Hoewel anti-held Frank Castle misschien wel de meest productieve moordenaar in het Marvel-universum is, heeft hij niet de beste staat van dienst gehad om het buiten de strips te doden. Bedenk eens dat geen van zijn speelfilms hoger scoort dan 30% op Rotten Tomatoes. Niet alleen dat, maar zijn laatste reboot op het grote scherm is de meest winstgevende Marvel-film aller tijden, die nog slechter presteert aan de kassa dan Howard the Duck. Nu dat is gewoon triest.
Natuurlijk kan de Punisher niet allemaal de schuld krijgen. Het aanpassen van zo'n meedogenloos en compromisloos gewelddadig karakter is niet eenvoudig. Het kan echter worden gedaan, aangezien Netflix's heropleving van The Punisher een bewijs is.
Hopelijk zullen we als gevolg van deze nieuw gevonden populariteit in de toekomst nog veel meer van Frank zien, wat geweldig nieuws is voor fans en waarschijnlijk vreselijk nieuws voor censuur. Laten we tot die tijd eens kijken naar alles wat deze burgerwacht te bieden heeft.
Hier is elke versie van The Punisher, gerangschikt van slechtst naar beste.
15 The Punisher: No Mercy
Er is echt niet veel reden waarom The Punisher: No Mercy bestaat. De game, die in 2009 exclusief in de Playstation Store werd uitgebracht, gaf meer om online multiplaying dan om eer te bewijzen aan Frank Castle.
Sla een andere naam op deze first-person shooter en je krijgt hetzelfde resultaat: een saaie, frustrerende en allesomvattende niet-meeslepende ervaring.
Als first-person shooter is No Mercy een vrij algemeen uitje waardoor je beter af bent met het spelen van andere veel betere games in het genre. Als een Punisher-aanpassing is het helemaal een teleurstelling, en het lijkt erop dat zelfs Marvel dacht dat het nodig was om te gaan, omdat ze de licenties lieten opraken en uiteindelijk zagen dat het volledig uit de PSN-winkel werd gehaald.
14 Spider-Man: The Animated Series (John Beck)
Niemand wil een afgezwakte versie van de Punisher - behalve misschien aanmatigende ouders die bezorgd zijn over de heiligheid van de jonge beïnvloedbare geesten van hun kinderen, maar wat weten ze?
Spider-Man: The Animated Series was een fantastische bewerking van de stripboeken, maar omdat het op kinderen gericht was, moest het op tragische wijze de gewelddadiger neigingen van Frank Castle censureren. Wat overbleef was een kerel in een trenchoat die niet-dodelijke wapens zoals netwerpers (!?) Gebruikte om burgerwacht uit te delen. Lame.
Spider-Man en Punisher gaan ver terug, waarbij de laatste zijn debuut maakte in The Amazing Spider-Man # 129. In dat nummer verwart Castle de webslinger voor een crimineel, wat vrijwel hetzelfde uitgangspunt is dat zijn drie optredens op de cartoon alleen met veel minder inhoud voedt.
Helaas deed het kijken naar de Punisher (die werd ingesproken door John Beck) zich gedroeg als een hansworst die probeerde Peter Parker op te sporen terwijl hij zijn meer genuanceerde motivaties wegliet, weinig bijdroeg aan de cartoonwaarde van het personage.
13 The Tick (Kevin Schon)
Hoewel het technisch gezien geen directe aanpassing is, is het toch leuk om de parodie van The Tick op de Punisher in de gedaante van Big Shot te zien. Big Shot, die voor het eerst in de strips verscheen, was een maniak met een pistool, geobsedeerd door moord, die een anonieme groep van geweldverslaafden bijwoont en uiteindelijk een nieuw leven krijgt als huwelijksfotograaf.
Zijn optreden in de populaire animatieserie (ingesproken door Kevin Schon) maakte het alleen maar leuker toen hij in de eerste aflevering van de serie lukraak op nabijgelegen structuren schoot, waardoor ze werden gereduceerd tot schedelvormige sculpturen.
Helaas, als gevolg daarvan heeft hij geen munitie meer, en wanneer hij wordt geroepen om te helpen de dag te redden, rent hij in plaats daarvan huilend weg en schreeuwend: "Waarom heb je niet van me gehouden, mam?"
Niet bepaald de meest getrouwe versie van het personage, maar een waardig antwoord voor iedereen die zich ooit heeft afgevraagd wat er zou gebeuren als Frank Castle ooit een beetje te echt werd met zichzelf.
12 Iron Man: Rise of Technovore (Norman Reedus)
Dit is helemaal een verhaal over Iron Man die zijn Gundam krijgt met de Punisher voor een vluchtige paar minuten zonder reden, behalve omdat ze dat kunnen. Dat gezegd hebbende, is Frank Castle's korte optreden in Iron Man: Rise of Technovore waarschijnlijk het beste voor deze direct-to-video-release.
