Disney en Lucasfilm zijn druk bezig met de voorbereidingen voor de theatrale release van Rogue One: A Star Wars Story in december; een film die het merk Star Wars op nieuwe manieren zal "testen", aangezien het de eerste live-actiefilm in de franchise is die geen deel uitmaakt van het kernverhaal van de Episode. Rogue One mixt ook dingen door hoofdpersonages op te nemen die allemaal nieuwe toevoegingen zijn aan het Star Wars-universum (speciale gastoptredens van Darth Vader afgezien) of gevestigde spelers die alleen hardcore Star Wars-fans zullen kennen (zie Forest Whitaker als een live -actieversie van het geanimeerde Clone Wars tv-showpersonage Saw Gerrera).
De tweede Star Wars "anthology" -film die momenteel in ontwikkeling is, moet het tegenovergestelde van de uitdaging waar Rogue One nu voor staat het hoofd bieden - in die zin dat er protagonisten in staan die het filmpubliek maar al te goed kent. De genoemde Star Wars-film gaat over het vroege leven en de tijden van Han Solo (zoals gespeeld door Hail, Caesar! Opvallende Alden Ehrenreich) en bevat geliefde personages als de jonge (re) Lando Calrissian (Donald Glover) en Chewbacca (casting TBA) in substantiële rollen. Ondertussen zullen veelgeprezen talenten achter de camera aan het project werken, zoals het regisseursduo Phil Lord en Chris Miller van The LEGO Movie, evenals de al even geprezen cameraman Bradford Young.
Young begon zijn carrière als cameraman door in het midden van de jaren 2000 voornamelijk aan korte films en documentaires te werken, maar is recentelijk beter bekend geworden door zijn werk aan prestigieuze dramaseries. De Han Solo-film leest weliswaar als een vreemde keuze voor Young op basis van zijn recente output; een cv met het Civil Rights-drama Selma, de biopic Pawn Sacrifice van Bobby Fisher en het aanstaande cerebrale buitenaardse contactdrama Arrival. Young ging in op die kwestie tijdens een interview met Collider, waar hij zijn betrokkenheid bij de Star Wars-spin-offfilm besprak:
“Het is grappig, hier is het ding over Phil Lord en Chris Miller: laat je niet voor de gek houden door hun staat van dienst. Stop die jongens niet in een hokje omdat ze een visie hebben, ze weten precies wat ze willen. Ze hebben geen verborgen agenda, maar ze hebben wel een agenda; ze hebben een manier van kijken die heel bijzonder is, en hun samenwerking is werkelijk uniek. Dus ik moet zeggen dat ik me daarin moest bekeren. Ik respecteer hun werk, ik respecteer ze als filmmakers, maar ik wist niet helemaal zeker of er een goed huwelijk zou zijn tussen wat ik probeer na te streven en het werk dat ik doe en wat ze doen, maar ze hielp me dat al vroeg duidelijk te maken door een echt interessant verhaal (en) fotografische ideeën uit te drukken die echt bij me resoneerden. Dus toen ze me echt in die wereld begonnen te trekken,Ik realiseerde me hoeveel deze katten voortkwamen uit dezelfde pedagogie van filmmaken - zeker in visuele zin, en zeker vanuit een benadering in termen van hoe we films willen maken, ze komen van dezelfde school."
Je hoeft niet verder te zoeken dan Lord en Millers eigen eerdere leidinggevende inspanningen om te bewijzen wat Young zegt over de gevaren van 'ze in een doos stoppen'. Het duo begon hun lange filmcarrière met een onverwacht slimme (visueel en thematisch) oefening in zelfreflexieve verhalen met de animatiefilm Cloudy With a Chance of Meatballs. Lord en Miller begonnen nog ambitieuzer te worden met hun vervolgwerk aan de 21 Jump Street-films en The LEGO Movie; projecten die de concepten van sequels en merken in Hollywood deconstrueren en tegelijkertijd grappige (en verrassend oprechte) verhalen aan de oppervlakte brengen. Er zijn ook heel duidelijke visioenen achter al deze films en Young verzekerde Collider ervan dat Lord en Miller een vergelijkbare, verschillende,regelovertrekkend plan voor het maken van een kwaliteitsfilm over de (mis) avonturen van een jonge Han Solo:
“We doen ons eigen ding, daarom zijn we er. Phil en Chris zijn er om te brengen wat ze naar hun films brengen, hun zeer unieke visie, hun perspectief op het verhaal en ze vroegen me om te komen brengen wat ik breng, en daarom zal het gewoon niet aanvoelen als een van de andere films. En niemand bij Lucasfilm vraagt ons om dat te verraden, ze zeggen: 'We staan volledig achter wat je doet en we willen ervoor zorgen dat we je kunnen helpen om het op de beste manier te doen.' Het zal aanvoelen als een Star Wars-film, maar we gaan zeker enkele regels overtreden, en we worden aangemoedigd om dat te doen. Visueel, verhalend is dat een goed mandaat. Ze gaan echt over, van wat ik tot nu toe heb gezien, het ondersteunen van opkomende artiesten, artiesten met een sterke visie en stem en perspectief, en ze willen de films echt doordringen met dat soort stemmen. Dus het is interessant,heel interessant. Niet wat ik dacht dat het zou zijn, dat is zeker. Ik ben aangenaam aangemoedigd en aangenaam verrast."
Youngs bijdragen aan de Han Solo-film - geschreven door Force Awakens-co-schrijver Lawrence Kasdan en zijn zoon, Jon Kasdan - zullen ervoor zorgen dat de film een visuele stijl heeft die hem onderscheidt van niet alleen de belangrijkste Star Wars Episode-films, maar ook de relatief gruizige en gefundeerde esthetiek van de benadering van regisseur Gareth Edwards op Rogue One. Waar Rogue One meer aanvoelt als een militair drama / thriller dan welke eerdere film in de Star Wars-franchise dan ook, kan de Han Solo-film een gloednieuw genre-terrein voor de serie verkennen; namelijk een maatjesactie / komedie (mogelijk in de trant van Lord en Miller's Jump Street-films) die draait om Han, Chewie en / of Lando. Om deze en meer redenen is het logisch dat Young dit project zou kiezen om te dienen als zijn eerste keer zwemmen in het zwembad dat de wereld is van Hollywood-blockbusters.