Harold & Kumar Go to White Castle wordt door velen gezien als een van de definitieve stoner-komedies. Bij de release in 2004 ontving het positieve recensies waarin de chemie tussen de hoofdrolspelers John Cho en Kal Penn werd geprezen, evenals de ondermijning van raciale stereotypen om zijn humor te creëren. De film verdiende slechts $ 23,9 miljoen aan de wereldwijde kassa (met een budget van $ 9 miljoen), maar de cultstatus leidde tot twee sequels: Harold & Kumar Escape from Guantanamo Bay uit 2008 en A Very Harold & Kumar 3D Christmas uit 2011.
Danny Leiner regisseerde die eerste film, maar hij keerde niet terug voor een van de vervolgfilms. Na meer dan een decennium verwijderd te zijn van de franchise, heeft de filmmaker een idee om de serie terug te brengen, maar met een twist. In de laatste aflevering van Adi Shankar's Bootleg Universe Pitch Show (bekijk hem hierboven), legde Leiner zijn idee uit voor een duistere, dramatische reboot van Harold & Kumar.
Onder verwijzing naar zijn verlangen om zijn vleugels uit te slaan als regisseur, onthult Leiner dat zijn idee betrekking heeft op de twee hoofdrolspelers 'die zich een weg banen uit de stedelijke ondeugd', een omgeving waarin Harold en Kumar omgaan met drugs, hun ouders en de verschillende uitdagingen die groeien. cadeautjes verzamelen terwijl ze proberen los te komen van het getto. Leiner stelt dat aangezien dit een schone herstart is, de etniciteiten van de personages kunnen veranderen. Hij vertelt bijvoorbeeld een verhaal van twee blanke mannen die in een slecht deel van New Jersey wonen.
Leiner maakt een punt om te zeggen dat de kenmerken en doelen van Harold en Kumar dezelfde zouden zijn als in zijn oorspronkelijke komedie; Kumar groeit op en worstelt met de overgang naar volwassenheid, terwijl Harold moet leren wat er nodig is om een man te worden. Het enige verschil is dat het opnieuw opstarten dit uitgangspunt vanuit een veel serieuzere hoek benadert. In plaats van wiet te roken, stelt Leiner voor dat de twee vrienden verslaafd zijn aan cocaïne of meth terwijl ze worstelen met school en werk. Ze doen hun best om van hun drugsverslaving af te komen door samen aan een roadtrip te beginnen (mogelijk onderweg om een hamburger te halen) en proberen de volgende stap in hun leven te bedenken.
Qua casting suggereert Leiner dat Shankar zelf een goede keuze zou zijn voor Kumar. Hij stelt zich voor dat Bobby Lee (die een cameo maakte in de eerste film als Kenneth Park) de nieuwe Harold uitbeeldt, zeggend dat Lee de diepgang bezit die nodig is om overtuigend een verontrustende uitvoering neer te zetten. In plaats van de gedenkwaardige rol van Neil Patrick Harris als zichzelf, zou Leiner Ryan Gosling (daarbij verwijzend naar Gosling's bekwaamheid als een dramatische acteur) gebruiken als iemand die Harold en Kumar ontmoet tijdens hun roadtrip. Gosling begint wat losser te worden en plezier te hebben met zijn filmkeuzes (zie: The Nice Guys), maar het valt niet te ontkennen dat hij de dramatische karbonades heeft voor een echt verontrustende wending.
Het is een fascinerend concept en er is geen limiet aan hoe ver Leiner bereid is te gaan. Hij noemt Requiem for a Dream als een primaire bron van invloed, die de 'niet lacht'-mantra die hij in de video herhaalt, naar voren haalt. Hoe schokkend en onaangenaam het ook mag zijn, dit veld zou misschien wel de beste manier zijn om een reboot van Harold & Kumar aan te pakken. In wezen zou het zinloos zijn om de eerste film met dezelfde toon opnieuw te maken, maar een heel andere richting inslaan met zo'n drastische verschuiving zou de franchise een nieuw niveau van intriges geven. Als Hollywood Leiner ooit op zijn idee zou ingaan, zou het zelfs een Oscar-kanshebber kunnen zijn.