De meeste films hebben een structuur in drie bedrijven waarvan in de reguliere cinema bijna nooit wordt afgeweken. Sinds het begin der tijden als model in scenarioschrijven gebruikt, splitst de structuur van drie bedrijven het verhaal op in een opstelling, een confrontatie en meestal een bevredigende oplossing. De volgende films op deze lijst bevatten echter alles behalve, vaak die structuur herschrijven, of in de meeste gevallen gewoon uit het raam gooien.
Soms in de bioscoop: hoe verwarrender de film, hoe beter, omdat het online debatten en discussies over bepaalde mysteries en raadsels op gang brengt. Niemand houdt meer van een klassieke zomerkaskraker dan wij als Screen Rant, maar soms is het leuk om een film te kijken en het gevoel te hebben dat we er nog een paar keer naar moeten kijken om erachter te komen wat er zich onder de oppervlakte afspeelt. De volgende films op deze lijst zijn enkele van de meest verwarrende en verwarrende dingen waardoor we ons hoofd krabben en aan onze hersenen knagen. Als je een aantal van deze raadselachtige films nog niet eerder hebt gezien, wees gewaarschuwd, er liggen MASSIEVE SPOILERS voor je.
Hier zijn 15 meest verwarrende films aller tijden.
15 Interstellair
Regisseur Christopher Nolan is zeker niet geïnteresseerd in het nemen van de gemakkelijke uitweg als het gaat om het uitleggen van dingen aan zijn publiek. Films als The Prestige en Inception behandelen een aantal zeer complexe onderwerpen, terwijl ze zoveel verhalende lagen oproepen dat je de informatie misschien pas volledig in je opneemt tot herhaalde bezichtigingen. Niets is zo verwarrend als zijn kosmische epische Interstellar, waarin Matthew McConaughey schittert als ruimtekadet Cooper op zoek naar een nieuwe planeet om de mensheid te redden van uitsterven.
Naarmate de film ten einde loopt en het lijkt alsof alles verloren is, belandt Cooper vierkant in een gigantisch wormgat. Opgelucht dat hij niet in miljoenen stukjes is uitgewist, realiseert hij zich dat het wormgat eigenlijk een apparaat is dat door 5 de dimensionale wezens is gestuurd, zodat hij in het verleden met zijn dochter kan communiceren door middel van zwaartekracht. Door dit te doen, kan Coopers dochter een vergelijking oplossen die haar hersenen pijnigt, waardoor interstellaire reizen mogelijk worden. De scène bezorgde kijkers meer dan een paar vragen, waardoor kijkers zich afvroegen wie de 5 de dimensionale wezens werkelijk waren, en het leidde tot online debatten die tot op de dag van vandaag woeden. Als u meer wilt weten, vindt u hier een handige uitleg die we niet lang nadat deze uitkwam, hebben gepubliceerd.
14 12 Apen
Het lijdt geen twijfel dat films over tijdreizen gegarandeerd zijn met verwarrende paradoxen die tot nog meer verwarrende vragen leiden. Zouden de ouders van Marty McFly hem niet herkennen nadat ze met hun geschiedenis hadden geknoeid? Hoe kon Kyle Reese naar het verleden reizen om de vader te worden van de man die hem daarheen stuurde? Dit zijn slechts enkele van de vragen die zijn ontstaan door verwarrende tijdreizen-raadsels. Gelukkig biedt 12 Monkeys een oplossing voor dit probleem: die tijd is een rechte lijn die niet kan worden gewijzigd of gewijzigd. Toch betekent dit niet dat rechte lijnen minder verwarrend zijn dan ronde lijnen.
Cole (Bruce Willis) speelt zich af in een realiteit waarin bijna de hele menselijke bevolking is weggevaagd door een vreselijk virus en wordt het verleden in gestuurd om informatie te verzamelen om degenen in de toekomst te helpen. Het wordt duidelijk gemaakt dat gebeurtenissen in het verleden niet kunnen worden veranderd, dus het virus zal altijd op de bevolking worden losgelaten. Cole vergeet dit en probeert de uitbraak te voorkomen, maar wordt uiteindelijk neergeschoten. Op dit punt realiseert hij zich dat hij de man was die hij zag worden vermoord op een luchthaven toen hij jong was. De gebeurtenissen in 12 Monkeys zijn moeilijk bij te houden wanneer ze in chronologische volgorde worden gerangschikt, en beginnen pas vorm te krijgen bij herhaalde bezichtigingen.