Wanneer Iron Man wordt beschuldigd van de schijnbare dood van War Machine, werkt hij samen met Frank Castle om verlossing te krijgen en achter de verantwoordelijken aan te gaan. Deze versie van The Punisher, ingesproken door Norman Reedus van The Walking Dead, schittert wanneer hij systematisch een groep technoterroristen uitschakelt, en dan vrijwel niets anders doet.
Ondanks dat het afleidend klinkt als Daryl Dixon, doet het kijken naar anime Castle dingen harder maken dat je zou willen dat dit een film was die helemaal over hem ging.
Maar om je een idee te geven van hoe moeilijk de aanpassing van Reedus eigenlijk is, slaat Jon Bernthal geen slag over door (terecht) te beweren dat Punisher van zijn TWD-co-ster vernietigd zou worden in een gevecht tegen de zijne.
11 The Punisher (Dolph Lundgren)
Als je aan Frank Castle denkt, wie ziet hem dan niet als een tweeënhalve meter lange blonde Zweedse man met blauw haar? Antwoord: niemand. Daarom was het casten van Dolph Lundgren (ook bekend als Drago van Rocky IV) in de eerste live-actiefilm van het personage zo absurd - vooral als je bedenkt dat de echte naam van de Punisher Frank Castiglione is en hij werd geboren in Queens, New York.
Indrukwekkend is dat Lundgren zijn uiterlijk voldoende transformeert om een redelijk kasteel te maken, maar de overeenkomsten eindigen met zijn geverfde haar. Over het algemeen wijken de film en de hoofdrol te ver af van het bronmateriaal, zelfs zo ver dat ze de klassieke, handelsmerkschedelinsignes volledig uitsluiten.
Hoewel deze onopvallende film van burgerwacht-uit-voor-wraak misschien geweldig lijkt in de wazige mist van nostalgie uit de jaren 80, schiet hij tekort bij een opmerkelijke aanpassing.
Hoewel, als we eerlijk zijn, The Punisher uit 1989 helemaal niet over de Punisher gaat. Het gaat over Lundgren die jammerlijk verliest van Arnold Schwarzenegger en Sylvester Stallone voor de kroon van de beste actiester uit de jaren 80.
10 Avengers Confidential: Black Widow & Punisher (Brian Bloom)
Abenjāzu Konfidensharu: Burakku Widō & Panisshā (dat klopt, Punisher wordt in het Japans Panisshā uitgesproken) is een direct-to-video anime met Frank Castle en de Black Widow die samenwerken om terroristen te bestrijden.
Hoewel deze twee samenwerken in eerste instantie misschien vreemd lijkt, is het nogal logisch en heeft het het potentieel voor een interessante dynamiek. Helaas doet deze film er weinig mee.
Gemaakt door de Japanse animatiestudio Madhouse in samenwerking met Marvel, de anime (vertaald als Avengers Confidential: Black Widow & Punisher) schittert echter op één gebied - waardoor de Punisher er geweldig uitziet. Ook zijn ogen veel laten stralen.
Ondanks zijn PG-13-rating, slaagt de film er nog steeds in om de brutaliteit van de Punisher te behouden dankzij een kunstzinnige montage. Wat geanimeerde Punisher betreft, deze is niet al te armoedig met wat spot-on voice-acting / dubbing van Brian Bloom.
Hoewel de actiescènes de moeite van het bekijken waard zijn, is de rest van de film tamelijk saai en zoals de meeste van Marvel's uitbestede anime-avonturen is het allemaal stijl en geen inhoud.
9 The Punisher (Thomas Jane)
Als je op zoek bent naar een Punisher om uit te nodigen voor je volgende kaartspel en een paar brouwsels mee te delen, dan is Thomas Jane's Punisher in de film uit 2004 jouw man. Er is echt niets dat hij niet leuk vindt, en dat is het probleem. Over het algemeen heeft Jane hier meer het gevoel dat hij iemand speelt die de Punisher wil zijn dan dat hij de Punisher is.
Een alternatieve kijk op het oorsprongsverhaal van het personage, The Punisher uit 2004, laat zien wat er zou gebeuren als de familie van Frank Castle door John Travolta zou worden vermoord. Zeker een angstaanjagende gedachte, hoewel wat volgt niet verrassend zo onzinnig, absurd en komisch was als te verwachten.
Het is voor sommigen misschien een schuldig genoegen, maar Frank Castle een iets zachtere, meer sympathieke kant presenteren terwijl hij zijn innerlijke MacGyver kanaliseren om het leven van Danny Zuko te ruïneren, voelt een beetje vreemd.
