De genomineerden van dit jaar voor Beste Cinematografie brengen allemaal iets unieks op de visuele tafel. Sommigen gingen met een traditionele hand-held benadering, terwijl anderen uitgestrekte landschappen en de personages erin lieten zien. Er kan er maar één weglopen met de Oscar, maar ze verdienen allemaal een nominatie.
Vier gevestigde cinematografen dagen een relatieve nieuwkomer uit, maar de oogst is gevuld met puur talent. Elke film benaderde de visuele esthetiek op een andere manier en het resultaat is een compilatie van films die zich onderscheiden van elkaar, maar zorgen voor een inspirerend cinematografisch jaar.
Hoewel elk van de vijf genomineerden het verdient, verdienen sommige snubs vermelding. De cinematografie van Robert Richardson in Shutter Island hielp het opvallen, maar de lange kloof tussen de release en de Oscars heeft zijn kansen misschien geschaad. Enter the Void is misschien wel de meest geïnspireerde cinematografie van het decennium, laat staan van het jaar. Helaas kunnen het controversiële onderwerp en het moeizame tempo de kans op wereldwijde erkenning hebben geschaad.
De Academie heeft de neiging om te stemmen voor beeldspraak boven technische creativiteit. Terwijl films als Inception de grenzen van de moderne cinematografie verlegden met roterende gangen en kantelbare kamers, heeft het geen blijvende beelden zoals True Grit of The King's Speech. Het zou een verrassing zijn als de Academie dit jaar van aanpak zou veranderen, maar alle vijf de genomineerden hebben het volste recht om weg te lopen met een Oscar.
-
Zwarte zwaan
Director of Photography Mattew Libatique vindt een manier om elke film die hij maakt uniek te maken met een less-is-more-benadering. Hoewel zijn benadering van Black Swan veel dankbaarheid te danken heeft aan de vooruitgang op het gebied van visuele effecten, was de benadering van de handcamera essentieel voor het gevoel van de film.
Libatique brengt een groot deel van Black Swan door in kamers vol spiegels. Dit vormt duidelijk een probleem voor een cameraman die rond een actrice rent. Gelukkig had het team voor visuele effecten hem digitaal uit de reflectie gewist. Dit gaf Libatique de vrije hand om de scène in de meest realistische stijl te filmen. Het is vanwege deze visuele component in documentairestijl dat Black Swan zijn realisme op het publiek blijft pesten, zelfs te midden van zijn bovennatuurlijke verhaallijn.
Black Swan verdient zijn nominatie niet alleen vanwege zijn aanpak, maar ook vanwege zijn relevantie voor de narratieve structuur. Toch mist het de visuele punch die we bij zoveel eerdere winnaars in deze categorie hebben gezien. Het doet me denken aan The Hurt Locker, die een nominatie verdiende voor zijn stijl, maar verloor van een visueel verbluffende film, Avatar.
-
Inception
Innovatie is het beste woord om de cinematografie van Wally Pfister te omschrijven. Zelden werkt de cinematograaf zo nauw samen met zoveel afdelingen in een film, maar de unieke visie van Christopher Nolan voor meerdere droomlandschappen vereiste de gezamenlijke inspanning. Camera's werden opgetuigd op plaatsen waar ze nooit heen durfden en dwongen de technische vereisten tot het uiterste.
Weinigen twijfelen aan de kracht van Inception's cinematografie. Het is vers vanuit een technisch perspectief, met behulp van de nieuwste technologie om het publiek een meeslepende visuele ervaring te geven zonder in de 3D-revolutie te vervallen. Hoe geavanceerd de executie ook is, het ontbreekt nog steeds aan de beelden die de Academie neigt te prefereren. De vechtscène in de gang is bijvoorbeeld een waar bewijs van de creativiteit van de film, maar velen zouden het moeilijk hebben om de werkelijke beelden te vergelijken met de competitie van de film dit jaar.