13 Memento
Terwijl hij doorbrak in de mainstream met zijn serie hyper-geaarde Dark Knight-films, begon Christopher Nolan zijn carrière met het raadselachtige Memento uit de jaren 2000. In de film speelde Guy Pearce de hoofdrol als Leonard Shelby, een man die zo kort geleden aan geheugenverlies lijdt dat hij Dory van Finding Nemo in vergelijking competent lijkt. Leonard is op jacht naar een man die volgens hem zijn vrouw heeft verkracht en vermoord, een prestatie die gemakkelijker gezegd dan gedaan is als je je niet kunt herinneren wat er twee minuten geleden is gebeurd.
Het verhaal wordt ook in omgekeerde volgorde verteld, zeker een leuk theatraal apparaat, maar zeker niet nuttig om een gericht verhaal te presenteren. Het helpt ook niet dat Leonard's schetsmatige handler, Teddy, zijn verhaal over Leonard's geschiedenis blijft veranderen. Op het hoogtepunt van de film, wat echt het begin is (we weten het!), Laat Teddy een aantal bombshells op het publiek vallen, inclusief het feit dat Leonard de man had vermoord die hij jaren geleden zocht en zich niet kan herinneren, en dat Leonard heeft zijn vrouw misschien zelf vermoord. Natuurlijk zou Teddy kunnen liegen, en tegen het einde zijn er zoveel wendingen dat het publiek niet zeker weet wat ze moeten geloven.
12 Pi
Darren Aronofsky, regisseur van filmische mindbenders als Black Swan en Requiem for a Dream, is een filmmaker die ervan houdt de verwachtingen van het publiek te verdraaien. Geen van zijn films is zo verwrongen als de thriller / mysterie Pi uit 1998, die de kijker gegarandeerd achter het hoofd zal krabben tegen de tijd dat de aftiteling begint te rollen. De focus van het verhaal betreft een begaafde maar paranoïde wiskundige, Max Cohen, en zijn zoektocht naar een sleutelgetal dat volgens hem de hele structuur van het universum beheerst.
Zijn zoektocht wordt bemoeilijkt door het feit dat Max lijdt aan frequente uitbarstingen van paranoïde wanen en sociale angst. Die angst neemt toe door de hele film totdat Max gewoon een soort van snaps, of liever, oefeningen doet. In een daad van wanhoop en een complete zenuwinzinking, neemt Max een boormachine en voert hij een ongeplande operatie uit aan zijn hoofd. Tegen de tijd dat de kijker klaar is met Pi, heb je misschien het gevoel dat je ook een boormachine in het hoofd hebt.
11 Donnie Darko
Tot op de dag van vandaag, 15 jaar na de release, vraagt het publiek zich nog steeds af waar Donnie Darko voor stond. Door sommigen beschouwd als een puinhoop van een film en voor anderen als een cultklassieker, is de experimentele thriller van Richard Kelly een van de meer polariserende films in de geschiedenis. Jake Gyllenhaal speelt de tiener Donnie Darko, die wordt geplaagd door de hallucinaties van een demonisch konijn genaamd Frank. Het konijn laat Donnie vreselijke daden van vandalisme plegen en onthult uiteindelijk aan de tiener dat de wereld binnenkort zal vergaan.
Hoewel de meesten het erover eens zijn dat Kelly's debuutfilm hoogst origineel is, is bijna iedereen het erover eens dat het ook zeer verwarrend is, vooral het tweede deel. Concepten als wormgaten en andere dimensionale wezens komen in de mix die Donnie Darko verbijsterend verbijsterend maken, vooral als het voor de eerste keer is dat je kijkt. Sinds de release van de film heeft Kelly interviews gehad waarin hij bepaalde dingen uitlegt, zoals de wormgaten die door mysterieuze wezens worden teruggestuurd om Donnie te helpen zijn lot onder ogen te zien. Zonder die extra informatie zouden de vele details in Donnie Darko je misschien ontgaan, want het speelt zich tenslotte af in een heel gekke wereld.
10 Gumkop
David Lynch is waarschijnlijk de onofficiële koning als het gaat om vreemde en bizarre films, en niets is vreemder dan zijn allereerste poging, Eraserhead. Het is een film die Stanley Kubrick aan de cast van The Shining liet zien om in de juiste gemoedstoestand te komen, dus je kunt meteen zien dat de bizarre foto van Lynch op een heel nieuw niveau freaky wordt. Het verhaal, als je het zo zou durven noemen, gaat over een man genaamd Harry Spencer die achterblijft met een mutant, reptielachtig kind om voor te zorgen nadat zijn vriendin hem heeft gedumpt.
