Blade of the Immortal mist diepgang als een zoektocht naar verlossingsverhaal, maar zorgt voor goed (en zeer bloederig) vlezig plezier in Miike's bekwame handen.
Naast een bewerking van de Japanse mangaserie geschreven door Hiroaki Samura (voor het eerst gepubliceerd in 1993), is Blade of the Immortal de 100e film geregisseerd door Takashi Miike. Zoals je zou verwachten van de Japanse cultfilmmaker die verantwoordelijk is voor films als Audition, Ichi the Killer en 13 Assassins, is Blade of the Immortal een buitengewoon gewelddadige en stijlvolle oefening in het vertellen van genres; een die de archetypen van het samurai-genre combineert met stijlfiguren die vaak voorkomen in zowel oosterse als westerse stripboeken. Het uiteindelijke filmresultaat vertegenwoordigt Miike misschien niet op zijn best, maar het bewijst wel dat de zeer productieve verteller nog een stap moet verliezen. Blade of the Immortal mist diepgang als een zoektocht naar verlossingsverhaal, maar zorgt voor goed (en zeer bloederig) vlezig plezier in Miike's bekwame handen.
Manji (Takuya Kimura) is een beruchte samoerai die vervloekt is door het vermogen om te genezen van elke wond - waardoor hij in wezen onsterfelijk wordt - door een oud wezen dat bekend staat als Yaobikuni (Yôko Yamamoto), na een legendarische strijd die Manji bijna zijn leven kost. Ongeveer vijftig jaar later wordt Manji benaderd door een jong meisje genaamd Rin Asano (Hana Sugisaki), die zijn hulp wil bij het zoeken naar wraak op een groep meesterzwaardvechters die bekend staat als de Ittō-ryū - in het bijzonder hun leider Kagehisa Anotsu (Sōta Fukushi).), die Rins vader in de strijd vermoordde en haar moeder tot een nog duisterder lot veroordeelde.
Hoewel Manji aanvankelijk weinig interesse heeft om Rin te helpen, neemt hij haar uiteindelijk onder zijn hoede en helpt hij haar te trainen, naast het vechten tegen de leden van de zwaardvechtersclan van Kagehisa zelf. De Ittō-ryū zijn echter geen gewone jagers, en Manji beseft al snel dat zijn unieke krachten alleen niet genoeg zullen zijn om ze te verslaan. Het is dus aan de eenzame krijger om zijn nieuwe doel in het leven te omarmen, terwijl hij probeert het goed te maken voor de verschrikkelijke gebeurtenissen die hem al die jaren geleden op zijn duistere pad hebben gezet.
Zoals eerder vermeld, is Blade of the Immortal deels klassiek samoerai-avontuur, maar ook deels stripboekfantasie. Het aangepaste scenario van Tetsuya Oishi, die ook twee van de live-action Death Note-filmaanpassingen in het Japans schreef, stroomlijnt zijn mangabronmateriaal getrouw tot een solide, zij het voorspelbare verhaallijn van drie bedrijven voor het Manji-personage. De "onsterfelijke" krijger en zijn reis kunnen niet anders dan doen denken aan Hugh Jackman's Wolverine en zijn eigen verlossingszoektocht in de Logan van dit jaar; van de gedeelde eigenschappen van de hoofdrolspelers (niet-verouderende krijgers met ongelooflijke zelfgenezende vermogens), tot het feit dat beide films hun antihelden koppelen aan een figuurlijke of semi-letterlijke jonge dochter. Blade of the Immortal mist de thematische en verhalende inhoud van Logan,maar raakt wel interessante vragen over sterfelijkheid, de zin van het leven zonder dood en de moraliteit van doden uit wraak.
Wat Blade of the Immortal mist aan originaliteit en diepere betekenis, wordt goedgemaakt in termen van puur vakmanschap. In samenwerking met zijn 13 Assassins-cameraman Nobuyasu Kita en productie-ontwerper Toshiyuki Matsumiya (Sakurada Gate Incident), levert Miike hier een samoerai-epos dat rijk is aan schilderkunstige beelden en opvallende composities. De regisseur demonstreert hier ook zijn meesterschap in het maken van actiefilms, door de vele zwaardgevechten van Blade of the Immortal tot leven te brengen door middel van eersteklas vechtchoreografie en schoon, niet-hectisch camerawerk dat elke slag en slag vastlegt. Hoewel de film profiteert van Manji's ongelooflijke genezende krachten om wat duistere humor in de procedure te injecteren, gaat het ook overboord met de enorme hoeveelheid bloedvergieten die de hoofdrolspeler zowel kan verdragen als uitdelen. Zo gruwelijk als Blade of the Immortal 's actiescènes zijn, ze zijn niet even spannend, om dezelfde reden.
Een groot deel van de karakterisering in Blade of the Immortal komt door de een-op-een confrontaties van de film; scènes waarin Manji - wiens ruwe en tuimelende stijl zijn persoonlijkheid weerspiegelt - het opnemen tegen een verscheidenheid aan vijanden met verschillende vechtmethoden en -technieken. De meeste leden van de Ittō-ryū zijn vermakelijk slecht, maar krijgen niet meer vorm dan hun korte verschijningen toelaten. Hetzelfde kan gezegd worden voor het personage Shira (Hayato Ichihara), een lid van een andere zwaardvechtersgroep (Mugai-ryū) die zich aanvankelijk presenteert als een bondgenoot van Manji en Rin, maar uiteindelijk de waarheid over zijn gemene karakter niet kan verbergen. De film heeft meer succes met zijn vertolking van de grote slechterik Kagehisa, die nooit zijn gevoel van stille dreiging verliest, zelfs als de film hem in de loop van de looptijd geleidelijk in een meer sympathiek daglicht stelt.
Kimura en Sugisaki zijn allebei even goed in hun respectievelijke rollen als Manji en Rin hier, waarbij hun relatie dient als het kloppende hart van Blade of the Immortal. De dynamiek tussen de personages is niet zo uniek - met Manji als de gedesillusioneerde krijger en mentor die de werkelijke prijs van wraak begrijpt op manieren die zijn boze mentee Rin niet kan - maar het zorgt voor een aantal grappige en emotioneel betekenisvolle uitwisselingen tussen het paar, allemaal hetzelfde. Blade of the Immortal werkt als een op zichzelf staand verhaal over het paar en hun avonturen samen, maar hun chemie is sterk genoeg om te suggereren dat ze nog een deel op hun schouders zouden kunnen dragen (mocht er ooit een gebeuren).
Blade of the Immortal herdenkt een belangrijke mijlpaal in Miike's filmcarrière door alle bloedige chaos, zorgvuldig georkestreerde actie en solide genre-entertainment te dienen die fans van de filmmaker in de loop der jaren van hem gewend zijn. De film combineert stripboekelementen en samoeraifilmstijlen op een interessante manier, maar slaat geen nieuwe weg in voor een van deze genres. Blade of the Immortal schiet evenmin boven de artistieke hoogten die Miike eerder heeft geschaald met zijn meer volwassen kenmerken in het verleden, met name 13 Assassins. Het is desalniettemin een plezierige stoeipartij - een die fans van samoerai-epen in het algemeen op een gegeven moment misschien willen bekijken. Hier zijn de volgende honderd Miike-films!
AANHANGWAGEN
Blade of the Immortal speelt nu in geselecteerde Amerikaanse theaters en komt vanaf woensdag 8 november beschikbaar op VOD. Het duurt 141 minuten en heeft de classificatie R voor bloederig geweld en bloedbad overal.
Laat ons weten wat je van de film vond in de comments!
Onze beoordeling:
3 van de 5 (goed)