Weinig shows deze eeuw (of ooit, als we eerlijk zijn) hebben de blijvende impact van The Wire gehad. In slechts 60 afleveringen, verdeeld over vijf seizoenen, creëerde het magnum opus van David Simon een nieuwe wereld vanuit een levensechte stad en verkende hij meerdere facetten ervan met diepte en helderheid.
De serie, die begon met een duik in de drugshandel in Baltimore, ging door de strijd van de arbeidersklasse, de werking van de politiek en het schoolsysteem, voordat de media en hoe we die consumeren onder de aandacht kwamen. Elk seizoen concentreerde zich op een van deze aspecten, maar de show bleef hangen met veel van dezelfde personages en verhaallijnen.
Het is een goed voorbeeld van hoe een serie klein kan beginnen voordat ze wordt uitgebreid naar bredere kwesties, maar zonder de kern en de heldere visie te verliezen. The Wire levert op bijna elk niveau excellentie en is misschien wel de beste tv-serie ooit gemaakt. Hier zijn 14 redenen waarom The Wire de beste tv-show aller tijden is.
Als je de show nog nooit hebt gezien, verwacht dan wat SPOILERS.
14 Het is tijdloos en universeel
The Wire concentreert zich op één stad, Baltimore, over een specifiek tijdsbestek, het begin van de 21e eeuw. Toch resoneert het ver buiten die omgeving. Zijn analyses van menselijk gedrag en machtsstructuren en worstelingen passen in bijna elke periode in de menselijke geschiedenis.
Kijk naar bijna elke grote stad en je zult criminaliteit en drugsmisbruik tegenkomen. Je zult zien dat ongelijkheid en arbeiders worstelen om het hoofd boven water te houden, en het maar al te gemakkelijk vinden om verleid te worden door gemakkelijk geld en de belofte van een beter leven.
Dit zijn verhalen en relaties die herkenbaar zijn, zelfs als ze ons meenemen naar aspecten van onze wereld die misschien niet al te vertrouwd zijn. Er valt veel te herkennen over de wereld om ons heen in The Wire.
13 Het systeem als de slechterik
Er zijn geen echte goeden of slechteriken in The Wire. Natuurlijk heb je moordenaars en drugsdealers die levens verpesten, hoewel bijna iedereen in de show in grijstinten opereert. Als er voor bijna iedereen één echte vijand is, is het het systeem dat overblijft, zodat elk van hen maar een kleine kans heeft om te gedijen.
Degenen die in armoede leven, moeten hun best doen om te overleven. Agenten moeten eindeloze administratieve rompslomp doornemen om iets voor elkaar te krijgen. Degenen met de nobelste bedoelingen vinden zichzelf corrupt en gebroken, allemaal omdat ze van de stad een betere plek wilden maken.
De overtuigingen en sociale constructies schaden uiteindelijk iedereen door de vreselijke prikkels die hen worden voorgelegd. Er is geen eenvoudige manier voor iemand om die banden te verbreken, en dat creëert het conflict dat deze meest meeslepende shows stimuleert.
12 Levendige, gedetailleerde setting en wereldopbouw
Voor beter en slechter, deze Baltimore leeft. Een die leeft en ademt, waar gevaar en kansen om bijna elke hoek bestaan. Zeg wat je wilt over The Wire, maar er is altijd wel iets aan de hand, en het is zelden saai.
Simon en zijn cast en crew hebben een monster van Frankenstein van een wezen uit vele delen van deze stad in elkaar geplakt, het een hartslag gegeven en het laten leven. De onderdelen van de show zo effectief in elkaar passen en een complete wereld creëren is geen sinecure, en de schrijvers verdienen alle lof voor het feit dat ze The Wire volledig geloofwaardig hebben gemaakt - misschien anders dan het totaal mislukte experiment van 'Hamsterdam', een plek in welke politie-kapitein effectief drugs heeft gelegaliseerd.
11 Realistische weergave van het schoolsysteem
Hoewel The Wire ons diep meeneemt in de onderwereld van de georganiseerde misdaad in Baltimore, is het misschien de duik in het schoolsysteem in seizoen 4 die de meest schokkende analyse biedt.
De show trekt weinig stoten bij het weergeven van geweld op scholen in de binnenstad, de gestandaardiseerde tests die de studenten een slechte dienst bewijzen, en de hoepels moeten doorspringen om voldoende financiering te krijgen. Het hangt allemaal samen met het stadsbestuur van Baltimore, aangezien burgemeester Tommy Carcetti de kans heeft om meer geld voor zijn scholen te krijgen, maar slaagt omdat hij denkt dat het zijn kansen om langs de lijn te worden verkozen tot gouverneur van Maryland zou kunnen schaden.
