Channing Tatum en Jonah Hill maken de rit opnieuw de moeite waard - of ze nu hetzelfde soort materiaal afdekken of nieuw terrein betreden.
22 Jump Street vindt detectives Schmidt (Jonah Hill) en Jenko (Channing Tatum) die undercoverwerk doen voor volwassenen terwijl ze nog steeds omgaan met de turbulentie in hun partnerschap. Wanneer kapitein Dickson (Ice Cube) het oneven paar terugtrekt in het Jump Street-programma, zijn ze opgewonden over het vooruitzicht een zaak aan te pakken die bijna identiek is aan hun eerste - alleen vanuit de meer ruige setting van de universiteit, deze keer.
De dingen gaan echter niet helemaal zoals gepland: de 'zelfde oude, dezelfde oude' lijkt gewoon niet te passen bij deze nieuwe zaak, en in de collegiale setting is het Jenko (niet Schmidt) die zijn plaats vindt tussen de studenten van de school jongen jock elite. Met hun politiemojo en bromance allebei in de war, vinden Schmidt en Jenko zichzelf boven hun hoofd; kunnen ze uit hun 21 Jump Street-mallen breken en een nieuwe benadering vinden voor zowel hun politiewerk als hun vriendschap, op tijd om de boeven te vangen?
Comedy-sequels zijn vaak enkele van de grootste teleurstellingen (Hangover 2 is voor velen een recent voorbeeld), om de bewezen reden dat als het op humor aankomt, de verlichting bijna nooit twee keer toeslaat. Comedy-follow-ups hebben de dunste lijnen om te lopen tussen het behouden van vertrouwdheid en het inspireren van nieuwe lach, en het is een precaire balans om te behouden gedurende de hele speeltijd van een speelfilm. Met het oog op die uitdaging hebben de directeurs van 21 Jump Street en LEGO Movie Chris Miller en Phil Lord opnieuw de logica van het maken van films getrotseerd en een tweede shot van leven in het merk Jump Street geïnjecteerd.
Zoals altijd bij Lord en Miller, ligt de sleutel in de aanpak: 22 Jump Street slaagt volledig omdat als zijn eigen zelfbewustzijn dat het, ogenschijnlijk, een verplicht studio-vervolg is, bedoeld is om succes te behalen door mimiek. Met de filmmakers in de grap, is er ademruimte om het materiaal helder en doelgericht te benaderen, de nodige karakterbeats (de Schmidt / Jenko-bromance) te raken en de nodige consistentie in toon te behouden bij de eerste film.
Het beste nog, het vertrouwen in de benadering van de kernverhaallijn en komische stijl stelt Lord en Miller in staat om het LEGO Movie-gebied binnen te gaan met paaseieren en referenties. 22 Jump Street is een virtuele overvloed aan knikken en knipogen (en een paar middelvingers) naar andere actiefilms en / of regisseurs, waardoor het niet alleen een grappige, maar ook een rijke kijkervaring wordt. Ook helpt het om de versheid van de procedure te behouden, het feit dat de film zo regelmatig de spot drijft met zijn eigen 'groter budget, groter spektakel', holheid, waardoor de meeste gebruikelijke 'sequelitis'-belemmeringen worden tegengegaan. Er zijn nog enkele momenten in de episodische line-up die niet zo goed aanslaan - maar zoals altijd is komedie subjectief en voor het grootste deel hebben de filmmakers een sterke reeks scènes en grappen te bieden.
Scenarioschrijvers Michael Bacall (21 Jump Street), Oren Uziel (Mortal Kombat: Rebirth) en Rodney Rothman (Grudge Match) - met Hill die bijdraagt aan het verhaal - krijgen punten voor een aantal geweldige sequenties, running gags, callbacks en ook enkele leuke narratieve wendingen die leveren geweldige uitbetalingen op. Het is echter geen totale overwinning op het scriptfront.
Zelfs met enkele wendingen aan de verwachtingen, is het vervolg in wezen vrijwel dezelfde algehele opzet als de eerste film - ironisch of anderszins - en tussen de gestage toevoer van hilariteit in, voelen het personagedrama en thematische punten vaak eerder als rehash dan als progressie of vooruitgang. Hoewel de film beweert de volgende stap te zijn in de Jenko / Schmidt-relatie, voelt het vervolg echt aan als een situatie waarin de personages verliezen en vervolgens hetzelfde terrein terugwinnen als in het eerste deel. (Een bijzonder hilarische aftiteling bevestigt alles maar bevestigt het feit dat ook de filmmakers weten dat de Jump Street-put na twee runs is drooggelegd.)
Channing Tatum en Jonah Hill maken de rit opnieuw de moeite waard - of ze nu hetzelfde soort materiaal afdekken of nieuw terrein betreden. Huwelijkse geklets, fysieke komedie grappen, een omgekeerd perspectief van verliezer / winnaar binnen de universiteitssetting; het duo krijgt genoeg te doen om de nodige hernieuwde passie en inzet voor het materiaal te genereren. Tatum, die zich nu meer op zijn gemak voelt in het komische speelhuisje, krijgt wat aardig ingetogen beenwerk uit Jenko's lompe mentaliteit; Om niet achter te blijven, krijgt Hill een even goede lach bij het werken aan Schmidts passief-agressieve neurose. Kortom: de jongens krijgen genoeg van een oude / nieuwe mix om ze zelfverzekerd te houden, maar ook vastbesloten om weer voor blut te gaan.
Naast de twee hoofdrolspelers zit 22 Jump Street vol met een line-up van ondersteunende acteurs en gastoptredens die allemaal redelijk hoog scoren. Amber Stevens (Grieks) maakt een sterke indruk als Maya, Schmidts felle kunststudent love interest - terwijl Workaholics-actrice Jillian Bell een doorbraakhit is als Mercedes, Maya's griezelige kamergenoot. Ice Cube krijgt iets meer te maken met zijn stoere aanvoerder, terwijl Cowboys & Aliens-acteur Wyatt Russell een goede vriend is voor Tatum's Jenko om mee te spelen (de twee zijn behoorlijk hilarisch samen). Andere geweldige optredens komen van Nick Offerman (Parks and Rec), tweelingacteurs The Lucas Brothers, nieuwkomer Jimmy Tatro en Peter Stormare,het spelen van zijn gebruikelijke snode slechterik-rol - evenals callbacks uit de eerste film zoals Rob Riggle en Dave Franco (een moment dat helaas verwend werd door de trailers).
Uiteindelijk haalt 22 Jump Street de comedy-sequel-evenwichtsoefening beter dan zowat elke vergelijkbare franchise (lees: The Hangover), waarbij de meeste magie wordt heroverd die door zijn oneven paar leads is gecreëerd, terwijl het erin slaagt iets (iets) anders aan te bieden - met extra punten voor het scheef trekken van zijn eigen vervolg onderweg. Zeker, in ruimere zin gaat de reis nog steeds over twee agenten (die er veel te oud uitzien voor school) die proberen een drugsring op de campus te verbreken; maar de reis blijkt de tweede keer net zo de moeite waard te zijn - voor sommige fans misschien zelfs beter dan de eerste keer.
AANHANGWAGEN
(poll)
22 Jump Street is nu in de bioscoop. Het duurt 112 minuten en is beoordeeld als R voor taalgebruik, seksuele inhoud, drugsmateriaal, korte naaktheid en wat geweld.
Wil je de Screen Rant Editors horen praten over de film? Stem af op de nieuwste aflevering van de #SRUndergound-podcast.
Onze beoordeling:
4 van de 5 (Uitstekend)