In werkelijkheid is de film helemaal niet de "actievolle mysteriethriller" die in de officiële synopsis wordt beschreven, maar een mengeling van karakterstudie en moraliteitsspel.
De meest memorabele films gemaakt door Robert Zemeckis combineren ouderwetse verhalen, technische verfijning en ofwel elementen van sociale satire (Back to the Future, Who Framed Roger Rabbit), existentiële mijmeringen (Contact, Cast Away) of een mix van beide (Forrest Gump); het 'technische' spul heeft zijn recente werk echter overschaduwd. Als je terugkijkt op de filmografie van Zemeckis, zou het misschien verbazen dat de trend niet begon met zijn 3D-motion-capture-projecten (The Polar Express, Beowulf en A Christmas Carol), maar met What Lies Beneath - het Hitchockiaanse eerbetoon van de regisseur (afzetterij?) Uitgebracht in 2000.
Zemeckis keert terug naar pure live-action films met Flight, wat ook de eerste non-action / thriller is met tweevoudig Oscarwinnaar Denzel Washington sinds hij zichzelf regisseerde in het inspirerende waargebeurde drama The Great Debaters uit 2007. Hoeveel opwinding er ook is onder cinefielen om te zien dat zowel de regisseur als de acteur zogezegd terug naar hun roots gaan, er is een goede reden om je af te vragen: zijn hun dramatische basisvaardigheden de afgelopen jaren een beetje roestig geworden?
Gelukkig is het antwoord "nee". Vlucht dreigt soms van de rails te glijden naar het rijk van ongeloofwaardigheid en prekerig melodrama, maar de volwassen richting van Zemeckis - in combinatie met een rauwe, maar ingetogen uitvoering uit Washington - voorkomt dat dat gebeurt. Er zijn sporen van Forrest Gump en Cast Away's DNA in de verhalen; toch, dankzij een cast die wordt bevolkt door doorgewinterde acteurs, voelen de personages (waarvan de meeste inwoners van het zuiden zijn) zich minder cartoonachtig dan in Gump. Bovendien confronteert Flight het concept van goddelijke interventie explicieter dan Cast Away, maar voelt het toch wat minder langdradig aan.
Flight vertelt het verhaal van Whip Whitaker (Washington), een piloot van een luchtvaartmaatschappij die een wonderbaarlijke noodlanding maakt na een catastrofe halverwege de vlucht en erin slaagt om op zes na alle van de 102 levende zielen aan boord te redden. De media begroeten hem als een echte Amerikaanse held, maar Whip onttrekt zich aan de schijnwerpers tijdens een lopend NTSB-onderzoek (National Transportation Safety Board) naar de oorzaak van het ongeval. Schuilt er een akelige waarheid achter wat er werkelijk in dat vliegtuig is gebeurd, wachtend om ontdekt te worden? Nou, de trailers voor Flight willen je doen geloven.
In werkelijkheid is de film helemaal niet de "actievolle mysteriethriller" die in de officiële synopsis wordt beschreven, maar een mengeling van karakterstudie en moraliteitsspel. De allereerste scène introduceert Whip als een deegachtige, onverbeterlijke kerel met een voorliefde voor zuipen en snuiven van cocaïne. Hij is praktisch een waslijst met ongewenste eigenschappen (gescheiden, vaak dronken, vrijblijvend), maar hij is ook een ongelooflijke piloot met charisma en morele vezels - soms, zelfs onder invloed. Whip is zeker een personage dat de geloofwaardigheid vergroot, maar Washington maakt hem veel geloofwaardiger dan je gemiddelde cliché slechte man die verlossing nodig heeft of alcoholist op het scherm.
De uiterst angstaanjagende vlucht / crashsequentie tijdens de openingsact wordt met onberispelijke precisie uitgevoerd (vliegtuigfoben, je bent gewaarschuwd), maar maakt het ons ook maar al te duidelijk of het gedrag van Whip al dan niet heeft bijgedragen aan de storing. Het script van John Gatins (Coach Carter, Real Steel) wordt daar echter een beetje hardhandig, omdat het vraagt om doorsneden naar een aparte verhaallijn over een aan drugs verslaafde vrouw genaamd Nicole (Kelly Reilly) die tegelijkertijd 'crasht' na haar laatste heroïne-injectie. Nicole wordt gepresenteerd als een geschikte folie voor Whip, maar haar volgende boog is niet zo overtuigend of interessant als de zijne; met andere woorden, de hoeveelheid tijd die wordt besteed aan het vaststellen van haar karakter, voelt uiteindelijk enigszins onnodig.
Gatins 'script onderzoekt zowel het belang als de implicaties van toeval en' onverklaarbare toevalligheden 'in het leven van Whip, vaak op een zeer onuitputtelijke manier. Wat deze ontwikkelingen zo goed laat werken, is Zemeckis 'erkenning van wanneer een beat moet worden gespeeld voor een komisch effect, serieuze diepgang of een combinatie van beide. De meeste van deze momenten slagen erin om on-the-nose, maar toch oprecht en oprecht te zijn (met name een ziekenhuisscène waar James Badge Dale (The Gray) als een ronddolende kankerpatiënt komt), terwijl andere de grens overschrijden in cynisme - zoals een beetje waar Whip zijn herstellende co-piloot (Brian Geraghty) bezoekt, alleen om onbewust te horen dat hij en zijn vrouw groot zijn in Jezus.
De rest van de cast helpt, zoals eerder vermeld, om Flight aan de grond te houden (geen woordspeling bedoeld). Om te beginnen leveren Bruce Greenwood (Star Trek 2) en Don Cheadle (House of Lies) veelzijdige optredens als Whip's oude vriend en een ingehuurde advocaat - die voorover buigen en meerdere hindernissen nemen om te voorkomen dat hij naar de gevangenis gaat voor vliegen onder invloed. Tamar Tunie (Law & Order) levert eveneens een solide uitvoering op als Whip's religieuze, maar empathische medewerker, terwijl Oscar-winnares Melissa Leo (The Fighter) opnieuw indruk weet te maken - ondanks dat ze in slechts één scène aan het einde verscheen..
De scène-steeler hier is echter gemakkelijk John Goodman als Harling Mays, Whip's hilarisch-grove en onwaardige drugsleverancier die graag luistert naar "Sympathy for the Devil" op zijn iPod (snap je?). Hij is een ongegeneerd kleurrijke toevoeging die zich helemaal niet misplaatst voelt in de wereld van de film, dankzij de manier waarop Goodman hem speelt - als het soort belachelijke man die je je kunt voorstellen om in het echt te ontmoeten.
Het is door een combinatie van nuchtere uitvoeringen (met Washington als het anker dat ze aan de grond houdt) en de stevige leidende hand van Zemeckis die Flight zowel een boeiende kijkervaring maken als voorkomen dat het script van Gatins te melodramatisch of krachtig aanvoelt. Nogmaals, het moet worden benadrukt dat deze film zich langzaam ontvouwt na het viscerale spektakel van het eerste bedrijf, wat aanleiding geeft tot een grappig, ontroerend en soms wankel verhaal, met wat preken er voor de goede orde in. Als geheel is het echter een aan te bevelen tijd in de bioscoop.
Hier is de officiële trailer voor Flight:
-
Flight speelt nu in theaters in de VS. Het is beoordeeld als R voor drugs- en alcoholmisbruik, taal, seksualiteit / naaktheid en een intense actiescène.
Onze beoordeling:
4 van de 5 (Uitstekend)