Hoewel de film eigenlijk een vrij lineair plot bevat, zijn de gebeurtenissen eromheen allesbehalve. Van de vele scènes die de kijker met stomheid geslagen laten, zijn een kip die bloed spuit, gigantische cartooneske zaadcellen en een dame die in een radiator woont. Misschien wel de meest nachtmerrieachtige van allemaal is Harry's gemuteerde baby, die zulke bloedstollende kreten produceert dat de meest toegewijde ouder naar de heuvels zou rennen. Als je tien verschillende mensen zou vragen wat hun interpretatie van Eraserhead was, zou je waarschijnlijk tien verschillende antwoorden krijgen, maar dat is een deel van de aantrekkingskracht die Lynch's film tot het cultfenomeen maakte dat het vandaag is.
9 De boom des levens
Op het eerste gezicht gaat de film The Tree of Life uit 2011 van Terrence Malick slechts over een gezin dat in 1956 in Waco, Texas woonde. Het gaat over het verlies van onschuld van de oudste zoon terwijl hij worstelt met de tegenstrijdige leerstellingen van zijn ouders. Dan wordt de film raar, heel raar. Zoals Kubrick's 2001: A Space Odyssey raar. Willekeurige scènes worden doorsneden in het verhaal dat de schepping van het universum, het begin van het leven op aarde en de uiteindelijke vernietiging ervan weergeeft wanneer de zon supernova wordt. Niet wat je je typische familiedrama zou noemen.
Nog verbijsterend is de finale van de film, die meer vragen oproept. Het is een serie shots met de visuele weergave van dood en wederopstanding, en de film eindigt met een soort positieve noot over het leven, denken we. Malick's film wordt vaak bekritiseerd door het publiek omdat hij een beetje rommelig is om alle details in een samenhangend geheel te sorteren. Na de release kreeg het echter ook lovende recensies van critici, dus misschien vereist de film gewoon herhaalde bezichtigingen om het materiaal over het universum en het leven echt te laten bezinken.
8 Alleen God vergeeft
Zoals de meeste van zijn films, zoals de onlangs uitgebrachte The Neon Demon, is Only God Forgives van Nicholas Winding Refn een beetje moeilijk te volgen. Je zou zelfs kunnen zeggen dat het erg moeilijk te volgen is, aangezien de basis van de plot grotendeels bestaat uit metaforen die in een droomachtige staat verschijnen. Ryan Gosling speelt een drugssmokkelaar / bokspromotor genaamd Julian, die in de criminele onderbuik van Bangkok woont. Als zijn broer wordt vermoord, gaat Julian op zoek naar wraak op de verantwoordelijken, waardoor hij een duister pad van geweld en verlossing bewandelt.
Only God Forgives is meer een fantasieverhaal dan een wraakverhaal waarbij je de nummers koopt. Er is bijna geen tot geen dialoog en de personages zijn bijna volledig afwezig van emotie. De film heeft een volledige minachting om een samenhangend verhaal te vormen, omdat veel van de acties van de personages achteraf weinig tot geen zin hebben. In plaats daarvan haalt Refn het meeste uit zijn beelden om zijn verhaal te vertellen, waarbij veel van de rollen fungeren als metaforen voor God of een hogere macht. Let op, bekijk deze film alleen als je niet geïnteresseerd bent in een traditionele plot, aangezien Only God Forgives meer een visuele ervaring voor de zintuigen is.
7 Cloud Atlas
Met de raadselachtige The Matrix Revolutions onder hun riem, zijn de Wichowski's geen vreemden als het gaat om films die de kijker achter het hoofd krabben. Van al hun films is echter niets duizelingwekkend dan de sciencefictionfilm Cloud Atlas uit 2012, met in de hoofdrollen Tom Hanks, Halle Berry en Hugo Weaving als verschillende rollen en personages die eeuwen uit elkaar liggen. Hoewel de inspanningen zeker ambitieus zijn, lijdt Cloud Atlas aan een onsamenhangend verhaal als gevolg van te veel verhaallijnen om bij te houden.
