Na een bittere exit uit The Walking Dead (rechtszaak volgde) nam de gerespecteerde filmmaker Frank Darabont (The Green Mile, The Mist, Shawshank Redemption) zijn knuppel en bal en ging naar TNT om Mob City (voorheen LA Noir) te ontwikkelen, een terugblik in de corruptie en glamour van de politie van Los Angeles in de jaren veertig.
Gebaseerd op het non-fictieboek van John Buntin, LA Noir: The Struggle for the Soul of America's Most Seductive City, had Mob City het voordeel een verhaal te vertellen met beruchte misdaadfiguren zoals Bugsy Siegel en Mickey Cohen, evenals een sterke cast met Jon Bernthal, Milo Ventimiglia en Edward Burns. Helaas is de serie nooit echt van de grond gekomen, met lauwe beoordelingen en nu geannuleerd.
Hier is een korte verklaring (via Deadline) van een TNT-woordvoerder over de beslissing om Mob City uit te wissen:
"Hoewel de kijkcijfers van de gelimiteerde serie geen garantie bieden voor meer uren, willen we graag weer met Frank Darabont samenwerken en waren we verheugd om de bruisende wereld van Mob City tot leven te brengen."
De term "beperkte serie" is degene die in het oor kan blijven hangen als je een loyalist van Darabont bent. Hoewel er geen naderende storm lijkt te zijn op het niveau van wat er kwam na Darabont's Walking Dead-scheiding (hoewel het nog vroeg is en we hebben Darabont's reactie op de beslissing nog niet gehoord), zou kunnen worden gesteld dat TNT enigszins gestapeld het dek op Mob City. Oorspronkelijk ontwikkeld als een serie, begon TNT de bijnamen 'beperkte serie' en 'evenementenserie' rond te gooien toen het de serie in augustus promootte. Ze gaven de show ook geen gunsten en stapelden twee afleveringen tegelijk op om de show begin december in de loop van drie opeenvolgende woensdagen te verbranden.
Waarom het aanvankelijke gebrek aan geloof? Dat is een open vraag, maar misschien vond TNT het gewoon niet leuk wat ze uit de serie zagen. Hoewel het redelijk tot middelmatige recensies werd, leek de show wel een glanzende glans van on-authenticiteit te hebben.
Het is een oneerlijke vergelijking en een ander tijdperk, maar als je het gevoel van de dialoog in Mob City vergelijkt met zoiets als Mad Men (dat de jaren zestig overneemt), voelt de laatste zich eerlijker in zijn uitbeeldingen. Die karakters voelen herkenbaar aan, als mensen die we zouden herkennen en die gevormd zijn door de idealen die op dat moment heersen. Ze zijn niet echt oud, tijdloos, uitsprekend "golly", "shucks" en "groovy", aangezien ze een slecht gevormde karikatuur van de jaren 60 belichamen. Ze voelen zich lang niet zo fictief als ze zouden moeten.
Er zijn filmische momenten waarop Don Draper overkomt als een meer dan levensgrote filmster uit die tijd, maar als iemand die zijn volwassen leven heeft doorgebracht met het uitbeelden van een personage voor iedereen om hem heen, is Draper's grootsheid logisch omdat het deel uitmaakt van zijn shtick. Hij projecteert dit personage als een schild (en als een reflex). Wanneer de personages in Mob City mok of riff zijn, voelt het alsof Darabonts oor voor het geluid van de jaren veertig te sterk wordt beïnvloed door de films en noir-romans van die tijd.
Wat Frank Darabont gaat doen nu zijn nieuwste serie buiten de boot is gevallen, dat is een gok. Hij zou zeker een ander project op televisie kunnen krijgen, maar op dit punt moet je je afvragen of het proces hem heeft uitgeput. Na zeven jaar weg van theaters en veel tijd aan het ontwikkelen van tv-shows die uiteindelijk zijn hart braken, is het misschien tijd voor Frank Darabont om terug te keren naar de relatieve autonomie van film. Misschien maak je een film over zombies, ik hoor dat ze nu groot zijn.
_____