De co-schrijver en regisseur van The Shape of Water Guillermo del Toro heeft enkele theorieën over waarom klassieke monsterfilmpersonages niet werken voor een modern publiek. Zonder twijfel is del Toro een van de meest gepassioneerde filmmakers van zijn generatie als het gaat om het maken van originele filmmonsters, een geschenk dat hij onmiddellijk tentoonstelde in zijn door vampieren beïnvloede regiedebuut Cronos in 1993. Sindsdien heeft hij zulke verbluffende wezens gemaakt als Fauno en Pale Man voor Pan's Labyrinth, evenals de monolithische zeeschepselen de Kaiju voor Pacific Rim.
Ook met horror-thrillers als The Devil's Backbone en Crimson Peak op zijn naam, zou het geen grote verrassing moeten zijn dat del Toro sterk werd beïnvloed door de klassieke monsterfilms van weleer, waaronder de aloude personages van Universal Pictures, variërend van Frankenstein's monster naar het wezen van de Black Lagoon. The Creature leverde del Toro in feite de inspiratie voor zijn nieuwe film - de romantische fantasie uit de Koude Oorlog, The Shape of Water, waarin een stomme vrouw (Sally Hawkins) een verwantschap vindt met Gill-Man-achtig wezen uit het Amazone-wezen. gevangen gehouden in een geheim laboratorium van de overheid en onderworpen aan wrede laboratoriumexperimenten.
Hoewel del Toro in de loop der jaren lovende kritieken en kassuccessen heeft gekregen met zijn originele creaties, heeft het monsterfilmgenre dat zijn verbeelding voedde dat helaas niet. In een exclusief interview met Screen Rant om over The Shape of Water te praten, gaf del Toro zijn inzichten waarom hij denkt dat de klassieke reboots van monsterfilms het publiek niet zo ontroeren als hun voorgangers:
SR: Ik zie je passie en liefde voor klassieke horrorfilms, de vingerafdruk hier helemaal op. Waarom denk je dat klassieke horrorfilmpersonages niet zo goed hebben gewerkt in het moderne tijdperk van het filmmaken?
Guillermo del Toro: Ik denk dat er een postmoderne houding is ten opzichte van het genre dat het genre op een postmoderne manier probeert te ontwapenen of uit elkaar te halen, en ik denk dat wanneer je personages met oprechte liefde benadert, het een stuk minder veilig is omdat je niet boven bent het materiaal. Je staat hoog op je eigen voorraad en het is gemakkelijker om ironisch te zijn, dus ik denk dat dat er deel van uitmaakt. Maar dan heb je ambivalente dingen zoals Jordan Peele die het vastspijkert en het niet ironisch maakt, maar reflexief. En hij is een samensmelting van eerbied en intelligentie. Het is zeker een goed jaar voor het genre.
Kortom, del Toro bezit duidelijk het essentiële element dat nodig is om niet alleen monsterfilms, maar elke film te laten werken, wat een gevestigde interesse in het materiaal is en een passie om de visie door te zien. Hij heeft zeker de passie gehad voor het opnieuw maken van films als Creature of the Black Lagoon, die hij op een gegeven moment voor Universal gooide; en later, toen hij ongeveer tien jaar geleden de kans kreeg om een nieuwe serie films te maken op basis van de klassieke monsters van Universal, wees hij het af (een beslissing waar hij nu spijt van heeft).
Naar alle waarschijnlijkheid komt een deel van die spijt voort uit het wankele begin van Universal's Dark Universe, dat na een kritisch pak slaag en teleurstellende kassa voor The Mummy tijdelijk in de wacht is gezet. Het idee van de franchise was om een gedeeld filmuniversum te creëren voor enkele van Universal's klassieke filmmonsters, maar dan gepresenteerd in een moderne setting.
Het lijdt geen twijfel dat del Toro nooit dezelfde aanpak zou hebben gekozen en de films op de juiste manier in periodes zou hebben geplaatst - een deel van de reden waarom The Shape of Water zo effectief is. Met een beetje geluk krijgt del Toro nog een kans om de eigenschappen van het Universal-monster over te nemen en ze opnieuw te maken zoals ze bedoeld waren om opnieuw gemaakt te worden en de essentie van de monsters intact te houden, om het publiek te laten begrijpen waarom het personage zo was. vereerd in de eerste plaats.