Het thema van de film is dat de acties die we in het verleden hebben gedaan krachtig genoeg zijn om door de tijd heen weer te geven. Gebeurtenissen uit de 18e eeuw zijn krachtig genoeg om generaties later opstanden uit te lokken, hoewel men hopeloos verdwaald kan raken in het verhaal in Cloud Atlas om te zien hoe dat mogelijk is. De verschillende verhalen en subplots zijn veel om in een film van 3 uur te proppen, vooral als ze zo weinig opleveren in het grote geheel van dingen. Er is ook niets meer schokkend dan te zien hoe dezelfde acteur op een bepaald moment tot 7 verschillende rollen speelt, vooral Hugo Weaving die zich op een gegeven moment verkleedt als een bizarre vrouwelijke verpleegster.
6 Naakte lunch
De Naked Lunch van David Cronenberg, losjes aangepast van de roman van William S. Burroughs, is bizar, duister en vaak verrassend grappig. De film vertelt het verhaal van Bill Lee die gekke hallucinaties heeft nadat hij is blootgesteld aan "insectenpoeder", wat een soort gekke metafoor is voor drugs. Na een beetje te veel in het poeder gedompeld te hebben, overtuigt Lee zichzelf ervan dat hij een geheim agent is, wiens contacten onder meer een gigantische kakkerlak-typemachine is die een buitenaards wezen is.
Lee vermoordt zijn vrouw nadat zijn hallucinaties de overhand krijgen, en hij komt al snel terecht in een bizar complot in de Noord-Afrikaanse haven genaamd Interzone. Het verhaal hier is niet alleen ontleend aan Burroughs 'Naked Lunch, maar ook uit andere stukken van zijn werk. De film is, net als de romans van Burroughs, zeker surrealistisch en duister. Vreemd uitziende personages duiken in en uit het verhaal terwijl Lee schijnbaar onstabieler wordt. Er zijn punten waarvan je zou kunnen denken dat wat Lee ziet waar is, dan zijn er andere waarvan je ervan overtuigd bent dat hij gek is. Hoe dan ook, Naked Lunch is een meeslepend stukje rare cinema, zelfs als je soms niet weet wat je moet geloven.
5 Mulholland Drive
Als we erover hadden moeten nadenken, had het grootste deel van de catalogus van David Lynch gemakkelijk hun weg naar deze lijst kunnen vinden. Zijn surrealistische films als Blue Velvet en Lost Highway spelen zich af in een droomachtige wereld waar het ongewone de norm is. Samen met die films is er Mulholland Drive uit 2001, die allesbehalve een conventioneel plot bevat. Nadat ze geheugenverlies heeft geleden door een auto-ongeluk, dwaalt Rita het appartement van Betty Elms binnen, een jonge actrice die het groot wil maken. Rita gelooft dat ze bijna is vermoord, en beide vrouwen beginnen een kronkelend pad van psychotische illusie dat de grens tussen dromen en realiteit vervaagt.
De films van Lynch lijken een beetje op de Matrix: niemand kan worden verteld wat ze zijn, je moet ze gewoon zelf bekijken. Mulholland Drive wordt verteld op een niet-lineaire manier met bizarre opeenvolging na reeks die zoveel interpretaties biedt dat het je hoofd doet tollen. Het leidt allemaal tot een van de meest beangstigende en verwarrende eindes aller tijden, waarover nog steeds veel discussie is over wat er precies is gebeurd. Natuurlijk zijn Lynch's lippen verzegeld over wat de film en de conclusie eigenlijk betekenden, wat het veel meer verbijsterend maakt voor iedereen die op zoek is naar antwoorden.
4 De muur
Het geesteskind van Roger Waters van Pink Floyd, The Wall, is half autobiografie en half "wtf" griezelshow. Het vertelt het verhaal van 'Pink', een rocker die opgroeide in een deprimerende jeugd en nu afhankelijk is van drugs om hem door zijn optredens heen te helpen. Hij begint een metaforische en psychische muur om zich heen te bouwen om beschermd te worden door invloeden van buitenaf, totdat hij het beu wordt en begint af te breken om los te breken.
Zeggen dat The Wall buitengewoon complex of raadselachtig is, zou het understatement van het jaar zijn. Gebaseerd op hun dubbelalbum en geregisseerd door Alan Parker, is het fascinerende verhaal en de waarschuwing van Pink Floyd tegen het fascisme ronduit waanzinnig. Naarmate het personage Pink dieper in zijn zenuwinzinking gaat, wordt de film bizarder en worden verwarrende geanimeerde sequenties doorsneden tussen scènes die vaak verrassend grafisch en verontrustend zijn. Het eindresultaat is op zijn zachtst gezegd onsamenhangend, en Parker is zich misschien niet bewust van wat er werkelijk aan de hand is, aangezien hij The Wall beschrijft als de 'duurste studentenfilm ooit gemaakt'.