8 De Super Hero Squad Show (Ray Stevenson)
Behalve dat het een flagrante truc was om actiefiguren te verkopen, was Marvel's Super Hero Squad-tekenfilmserie een zelfbewuste parodie op de hele Marvelerse. Even dom als stom, de show was niet echt zozeer bezig met nauwkeurigheid als wel zo cartoonachtig mogelijk. Eén ding hadden ze echter goed gedaan - de angstaanjagend intense gekte van Frank Castle.
In zijn enige optreden tijdens de aflevering "Night in the Sanctorum!", Vindt de ploeg zichzelf liftend in de Battle Van terwijl de Punisher een lange, zij het geheel heerlijke, tirade maakt over zijn haat tegen zowel misdaad als spruitjes..
Wat bijdraagt aan de intensiteit van de scène, is het feit dat het personage wordt ingesproken door Punisher: War Zone's eigen Ray Stevenson.
7 Marvel Superheroes: What the- ?!
Een Robot Chicken-achtige stop-motion-animatie van Marvel Super Heroes: What The— ?! webserie heeft alles in zich om een geweldige parodie te maken. Hoe dan ook, het kijken naar een actiefiguur dat Punisher andere actiefiguren doodt, zou geweldig moeten zijn.
Helaas levert zijn eerste optreden op de show in Deadpool vs. The Punisher niets anders op dan verspild potentieel, gezien het prachtige uitgangspunt om Castle tegen de Merc met een mond te plaatsen.
Gelukkig komt het in de follow-up Daredevil vs. Punisher allemaal samen. De favoriete advocaat van iedereen overdag, zonder angst 's nachts, Daredevil, interviewt een nieuwe assistent bij zijn kantoor. Natuurlijk meldt Frank Castle zich aan en wordt onmiddellijk uitgezonden om een zaak van winkeldiefstal te onderzoeken die ertoe leidt dat veel mensen gewond raken.
In een luchtige vier minuten raakt deze webisode alles wat Castle zo'n populaire antiheld maakt, terwijl hij tegelijkertijd zijn overdreven karakterisering en absurde liefde voor het straffen van dingen bespot.
6 The Punisher 2005 Video Game (Thomas Jane)
Indrukwekkend is dat acteur Thomas Jane de hoofdrol speelde als Frank Castle in drie volledig afzonderlijke aanpassingen van het personage. De Punisher-videogame, uitgebracht in 2005, hoewel niet zijn beste, was zeker een stapje hoger dan zijn dagen van vechten tegen John Travolta, en zeker meer dan goedgemaakt voor zijn eerdere uitstapjes, gebrek aan brutaliteit.
Het ziet er nu misschien wat gedateerd uit, maar de game heeft meer dan een miljoen exemplaren verkocht, heeft een even plezierige gameplay als altijd en staat op zichzelf als een meeslepend verhaal dat elke fan zeker zal plezieren. Als bonus kun je mensen met een haai slaan.
De recensies waren destijds gemengd, wat veel te maken had met het controversiële geweld van de game. Beoordeeld als "Alleen voor volwassenen" vanwege extreem gruwelijke taferelen van marteling, moest een recensent schrijven: "De nieuwe Punisher-game laat de Grand Theft Auto-serie eruit zien als Super Mario Kart." Dat geeft het in ieder geval meer geloofwaardigheid als een waardige aanpassing.
5 Punisher: War Zone (Ray Stevenson)
Ray Stevenson had het verschrikkelijke ongeluk om Frank Castle te spelen in Punisher: War Zone. Geplaagd door problemen achter de schermen en nog ergere problemen op het scherm, wordt de film vereerd als een van de ergste superheldenaanpassingen aller tijden, en als gevolg daarvan heeft het personage in Hollywood voor altijd geruïneerd.
In de loop der jaren heeft de film uit 2008 echter een beetje een cult-aanhang verzameld, niet in de laatste plaats dankzij Stevensons edgy, gewelddadige optreden, dat voor veel fans voelde als de eerste getrouwe bewerking van het komische personage. Al het slechte schrijven terzijde, we moeten het erover eens zijn.
Door authentiek de ongebreidelde moordmachine vast te leggen die de Punisher is en niet te vergeten zijn epische frons op zijn wenkbrauwen, gaat deze film waar maar weinig andere aanpassingen zelfs maar naar durven te verwijzen.
Stevenson heeft van zijn kant gezegd: “Ik wil niet dat mensen het theater verlaten omdat ze Frank Castle willen zijn. Ik wil dat ze blij zijn dat hij er is. " Dus, in termen van het creëren van een onsympathiek personage dat niemand leuk vindt en hem in een film plaatsen die vrijwel iedereen haat, is Ray Stevensons versie van de Punisher een enorm succes.
