerechten waren onder meer slang, kever, oogbalsoep en natuurlijk gekoelde apenhersenen.
De bewering dat dit de traditionele Indiase keuken zou zijn, is absurd. In 2007 gaven statistieken van de VN-FAO aan dat India minder vlees at dan enig ander land ter wereld. Met een overwegend vegetarisch land als India, is het moeilijk voor te stellen dat ze zulke exotische en overdreven gerechten eten
5 Het hoort in een museum
"Het hoort thuis in een museum". Deze mantra van Dr. Jones werd uitgesproken tijdens de openingsmomenten van The Last Crusade tijdens zijn zoektocht naar het Kruis van Coronado. Het sentiment achter deze slogan is prijzenswaardig, aangezien Indy probeert artefacten te behouden en ze te redden van degenen die ervan willen profiteren.
Helaas is de echte context van dit gezegde lang niet zo kort en droog. Veel landen en culturen zijn teruggedrongen op deze redenering, wijzend op kolonialistische pogingen om artefacten te nemen en te huisvesten in de musea van keizerlijke machten. Het British Museum in Londen, bijvoorbeeld, is door meerdere landen onder vuur komen te liggen voor het huisvesten van artefacten die in wezen zonder toestemming werden meegenomen tijdens het koloniale tijdperk van het VK.
4 Nepalese handlangers met een geel gezicht
Dit is misschien wel de meest flagrante racistische zet die Spielberg ooit in de Indiana Jones-film heeft gemaakt. Als het op acteren aankomt, is een hoofdregel niet om iemand van een ras te portretteren dat niet van jou is. Het slechtste voorbeeld hiervan is Blackface, de cartoonachtige weergave van Afro-Amerikanen. Maar dit kan voor elke race gelden.
Yellowface heeft ook een verraderlijke geschiedenis in Hollywood. In Raiders of the Lost Ark heeft Indy een confrontatie met enkele Nepalese handlangers in Marion's bar. Een van hen wordt gespeeld door Malcolm Weaver, een witte stuntman. Het is bedekt met gruwelijk slechte protheses en is een schokkend racistisch voorbeeld van geelmasker.
3 Willie
Oh, Willie. Terwijl Marion Ravenwood een zelfverzekerde en onafhankelijke vrouwelijke heldin leverde, verpersoonlijkte Willie Scott de ergste neigingen van vrouwen in de action cinema. Van haar constante gekrijs, angst voor griezelige kriebels en de mening van de mannen om haar heen, vertegenwoordigt Willie een verouderd stereotype dat de meeste toeschouwers tegenwoordig nooit zouden accepteren.
Hoewel ze veel lieve komische momenten heeft, is veel van haar karakterisering doordrenkt van problematische tropen. Alle mannen om haar heen typeren haar als onbeholpen of schril (totdat ze met haar willen slapen). Zelfs het laatste schot van haar tenen is de dwanglijn, terwijl Indy haar met haar zweep vastpakt nadat ze zijn avances heeft ontkend. Het is meer dan achterhaald.
2 Indy, Elsa en Henry Jones Sr.
Elsa is een van de meest intrigerende vrouwelijke hoofdrolspelers in alle Indy-films. Van hen is zij de enige slechterik. Evenzo zelfverzekerd en onafhankelijk van Marion, onderscheidt ze zich in haar egoïsme en schurkachtigheid. Hoewel haar karakterisering ter discussie staat, is het een specifieke keuze wat betreft haar seksuele gewoonten die bij velen niet goed passen.
Zoals afgeleid in The Last Crusade, sliep Elsa met zowel Indy als zijn vader. Hoewel het zeker geen criminele daad is, is het zeker onhandig (en niet echt op een leuke manier). Het voelt als een terugroepactie naar Sean Connery's rokkenjagende dagen als James Bond, maar het is een rare, bijna incestueuze lijn wanneer Indy erbij betrokken raakt. Om nog maar te zwijgen van het leeftijdsverschil tussen de twee is op zijn best twijfelachtig.
1 Indy en Marion's Origins
In Raiders of the Lost Arc is er een beangstigende implicatie in de relatie tussen Indy en Marion. In de film beweert ze dat ze nog maar een kind was toen zij en Indy's relatie begonnen. In de context van de film is ze misschien gewoon hyperbolisch. Maar kijkend naar de bedoeling van de filmmakers, is het misschien schokkend letterlijk.
In productienotities hebben Lawrence Kasdan, George Lucas en Steven Spielberg een gesprek dat de huid van elk fatsoenlijk persoon zou doen kruipen. Je kunt het volledige transcript hier lezen, maar de kern is dat Marion misschien nog maar twaalf jaar oud was, terwijl Indy vijfentwintig zou zijn geweest. Het feit is dat hoe dan ook, het leeftijdsverschil in hun relatie schrikbarend groot is, zo niet illegaal.