Voor iedereen die zelfs maar enigszins geïntrigeerd is door het op zich nemen van de rol van een vormende mensachtige, is Ancestors: The Humankind Odyssey een volstrekt unieke en verfijnde ervaring, maar ongeduldige gamers kunnen het gevoel hebben kort te komen door de meedogenloze moeilijkheid of nadruk op zelfgestuurde doelen.
Innovatie is gebaseerd op mislukking uit het verleden. Elke schriftelijke berichtgeving over de nieuwe game van Assassin's Creed-meesterbrein Patrice Désilets en zijn team probeert niet minder dan die meest verderfelijke standaard van icon-jacht-gameplay die zijn blockbuster-serie is ontstaan, populair heeft gemaakt en diep in de modder is gedreven, op zijn kop te zetten. Sindsdien worden gamers elk jaar begroet door een constante reeks sandbox-collectathons in de open wereld, met methodische upgrades die hun best doen om repetitieve gameplay te camoufleren. Voorouders: The Humankind Odyssey is ver verwijderd van die stijl van gameplay, met het algemene gevoel van verbijsterde ontdekking en de nadruk op verkenning en evolutie wordt hier op een geheel unieke manier gepresenteerd. Dit is niet weer een Assassin's Creed met een nieuwe huid, maar een tijger met een heel andere streep.
De elevator pitch voor Ancestors zou waarschijnlijk een combinatie noemen van survival sim met de evolutie van de menselijke soort. Hoewel die beschrijving voldoende is op een basisniveau, vereist het spel een heel specifieke benadering van dat idee, waarbij contemplatieve afstand en geduldige betrokkenheid bij de verschillende innerlijke werkingen ervan vereist zijn. In plaats van het bevel te voeren over een specifiek op zichzelf staand personage dat de leiding heeft over een groep, ziet Ancestors spelers dat spelers een collectief van primitieve mensachtigen begeleiden op een punt dat 10 miljoen jaar geleden begon, wakker en kwetsbaar in een jungle zonder gerichte begeleiding over hoe ze snel vooruitgang kunnen boeken. de volgende fase van groei.
Assassin's Creed is waarschijnlijk een slecht referentiepunt, hoewel je mensachtigen omgevingsoriëntatiepunten kunnen nastreven om een filmische bekende met draaiende camera te activeren die een 'focuspunt' heeft geactiveerd. Afgezien van deze gescripte voorbeelden, biedt Ancestors helemaal geen andere vorm van hand vasthouden. Je beheert een groep primitieve mensachtigen en leert wat er nodig is om in het wild te overleven, wat alles kan zijn van het combineren van verschillende soorten afval om gereedschappen te maken of het experimenteren met voedsel dat hoog in het bladerdak van het bos wordt gevonden en hoopt op een ideale spijsvertering.
Enkele belangrijke verschillen scheiden deze reis echter. Het belangrijkste is dat Ancestors minimale verhalende audio en tekst bevat, en de enige keer dat je ooit woorden op het scherm ziet, betreft vage prestaties (zoals het slaan van een dier met een bepaalde steen of het correct gebruiken van een gereedschap). Nee, het primaire verhaal betreft de geografische vooruitgang van je clan terwijl je van het ene bioom naar het andere navigeert, en elke gedicteerde samenvatting gebeurt alleen in je eigen hoofd terwijl je speelt, omdat het spel elke indiscrete vertelling vermijdt, inhoud die op een paar woordenloze filmpjes terwijl je steeds verder het landschap in gaat.
De game-ervaring kan soms ronduit vijandig aanvoelen. Als er roofdieren verschijnen en je clan een voor een uit elkaar halen, kun je het spel heel goed verliezen, wat een volledige reset kan betekenen. Voordat je denkt dat dit Ancestors een soort roguelike maakt, is het relatief moeilijk om dit te laten gebeuren, en zou het waarschijnlijk een bijzonder onwetende en gevoelloze benadering vereisen, maar het is mogelijk. Zolang je je medeprimaten goed in de gaten houdt en leert hoe je moet omgaan met aangrenzende roofdieren die op je clan-nederzetting jagen, zul je langzame vooruitgang boeken bij elke upgrade en bij elke geografische vooruitgang. Mocht u een vroeg einde vermijden, dan kiest u ervoor om te evolueren naar de volgende generatie, elke leeftijd van uw mensachtigen; ouderen sterven, volwassenen worden ouderen en kinderen wenden zich tot volwassenen. U kunt op elk moment zelfs een evolutiepunt selecteren,die je clan upgradet in overeenstemming met specifieke bonussen, je een miljoen jaar of langer opdrijft, maar je straft omdat je niet in de pas loopt met de werkelijke voorouderlijke verwachtingen.