3 Primer
Zoals we eerder hebben vermeld, kunnen tijdreisfilms een beetje verwarrend zijn, maar geen van hen is zo verbijsterend als de Primer van schrijver / regisseur Shane Carruth. Carruth's low-budget film, gemaakt met een schoeiselbudget van slechts $ 7000, gaat over twee wetenschappers die per ongeluk tijdreizen creëren. Terwijl de eerste helft van de film lineair wordt verteld, wordt het tweede deel zo ingewikkeld mogelijk. De twee hoofdpersonages gaan zo vaak terug in de tijd dat er veel te veel duplicaten van zichzelf zijn om bij te houden. Tegen de tijd dat Primer rond is, probeer je erachter te komen of je alle punten kunt verbinden om te begrijpen hoe het precies eindigde en waarom.
Primer zit vol met zoveel kriskras details dat meerdere bezichtigingen vrijwel vereist zijn. Niemand zal deze film bijna zeker begrijpen bij de eerste doorstart. Twaalf jaar na de release, en er zijn nog steeds youtube-video's en internetfora die de vele paradoxen in het verhaal proberen uit te leggen. Wees dus gewaarschuwd, kijk alleen naar Primer als je bereid bent wat onderzoek te doen om alles te begrijpen.
2 Solaris (1972)
Een van de beroemdste Sovjetfilmmakers was Andrei Tarkovsky, een regisseur die verhalen vertelde door zijn beklijvende vermogen om de menselijke natuur vast te leggen in een diepgewortelde ervaring. Misschien wel een van zijn bekendste inspanningen, en ook genoemd als een van de meest verwarrende, is Solaris uit 1972. Het sci-fi-mysterie gaat over een psycholoog die de taak heeft om een wetenschapper te vervangen op een station in een baan om een verre planeet. Bij aankomst vindt onze hoofdpersoon het station in puin terwijl de andere overgebleven wetenschappers tot waanzin worden gedreven. Ze komen al snel in contact met een mysterieuze buitenaardse intelligentie die niet is wat het lijkt te zijn.
Zoals de meeste films op deze lijst, is Solaris er een die je minstens twee keer moet bekijken om alle lagen te begrijpen die hier spelen. De film van Tarkovsky roept enkele zware vragen op over de aard van de mensheid en ons bewustzijn. Solaris wordt er vaak van beschuldigd nogal traag te zijn, aangezien Tarkovsky zoveel tijd besteedt aan het maken van minuscule taken dat de kijker behoorlijk angstig kan worden. Maar het was Takovsky's bedoeling om een film te maken die de kijker allerlei verschillende emoties deed voelen. In dat opzicht lukt het hem, wees bereid om Solaris twee of zelfs drie keer te bekijken voordat je de diepere betekenissen begint te begrijpen.
1 2001: A Space Odyssey
Stanley Kubrick, vaak genoemd als een van de grootste visuele regisseurs, heeft nooit op safe gespeeld als het ging om het kiezen van onderwerpen voor zijn films. A Clockwork Orange is een gewelddadig verhaal over keuzevrijheid, Eyes Wide Shut is een studie van elite-obsessie en 2001: A Space Odyssey gaat over de evolutie van mensen, zo denken we. Eerlijk gezegd zijn er zoveel discussies geweest over wat 2001 eigenlijk is, dat het zelfs 48 jaar na de release nog steeds een van de meest besproken films in de geschiedenis is.
De scène die de meeste discussie op gang brengt, is het trippy einde van de film waarin astronaut Dave wordt meegezogen in een psychedelisch wormgat dat eruitziet als een Pink Floyd-lasershow. Eenmaal door, ziet Dave zichzelf ouder worden in een mysterieuze kamer. Dave wordt oud en sterft in een kwestie van minuten, schijnbaar, en wordt dan herboren als een gigantische baby in een luchtbel om terug te reizen naar de aarde. Kubrick, een meesterlijke visuele verteller, lost niets op met een dialoog, en hoewel sommige vragen die het stelt, worden beantwoord door het minder geprezen vervolg, verbaast het einde van 2001 nog steeds de meeste toeschouwers die ernaar kijken, waardoor het onze keuze is voor de meest besproken verwarrende film aller tijden.
-
Kun je andere films bedenken die je nog steeds niet begrijpt? Laat het ons weten in de comments!