Wally Pfister heeft alle films van Christopher Nolan gedraaid, met uitzondering van Following. Deze relatie is tegenwoordig een van de meest gerespecteerde films in films, hoewel ze zelden onderdompelen in de sfeervolle beelden die velen krijgen van films als True Grit of The King's Speech. Toch is er een gruizige realiteit versmolten in de fotografie van Pfister die een visuele esthetiek brengt die consistent is in veel van Nolans werk.
-
De toespraak van de koning
Danny Cohen is misschien niet zo bekend als anderen bij de stemming van dit jaar, maar zijn cinematografie staat bovenaan de lijst met redenen waarom The King's Speech een van de meest aangekondigde films van 2010 is. Als Inception technisch innovatief was, is The King's Speech creatief innovatief. De camera voert geen trucjes uit, maar rust gewoon op posities die de kijker versteld doen staan met sensationeel gedenkwaardige beelden.
Een applaus is te wijten aan het productieontwerpteam, dat een omgeving creëerde die op de camera verscheen. Maar zonder Cohen's poging om de hoofdpersoon van de film te presenteren op een manier die het verhaal aanvult, wordt The King's Speech misschien minder gewaardeerd.
Van het eerste tot het laatste frame vergeet The King's Speech nooit dat het een film is. Het probeert niet hyperrealistisch te zijn, ook al is het dat wel. De camera accentueert het meeslepende verhaal dat zich ervoor ontvouwt door de personages naar de hoek van het frame te duwen en elke emotie te versterken die uit de voor een Oscar genomineerde uitvoeringen stroomt. Als The King's Speech de beste cinematografie niet wint, zullen veel kijkers waarschijnlijk in shock zijn - ik weet dat ik dat zal doen.
-
Het sociale netwerk
Terwijl gerenommeerde cinematografen het digitale tijdperk van het filmmaken inluiden, leidt Jeff Cronenworth de leiding met deze genomineerde presentatie van een verhaal dat net zo modern is als de digitale revolutie zelf. Het sociale netwerk is een duister verhaal en de cinematografie duwt dat op het publiek met saaie kleurtonen en scherpe beelden.
De film biedt Cronenworth niet voldoende gelegenheid om creatief met zijn beelden om te gaan, dus koos hij voor een eenvoudigere benadering en onderzocht hij het gebruik van kleur om de motivatie van de personages aan te vullen. Een opvallende scène bevat stroboscoopverlichting en diepe kleuren terwijl Mark Zuckerberg (Jesse Eisenberg) en Sean Parker (Justin Timberlake) praten in een luide bar.
Over het algemeen is de cinematografie van de film ingetogen en afstandelijk. Het probeert onzichtbaar te zijn, terwijl het ook een subtiel visueel accent creëert voor het verhaal op het scherm. Het zal hoogstwaarschijnlijk geen Beste Cinematografie winnen, maar het is leuk om te zien dat de Academie weer een roep geeft aan digitale cinematografie.
-
True Grit
Als een film de kans krijgt om te concurreren met de cinematografie van The King's Speech, is het Roger Deakins en zijn heerlijk sfeervolle beelden in True Grit. De gevierde cameraman presenteerde de nieuwste film van The Coen Bros. met verbluffende beelden die de schoonheid van het Oude Westen blootleggen.
Deakins 'gebruik van silhouetten en uitgestrekte landschappen is typisch waar de Academie op stemt, maar het mist een bepaalde creativiteit die The King's Speech zo boeiend maakt. Toch geeft True Grit het publiek een klassieke benadering van cinematografie die werkt voor het verhaal. Hoewel het verhaal trouw blijft aan de betrokken mensen, is het (in zekere zin) een roadmovie en verkent het de enorme ruimte van het Oude Westen.
Een scène die vooral opviel (ook al werd deze versterkt met visuele effecten) was de openingsscène waarin langzaam sneeuw op een lijk valt. Het is een typische opening van Coen Bros., maar pakt het publiek visueel uit het openingsraam.
-
Wie verdient volgens u de Oscar voor beste cinematografie van 2011? Is een van je favorieten afgewezen?