Uiteindelijk zul je merken dat je blij wordt afgeleid door elk stukje moeizame vooruitgang. Dat zou kunnen betekenen dat we vooruit moeten gaan op zoek naar een nieuwe nederzetting met een kleine groep mensachtigen, die kampen met bedreigingen en uitkijken naar oriëntatiepunten en schone waterbronnen in de verte. Zelfs nadat je hebt bedacht hoe je wapens en gereedschap kunt maken, voelt geen enkel lid van een clan zich overweldigd, en steeds vijandiger roofdieren en prooidieren komen uit de onbekende gebieden om je vaardigheden te testen. Het jagen en aanvallen van deze wezens kost wat tijd om eraan te wennen, maar een soort randomiseringsmechanisme zorgt ervoor dat het slachten van een neushoorn niet simpelweg een kwestie is van snel genoeg op een knop drukken - soms moet een individuele mensachtige verloren gaan om de clan als geheel te laten volharden..
Het aantal progressiemechanismen dat beschikbaar is in Ancestors valt ver buiten het bestek van deze recensie, en de game lijkt het heerlijk te vinden om zijn meest essentiële level-upgeheimen te verbergen. Als je progressief een kleine primaat op je rug draagt of er een in de buurt hebt, krijg je 'neurale energie', en als je er genoeg van verzamelt terwijl je upgrades ontgrendelt, kun je bepaalde vaardigheden verbeteren of nieuwe leren tijdens je reis. Net als bij de Elder Scrolls-serie, is het uitvoeren van specifieke acties meestal wat nodig is om te evolueren en basisacties van een hoger niveau beschikbaar te maken; Als u voor een langere periode rechtop wilt staan en op twee voeten wilt lopen, maak er dan een punt van om vaker op twee voeten te lopen.
Het klinkt eenvoudig, maar het eerder genoemde gebrek aan hand vasthouden betekent dat bepaalde delen van het spel soms te vaag en afleidend aanvoelen. Maar snel genoeg zullen spelers beginnen met het samenstellen van wat van hen wordt verwacht, of de meest ideale gebieden op de kaart voor een nieuwe nederzetting uitzoeken. Stukken van de omgeving kunnen zo vijandig overkomen dat een nieuwe woning een ingrijpende strategische beslissing is, een riskante onderneming die kan leiden tot een paar verliezen. Is er een Machairodus die een nabijgelegen drinkplaats besluipt? Het kan zijn dat u er direct mee te maken krijgt voordat u in een nieuw huis rustig ademt, en als u het negeert om verder te verkennen, moet u met periodieke aanvallen op uw broeders kampen.
Als er één woord was om te gebruiken om te classificeren hoe Ancestors speelt, is dat langzaam. Het kost tijd om te leren hoe verschillende elementen van de omgeving elkaar combineren, met elkaar in conflict komen en elkaar aanvullen. Koude regen kan de voortgang belemmeren, totdat je een bepaalde plant vindt die die status tegenwerkt. Het directe zonlicht van de savanne brengt je uithoudingsvermogen in gevaar, maar het combineren van bepaalde hulpmiddelen met bepaalde middelen kan ook helpen beschermen tegen dat effect. Op geen enkel moment zal een van deze antwoorden direct voor je worden gegeven - ze komen tevoorschijn terwijl je probeert stenen tegen planten te slaan, planten tegen stenen, planten tegen planten, enzovoort.
Voorouders is als survival-sim complex en competent, maar valt ook ten prooi aan veel van de voorspelbare zwakheden en frustraties van het genre. Het markeren van het specifieke item dat je wilt oppakken, kan eenvoudig of bijna onmogelijk zijn, en verkeerd gerichte invoer kan een tragische val van een boom veroorzaken wanneer je door de jungle slingert of een jammerlijk verkeerd gerichte tegenaanval op een neushoorn. Deze gevallen ondermijnen de beoogde stroom van het spel of de neiging tot toevallige ongelukken niet helemaal, maar ze kunnen behoorlijk ontmoedigend zijn, vooral wanneer ze een zorgvuldig uitgebalanceerd gevoel van comfort kantelen naar een wanhopige greep om binnen enkele seconden te overleven.