Het schoolsysteem in de show is er een die duidelijk zijn kinderen in de steek laat en hen voorbereidt op een hard leven. We zouden The Wire moeten toejuichen voor zijn gruis bij het onderzoeken van scholen.
10 De overeenkomsten tussen bendes, bestuur en politie
The Wire laat ons voor eens en voor altijd zien dat de machtsstructuren binnen verschillende organisaties diepgaand op elkaar lijken, zo niet identiek. Er is een gevestigde orde, met een nieuwe kracht die het bijna altijd overneemt. Politici moeten zich bezighouden met nieuwe kandidaten. Bendes vechten voor onroerend goed en vechten tegen nieuwe krachten - Marlo staat uiteindelijk op om het over te nemen van Stringer en Avon. Zelfs bij de politie is er een strijd als collega's strijden om promoties.
Er is altijd een machtsstrijd, en er is altijd iemand die aan de kant wordt gezet. Het is, nogmaals, het idee van het systeem als de slechterik, want er is geen ruimte voor iedereen om te gedijen.
9 complexe karakters
The Wire werkt in grijstinten. Er zijn hier weinig of geen witte hoeden en zwarte hoeden. Van de burgemeester en het hoofd van de politie tot de hoekjongens, niets en niemand is ooit wat ze in eerste instantie lijken. Personages worden over het algemeen gedreven door pragmatisme, met een aantal persoonlijke gevoelens en vijandigheid vermengd om dingen interessant te houden.
In de eerdere seizoenen wordt dit misschien het beste geïllustreerd door D'Angelo Barksdale. Natuurlijk, hij is een hooggeplaatste drugsdealer binnen de Barksdale Organization van zijn oom, maar hij is een bedachtzame man, en de gevolgen van zijn daden spelen zwaar op zijn hoofd. Die gewetenscrisis veroorzaakt uiteindelijk zijn dood.
Aan de andere kant heb je een agent als Eddie Walker, een agent die er weinig aan denkt om jonge bendeleden te mishandelen en te stelen van Bubbles en Omar. Een dergelijke morele complexiteit loopt door bijna elk personage, bouwt ze op tot volledig gevormde menselijke wezens en helpt om er zo'n onuitwisbare show van te maken.
8 De ongelooflijke cast
Je kunt de beste scripts ter wereld hebben, maar zonder de juiste acteurs om die woorden tot leven te brengen, is een show dood in het water. Gelukkig verzamelde The Wire een van de beste casts in de televisiegeschiedenis.
Dominic West is ogenschijnlijk de hoofdrolspeler als Jimmy McNulty, en injecteert het personage met genoeg vim om van hem een arrogante, respectloze en onrustige maar zeer bekwame detective te maken. Alle anderen zijn ook goed tot geweldig. Het is bijna onmogelijk om je voor te stellen dat iemand anders dan Isiah Whitlock de kenmerkende godslastering van Clay Davis uitspreekt.
Misschien is de grootste erfenis van de show het introduceren van een reeks acteurs van hoog kaliber aan velen, waaronder de voortreffelijke Michael B. Jordan.
7 Het beloont aandacht
Besteed veel aandacht aan de vroege afleveringen van elk seizoen - aan de beelden, dialogen en acties - en latere gebeurtenissen zijn veel logischer. De aandacht voor detail is verbazingwekkend opmerkelijk.
De bezienswaardigheden en geluiden zijn helemaal duidelijk. De instellingen, mode en productieontwerp zijn opmerkelijk, en rituelen (zoals moordaanslagen en politie-wake) lijken letterlijk uitgevoerd zoals ze in het echte leven zouden gebeuren. De manier waarop bendes zijn georganiseerd - zoals bijvoorbeeld het kopen van drugs of contact houden met brandertelefoons - is slim.
Seizoen 5 krijgt ondertussen zoveel juist over het proces van journalistiek op een manier die we de laatste tijd niet echt buiten Spotlight hebben gezien. Tekens zeggen en zetten zoveel op met een look die de moeite waard is. Het is een show die uw aandacht opeist, en u zult er de vruchten van plukken als u volledig investeert.
6 Authentieke dialoog
In elke hoek van dit Baltimore spreken personages bloederig en bot proza, die beide effectieve methoden zijn om het punt over te brengen. Het is authentiek voor deze wereld, zo niet noodzakelijk het echte leven. De toespraak lijkt onveranderlijk authentiek voor elke laag en elk individu. Technische taal staat keurig naast vloeken, en de manier waarop personages spreken weerspiegelt zich in de verschillende sferen van de show.
De arbeidersstroom van de stuwadoors botst met de dubbelspraak van bureaucraten, maar er zijn vergelijkbare cadans en structuren in de manier waarop agenten en criminelen spreken.
