(Dit is een recensie van Hannibal seizoen 2, aflevering 1. Er zullen SPOILERS zijn.)
-
Seizoen 2 van Bryan Fuller's weelderige Hannibal begint met een langdurige, brute strijd tussen Jack Crawford (Laurence Fishburne) en Dr. Hannibal Lecter (Mads Mikkelsen) die plaatsvindt op Lecter's thuisbasis, zowel letterlijk als figuurlijk. Lecter's keuken wordt een slagveld waarin de werktuigen die de goede dokter gebruikt om zijn uitgebreide en verfijnde maaltijden te bereiden, worden omgezet in wapens, waardoor hun ware aard aan Jack wordt onthuld, net zoals de man die ze hanteert.
De scène begint in medias res, en is zo onvoorzichtig en uit de context - gezien waar vorig seizoen was gebleven - dat het de sensatie creëert, of in ieder geval de overtuiging, dat het allemaal een droom moet zijn. En dan steekt Hannibal Jack in de nek met losse glasscherven, en de arteriële spray en Jacks paniek begint plotseling heel echt te voelen. Op dit punt weet het publiek dat, net als zoveel andere dingen in de serie, dromen of niet, de dingen griezelig zullen worden.
Dan springt de aflevering twaalf weken terug naar een veel beschaafder maaltijd tussen de twee: "een mooie presentatie." Het conflict tussen Jack en Hannibal is een voorteken van de dingen die komen gaan, waardoor de première van seizoen 2, 'Kaiseki', begint met een grillige maar schrijnend noodlottige reeks omstandigheden die de relatie van twee hoofdpersonages wier doelen in strijd zijn met elkaar, zonder het onmiddellijke doel van het verhaal te verstoren. Dat wil zeggen: om de vraag te beantwoorden wat er met Will Graham (Hugh Dancy) is gebeurd sinds de finale van seizoen 1.
Lijdend aan wilde hallucinaties en koorts veroorzaakt door een acuut geval van encefalitis waarvan Lecter ervoor zorgde dat deze zo lang mogelijk niet werd gediagnosticeerd, is Will de waarschijnlijke verdachte geworden van een reeks moorden die zijn ingepakt in een geschenk dat zo onbetwistbaar was als die van Crawford: nogal grimmig. Het lijkt erop dat een groot deel van Will's aanwezigheid dit seizoen voorbestemd is om door te brengen in het gezelschap van Dr.Frederick Chilton (Raúl Esparza), die niet alleen een nier tekort komt na zijn ontmoeting met wijlen Dr.Abel Gideon (Eddie Izzard), hij opereert, zoals gewoonlijk, zonder enig idee wat er werkelijk aan de hand is.
En dat is de sleutel tot hoe Bryan Fuller 'Kaiseki' regelde. Het is een erkenning van zijn personages dat ze niet wisten wat er aan de hand was, maar nu beseffen dat er iets helemaal mis was. Als seizoen 1 werd doorgebracht in een geleidelijk verdiepende droomachtige staat, waar de regels van de logica in een opwelling leken te zijn, dan begint seizoen 2 de fase van lucide dromen. De omstandigheden zijn nog steeds helemaal niet goed, en vaak onbegrijpelijk voor de grote spelers, maar er is nu een niveau van bewustzijn bij betrokken dat wordt gebracht met weinig meer dan een geïnduceerde hallucinatoire toestand (en een wazige herstelde herinnering aan dwangvoeding door het oor van Abigail Hobbes) voor een omstreden Will Graham om - althans voor hemzelf - de schuld van Dr. Lecter te bevestigen.
Will's toegenomen helderheid is eens te meer een voordeel; hij kan Beverly Katz (Hettienne Park) helpen erachter te komen wat een andere bizarre seriemoordenaar van plan is - hij maakt menselijke modellen door slachtoffers te verzamelen volgens een specifiek kleurenpalet - maar de tijd die hij besteedde aan het verliezen van tijd, door elkaar gegooide klokken te tekenen en dingen te zien die waren er niet alleen maar om de berg bewijs tegen hem te versterken. Op dit punt heeft Hannibal seizoen 2 al een boeiend complot opgesteld dat niet alleen gaat over het weerleggen van het bewijs tegen Will, maar ook over het verschuiven van de schuld voor het bestaan van het bewijs naar Dr. Lecter. Het is een zet die, net als de worsteling van Crawford en Lecter, een uitgemaakte zaak is - aangezien Hannibal het pad bewandelt dat leidt naar Thomas Harris ' rode draak - maar zoals de serie al heeft bewezen: het kennen van de bestemming bederft niet per se de reis.
Will en Hannibal tegenstanders maken, zorgt er ook voor dat de serie niet te comfortabel wordt in een status quo die het in de 13 voorafgaande afleveringen heeft vastgesteld. De twee waren verre van besties, aangezien Hannibal Will meer als een intrigerend huisdier beschouwde dan iets anders, terwijl Will's verwarde gemoedstoestand hem ervan weerhoudt zich te houden aan enige band die mogelijk is ontstaan tijdens zijn tijd bij de dokter. Maar zoals Hannibal duidelijk maakt tijdens zijn sessies met Dr. Du Maurier (Gillian Anderson), heeft Will's opsluiting de obsessie van zijn voormalige dokter met hem niet verminderd. Dat legt een doorgaande lijn voor het seizoen vast: een dubbele obsessie die ervoor zorgt dat personages teruggaan naar een plek waarvan ze weten dat ze dat niet zouden moeten doen. Hannibal speelt met vuur en plaagt een niveau van transparantie dat Crawford en zijn collega's uitdaagt om rechtstreeks in de afgrond te staren. In Jack 'In elk geval lijkt het erop dat de afgrond meer wil doen dan alleen maar terug staren.
In zekere zin is dat precies wat er met Will is gebeurd. Zijn vermogen om te communiceren met de duisternis en terug te komen met zijn ziel en (tot voor kort) zijn gezonde verstand was wat Hannibal naar hem toe trok. Nu zijn eetlust voldoende opgewekt is, is Lecter op jacht om te zien wie er nog meer over de rand kan turen, wachtend om geduwd te worden. Daarmee heeft Fuller een intrigerend probleem gecreëerd dat moet worden opgelost, een probleem dat verder gaat dan het publiek te weten wat de personages niet doen; een die iedereen op dezelfde pagina zet, maar ook in het donker laat. Het is het begin van het conflict dat de koers voor de toekomst van deze personages zal uitstippelen, een sublieme presentatie van een verhaal dat bloed, bloed en andere ingewanden als medium gebruikt.
Vorig seizoen was Hannibal een van de beste shows waar niet genoeg mensen op afstemden. Als gevolg daarvan kwam de vernieuwing ervan met een enorme zucht van verlichting. Als de première van seizoen 2 een indicatie is, veranderen Fuller en zijn cast de dingen niet om het smakelijker te maken voor een breder publiek, ze houden dit specifieke tarief zo hoog als het ooit was, wetende dat kwaliteit vaak begint klein, en wordt het best verspreid via mond-tot-mondreclame. Als je niet naar Hannibal kijkt, mis je een van de beste, meest visceraal vermakelijke programma's die televisie (netwerk of kabel) te bieden heeft.
_________________________________________________
Hannibal gaat volgende week vrijdag verder met 'Sakizuki' @ 22:00 uur op NBC. Bekijk hieronder een voorbeeld:
www.youtube.com/watch?v=JAeRZyy-ko0