Op een pauzescherm zien spelers tientallen tips en trucs die hen kunnen helpen op hun epische reis van punt A naar punt B, maar er zijn tal van hints die op een meer subtiele en slimme manier worden gegeven. Door slaap in te halen, kun je je clan-droom bekijken, met fladderende beelden die kleine maar zinvolle hints onthullen over hoe je vooruit kunt komen, en hoorbare signalen laten je weten wanneer een aanval met een wapen een ander succesvol kan veranderen of mogelijk een treffer kan landen. Het gevoel van leren voelt nooit oppervlakkig terughoudend aan, maar het is niet onredelijk om te verwachten dat bijzonder vitale technieken een anderszins succesvolle reis door het spel kunnen ontwijken, simpelweg omdat je de juiste items niet hebt gecombineerd of ze niet op zeer specifieke manieren hebt gebruikt.
Een prachtige soundtrack begeleidt de wanhopige grepen en struikelen, subtiel verschuivend met elke nieuwe bioom. Het is niet bepaald procedureel, maar het lijkt alsof het in en uit de actie drijft met ocarina's, fluiten, tribale drums en koren. Je mensachtigen lijken net emotioneel genoeg om leesbaar te zijn, zichtbaar genieten van de zoete geur van een nieuwe eetbare hulpbron of naar hun keel grijpen als ze dorst hebben. Het weer is zo onvoorspelbaar als maar kan zijn, en een dag doorgebracht in een nederzetting in een grot in de jungle om wapens te maken, voelt gepast gezellig aan met de hemel buiten barstend, en elk afzonderlijk bioom in het spel voelt zorgvuldig ontworpen en rijk aan visuele bloeit.
Het meest urgente probleem met de game is het assortiment aan bugs, die weliswaar worden verwacht. Collega-mensachtigen kunnen moeilijk te kibbelen zijn op weg naar een nieuwe nederzetting, en ontkennen vaak dat ze iets eten of gebruiken om zichzelf tegen de elementen te beschermen. Het is onvoorspelbaar genoeg om irritant te zijn, en het kan zijn dat je eenvoudigweg de controle over een ander mensachtig personage overneemt om zelf een hulpmiddel toe te passen, maar het is verstandig om in de komende maanden een paar patches te verwachten om de metgezel AI periodiek te verbeteren. Voor wat het waard is, werken ze echter vaker dan niet zoals verwacht in deze lanceringsversie.
Deze recensie is voorzichtig geweest om alles op het gebied van spoilers te vermijden. In andere games kunnen dat dramatische verhaallijnen of verborgen power-ups zijn, maar Ancestors lijkt zich geen zorgen te maken over een van beide. Het verhaal voelt zowel persoonlijk als episch in gelijke mate, waar het afweren van hardnekkige roofdieren in een nieuwe nederzetting een volledig uur speeltijd kan betekenen, en je zou net zo lang kunnen proberen om erachter te komen hoe je honing uit een bijenkorf kunt halen.
Er is heel, heel weinig te vergelijken met Voorouders, en zijn vermogen tot non-verbale verhalen lijkt nooit te haperen, met het pad door zijn verschillende territoria even boeiend als gevaarlijk. Met talloze survival-sim- en open-world games beschikbaar, voelt Ancestors: The Humankind Odyssey echt aan als een uniek spel, een meditatie over evolutie die evenzeer put uit wetenschappelijk onderzoek en de soorten games die de meesten van ons deze spelen dagen. Voor iedereen die zelfs maar enigszins geïntrigeerd is door het op zich nemen van de rol van een vormende mensachtige, is dit een volstrekt unieke en verfijnde ervaring, maar ongeduldige gamers kunnen het gevoel hebben dat ze te kort schieten door de meedogenloze moeilijkheid of de nadruk op zelfgestuurde doelen.
Voorouders: The Humankind Odyssey komt op 27 augustus uit in de Epic Games Store, en de PS4- en Xbox One-versies zullen naar verwachting in december 2019 verschijnen. Een digitale pc-kopie werd ter beoordeling aan Screen Rant verstrekt.
Onze beoordeling:
4 van de 5 (Uitstekend)