Velen hebben geklaagd dat de dialoog op bepaalde punten onbegrijpelijk is zonder ondertitels. Maar dat is een kritiek zonder verdienste. Als je een scène opnieuw moet bekijken om de dialoog op te nemen, is dat geen slechte zaak, als het betekent dat de dialoog authentiek blijft. Hoe langer je bij de show blijft, hoe duidelijker de taal wordt.
5 Elk seizoen is op zichzelf staand en bouwt voort op een groter verhaal
Zoals we inmiddels allemaal weten, richt elk seizoen van The Wire zich op een ander aspect van Baltimore: seizoen 1 heeft de drugshandel; twee, het leven van de arbeidersklasse van havenarbeiders; drie, stadsbestuur; vier, het schoolsysteem; en vijf, de media. Maar terwijl het verhaal vooruitgaat, strekken verhaallijnen en personages zich door hen heen. Dit is het verhaal van een stad en Amerika, in plaats van één individu, maar je hebt McNulty et al nodig. om het samen te binden.
Dus terwijl het tweede seizoen draait om Frank Sobotka, is McNulty erbij betrokken, nadat hij is overgeplaatst naar een marine-eenheid, en we krijgen nog steeds de opkomst van Stringer Bell te zien. Elk nieuw seizoen opent de stad meer, maar het is altijd verbonden met en bouwt voort op wat we al hebben gezien.
4 Omar komt eraan
Misschien wel het meest invloedrijke en bepalende personage van de show, Omar Little is een overvaller die bijna iedereen vreest en respecteert. Hij berooft criminelen en leeft het leven volgens een strikte morele code - hij zal bijvoorbeeld geen godslastering gebruiken of onschuldige mensen schaden.
Michael K. Williams speelt hem als een man met een diepe intelligentie en sluwheid, die zorgvuldig plannen zal maken voordat hij handelt. Hij is een schaker en berekent potentiële risico's en beloningen in bijna alles wat hij doet.
Omar is misschien wel de meest literaire van alle personages en zelfs zijn dood is poëtisch, zoals een jonge jongen die ooit vocht om te doen alsof hij hem was in een spel met zijn vrienden, degene is die hem vermoordt.
3 Een scène met slechts één woord van vier letters kan een compleet verhaal vertellen
Als er één scène is die laat zien terwijl The Wire groot kan worden, kan deze heel klein worden en veel zeggen, dan is het de scène waarin McNulty en Bunk een moordscène onderzoeken met alleen varianten van een bepaald woord van vier letters. De acties van het paar spreken luider dan woorden - nou ja, bijna - terwijl ze foto's van de plaats delict in de kamer plaatsen, hoogtes en afstanden meten en alle mogelijke manieren waarop de moord had kunnen plaatsvinden uitbeelden voordat ze het antwoord, de fatale kogel, vonden., en de behuizing.
Het is briljant in zijn ogenschijnlijke eenvoud, een mooi contrapunt voor elke andere show die de behoefte voelt om de lege plekken in te vullen met hamfisted verklarende dialogen die eerder afleiden dan boeien.
2 Opzettelijke, zorgvuldige verhalen
Als je The Wire een langzame verbranding noemt, is het alsof je de Boston Tea Party een klein incident in de Amerikaanse geschiedenis noemt. Er is hier een hoop detail, en de show neemt zijn zoete tijd in de opzet, het maakt de uitbetalingen des te verrukkelijker.
Er is een rijm en reden voor alles wat er gebeurt. De emotionele inslagen van de show zouden lang niet zo effectief blijken te zijn als het niet de tijd zou kosten om het publiek kennis te laten maken met en te investeren in zijn personages.
Het bouwt lagen op zijn plot en personages, en zorgt ervoor dat wanneer het bruine spul de ventilator raakt, bijna alles en iedereen op de een of andere manier wordt beïnvloed. De golven van geweld en diepgaande ontdekkingen reiken ver buiten hun directe omgeving.
1 Hier werd de wereld verliefd op Idris Elba
Verreweg de grootste ster die tot nu toe uit The Wire is voortgekomen (hoewel Michael B. Jordan op weg is om hem in te halen) is Idris Elba. De man die vervolgens als John Luther naar de andere kant van de wet sprong en nog verder ging om kinderen te corrumperen tot gewelddadige criminelen in Beasts of No Nation, kwam hier in het publieke bewustzijn naar voren.
Zijn scherpzinnige vertolking van Stringer Bell als een berekende, meedogenloze kingpin die zijn imperium boven alles als een bedrijf behandelde - en economische lessen volgde om zijn kennis te vergroten - als een getalenteerde artiest. The Wire was Elba's grote doorbraak, en nog een reden waarom we dankbaar moeten zijn voor het bestaan ervan.
-
Kun je nog andere redenen bedenken waarom The Wire zo goed is? Laat het ons weten in de comments!