Dollhouse begint met een interessant film noir-concept in de psyche, maar de game lijdt aan repetitieve gameplay en onhandige bedieningselementen.
Het is altijd fascinerend wanneer een videogame een wandeling kan maken in de psyche van zijn hoofdpersoon en een boeiend verhaal en opwindende gameplay kan creëren. Helaas is Dollhouse niet die game, hoewel de film noir-setting en het verhaal het een unieke kijk geven op traditionele psychologische horror.
In Dollhouse kruipen spelers in de huid van Marie, een detective die lijdt aan geheugenverlies. Haar doel is om door de labyrinten van haar geest te lopen (volledig gespeeld in de eerste persoon) om haar verloren herinneringen te herstellen en om de waarheid over de dood van haar dochter te achterhalen. Haar zoektocht brengt echter niet alleen herinneringen aan het licht: er is ook een mysterieus wezen dat op haar jaagt, evenals griezelige mannequins die haar door de gangen van de synapsen van haar hersenen achtervolgen. Deze mannequins zijn als de huilende engelen van Doctor Who: ze bewegen alleen als Marie er niet naar kijkt. Alsof dat nog niet genoeg is, bewegen sommige muren in haar hoofd af en toe en zijn er vallen verborgen in elk level.
Bij de gameplay van een poppenhuis moet je door deze gebieden manoeuvreren, elk in een apart hoofdstuk. Het doel is om filmblikken te verzamelen, die Marie's herinneringen zijn. Deze herinneringen geven Marie clips om te gebruiken in een film die ze aan het einde van elk level maakt. Die film gaat vervolgens naar de mysterieuze critici die ervaringspunten zullen toekennen. Marie krijgt hulp bij het vinden van herinneringen door een vaardigheid waarmee ze door de ogen van het wezen kan kijken, maar als ze deze vaardigheid te lang gebruikt, kan ze betrapt worden. Elk level heeft ook verschillende handige items verspreid: ladingen die kunnen worden gebruikt om mannequins en vallen te stoppen, evenals reparatiesets voor haar speciale cybernetisch-achtige oog, dat willekeurig lijkt te breken.
Dat klinkt misschien als heel leuk, maar elk niveau / hoofdstuk is hetzelfde, behalve de omgeving. Terwijl Marie vordert in het spel, moet ze herinneringen ophalen, voorkomen dat ze gepakt wordt en een film maken. Dit leidt helaas tot wat repetitieve gameplay, waarbij elk hoofdstuk precies hetzelfde aanvoelt als het vorige. De bedieningselementen op de PS4 zijn ook onhandig, wat betekent dat het vaak lastig is om objecten op te pakken en op de juiste manier op bedreigingen te reageren. Sprinten lijkt ook buggy: het werkt gewoon niet goed. Marie sterft vaak, waarbij elke dood het huidige hoofdstuk opnieuw opstart, wat frustrerend kan worden. De game bevat een "Voyeur" -modus die voorkomt dat Marie ooit doodgaat, maar waar is het plezier daarin?
Grafisch lijkt de game wat korrelig, hoewel dit mogelijk opzettelijk is gezien de setting van de film noir. Dollhouse is echter ook visueel erg donker, zelfs met de helderheidsinstellingen omhoog, wat betekent dat het vaak moeilijk is om items in de omgeving te herkennen. Dat gezegd hebbende, de voice-acting is goed, net als de muziek: beide geven het juiste gevoel aan het Hollywood-thema uit 1959.
Dollhouse begint met veel potentieel, maar na een paar niveaus van repetitieve gameplay beginnen de horrorelementen hun impact te verliezen. Wat begint als een reis door een verstoorde geest, wordt al snel eentonig, en het verhaal van Marie lijdt eronder.
Dollhouse is beschikbaar voor pc en PlayStation 4. Een digitale code voor de PlayStation 4-versie van de game is voor deze recensie aan Screen Rant verstrekt.
Onze beoordeling:
2,5 van de 5 (redelijk goed)