4 Val niet in New York City
Soms doen door fans gemaakte superheldenfilms meer op het gebied van het creatief aanpassen van de strips dan hun grote blockbuster-tegenhangers ooit in de buurt komen. Hoewel animator Luis Pelayo Junquera Do Not Fall in New York City misschien niet de grootschalige actie of verfijnde look van andere iteraties heeft, is het een lovenswaardig werk om de donkere, psychologische kant van het personage aan te pakken zoals weinig anderen.
Geïnspireerd door een aangrijpend verhaal van Garth Ennis en Steve Dillon Run, wiens werk vaak wordt aangehaald als het beste in de geschiedenis van het personage, gaan de zeven en een halve minuut korte deals met Frank achter een onrustige soldaat aan met wie hij bevriend raakte tijdens Vietnam.
Met een boeiende mix van animatiestijlen en een vrijheid voor het vertellen van verhalen die niet is toegestaan door in de studio geproduceerde megaprojecten, is Do Not Fall in New York City een must voor elke fan van de strips. Voor velen geldt het als een waardige inzending in de beste filmische prestaties van de Punisher.
3 Het Punisher Arcade-spel
The Punisher uit 1993 wordt vaak genoemd als niet alleen de beste in het beat 'em up-genre, maar wordt ook beschouwd als een van de beste videogameaanpassingen aller tijden.
Dit arcadespel, uitgebracht door Capcom, volgt de klassieke vechtersformule van het opnemen van een of twee hoofdrolspelers in man-tegen-man-gevechten tegen een onwaarschijnlijk groot aantal tegenstanders. (Denk aan Double Dragon, Battletoads en Turtles in Time? Zoiets als dat alleen met veel meer wapens.)
Het verhaal, dat buitengewoon goed doordacht is voor dit soort games, bevat Punisher die samenwerkt met Nick Fury (als het speelbare tweede personage) terwijl ze beginnen aan een missie om Kingpin te doden en zijn criminele organisatie ten val te brengen. De graphics zijn enkele van de beste van het genre en hun donkere, sombere toon doet het bronmateriaal eer aan.
Een veel inferieure versie werd later uitgebracht voor Sega, maar het is dit klassieke arcadespel dat de geschiedenis ingaat als een triomf in straf, waarbij menige toelage bij de plaatselijke Chuck E. Cheese tot slachtoffer wordt gemaakt.
2 Vuile was (Thomas Jane)
Hoewel Thomas Jane's optreden in The Punisher uit 2004 te minzaam was voor zijn eigen bestwil, raakte hij zeker een schot in de roos toen hij de rol onofficieel hernam in de korte film Punisher: Dirty Laundry uit 2012. Jane is meer een stripfan dan je zou verwachten, nadat hij zijn eigen entertainmentbedrijf, RAW Studios, heeft opgericht om stripboeken uit te brengen die hij schrijft.
Onder dezelfde paraplu financierde hij onafhankelijk Dirty Laundry, waarbij hij een aantal van zijn vrienden in de branche, waaronder Ron Perlman, opriep om, wat hij noemde, 'een liefdesbrief aan Frank Castle en zijn fans' te maken.
Omdat het fungeert als een pseudo-vervolg, is het moeilijk om de film te zien als iets anders dan een op zichzelf staande poging die hint naar wat had kunnen gebeuren als de acteur de vrije hand had gekregen. Zoals het er nu uitziet, is Dirty Laundry een van de beste door fans gemaakte superheldenfilms ooit gemaakt, en van zijn kant hielp Jane's optreden erin Jon Bernthal's meer geharde versie van het personage te inspireren.
1 The Punisher van Netflix (Jon Bernthal)
Jon Bernthal heeft tegelijkertijd een complexiteit, brutaliteit, sympathie, dislikability en angstaanjagend aspect meegebracht dat nog nooit eerder met de Punisher op het scherm was gezien. Als je Netflix 'aanpassing van het personage bekijkt, krijg je echt een gevoel voor al zijn verschillende tinten geweldig.
Hoewel Bernthal een zekere mate van rauwe thuggishness kan brengen die normaal niet met Castle wordt geassocieerd, bezit hij absoluut de rol als geen andere acteur, animatie of Lundgren vóór hem.
Het is indrukwekkend dat je bij het kijken naar The Punisher van Netflix wenste dat je vrienden zou kunnen zijn met Frank, ondanks dat je weet dat hij een genadeloos gewelddadige psychopaat is die je op elk moment gewoon van je af kunt trekken. In die zin vat deze Punisher perfect de essentie van het personage vast, waarbij hij zijn gekwelde ziel onthult en de dunne lijn zijn waakzaamheid loopt tussen goed en kwaad.
Natuurlijk is karakterontwikkeling allemaal goed en wel, maar het kijken naar een bloeddorstige Punisher die zich een weg baant door een gevangenisblok als een gek is gewoon ronduit cool - en is dat niet waar de Punisher over gaat?
---
Wat is je favoriete bewerking van The Punisher ? Vertel het ons in de comments!