Deadpool 2 is het zeldzame blockbuster-vervolg dat eigenlijk beter is dan het origineel, en het weet de eerste te overtreffen door het grootste probleem van Deadpool aan te pakken.
Volgens de meeste statistieken zijn Deadpool en Deadpool 2 strak gesloten films. Ze scoren exact dezelfde score met critici op Rotten Tomatoes (83%), terwijl het vervolg slechts een punt hoger staat op Metacritic (66 tot 65). Aan de kassa lijkt het verhaal erg op elkaar, waarbij het vervolg slechts iets lagere openingsweekendcijfers publiceert en naar verwachting vrij sterke benen zal hebben, zelfs tegen die van Solo: A Star Wars Story. Als zodanig is het lastig om een echte consensus te vinden over welke film 'succesvoller' is (hoe je dat ook definieert).
Gerelateerd: Lees onze Deadpool 2-recensie
Maar als we kijken naar wat beide van plan waren - en hoe ze dat bereiken - is er één duidelijke winnaar. Wat Deadpool 2 een meer afgeronde film maakt, althans vanuit dit subjectieve standpunt, is hoe het omgaat met een kernfacet van Deadpool's ideologie dat door de eerste werd verspild: subversie.
- Deze pagina: Deadpool was oneerbiedig, niet subversief
- Pagina 2: Deadpool 2 maakt de belofte van het origineel waar
Waar Deadpool 1 zichzelf in de steek liet
De bestaande Deadpool was op dat moment een klein wonder. Ryan Reynolds had het grootste deel van een decennium geprobeerd het personage zijn eigen solofilm te geven, maar de erfenis van Origins: Wolverine en afkeer van het concept hielden de zaken onzeker totdat testbeelden lekten, wat de interesse van fans in het project bewees. Vanuit dit gezichtspunt was een onzedelijke superheldenpastiche met een R-rating een grote prestatie die Deadpool heeft geleverd. Dat wil echter niet zeggen dat het noodzakelijk genoeg was.
De film begint met een hilarische verzending van openingstitels, de camera draait door een in de tijd gestopte vechtscène vol paaseieren terwijl spottende credits worden afgespeeld, en gaat vervolgens verder met het presenteren van een gewelddadige actiescène van het soort dat dat net niet had gedaan eerder gezien in het reguliere superheldengenre; even bloederig als cartoonachtig. Dan duwt Deadpool twee zwaarden in de laatste vijand en spreekt het publiek toe met de woorden: "Je denkt waarschijnlijk: 'Mijn vriend zei dat dit een superheldenfilm was, maar die kerel in het rode pak heeft die andere kerel zojuist in een verdomde kebab veranderd'. Ik ben misschien super. Maar ik ben geen held. " De belofte was van iets ver van je standaard superheldenfilm, maar wat volgt is een vrij standaard superheldenfilm; er is een machtsgedraaide aandoening, een jonkvrouw in nood (wat Vanessa anders zegt),en alleen de R-gewaardeerde attributen en zorgvuldig afgestemde vierde-wandonderbrekingen om het te onderscheiden.
Dit was niet per se slecht, maar het zag Deadpool worstelen om een samenhangende identiteit te vinden. Het was beslist hoogst oneerbiedig, maar slaagde er alleen in de schijn van ware ondermijning te houden; in dit geval het verschil tussen iets wijzen en ernaar handelen. Nergens in het oorspronkelijke verhaal hebben Reynolds, Miller of schrijvers Paul Wernick en Rhett Reese iets echt innovatiefs aangeboden, met als afsluitende opmerking een acceptatie van het abnormale, een boodschap die de ruggengraat van het genre is sinds Superman: The Movie. De film blijft fel aangehaald, maar hij is niet echt meer openlijk zelfbewust dan die van Guardians of the Galaxy, die ook op een meer metatekstuele manier speerpunt vormen.
Gerelateerd: Deadpool 2's Director Change: What's True & What's Just Rumor
Dit doet Deadpool geen pijn als een actiekomedie of een film van superheld-oorsprong, maar de satire is breed - iets dat ongetwijfeld echt heeft bijgedragen aan het succes, maar betekent dat het geen impact op de lange termijn heeft. Voer het vervolg in …
Pagina 2 van 2: Deadpool 2 maakt de belofte van het origineel waar
1 2