La La Land zorgt voor Damien Chazelle's meest technisch volbrachte liefdesbrief aan muziek tot nu toe, evenals voor het meest aangrijpende werk van de filmmaker.
Mia (Emma Stone) is een aspirant-actrice die als barista werkt op de Warner Bros.-studio, tussendoor het bijwonen van film- en tv-audities die haar ter beschikking worden gesteld. Gedurende een reeks van maanden heeft Mia meerdere ontmoetingen - sommige ongemakkelijker dan andere - met Sebastian (Ryan Gosling), een jazzpianist die ernaar verlangt een eigen jazzclub te openen, maar die zijn dagen meestal nauwelijks rondmaakt, werkt aan een optredens. Het paar begint geleidelijk een relatie te vormen terwijl ze met elkaar in contact komen over hun passies en dromen, en ondanks hun aanvankelijke verschillen blijken ze gelijkgestemde zielen te zijn.
Al snel zijn Mia en Sebastian echt verliefd geworden en beginnen ze samen een leven te leiden, ook al blijven ze de dromen najagen die hen in de eerste plaats naar Los Angeles brachten. Echter, terwijl het paar gemengd succes en ontmoedigende mislukking ervaart in hun pogingen om naar de sterren te reiken, beginnen ze zich af te vragen of datgene waar ze echt achteraan jagen, gewoon pijldromen zijn - en of dat een toekomst omvat waarin ze nog steeds samen zijn.
De derde langspeelfilm van schrijver / regisseur Damien Chazelle, La La Landdraagt de muzikale genre-throwback-elementen van Chazelle's debuutfilm Guy and Madeline on a Park Bench over en combineert ze met de dynamische filmtechnieken uit zijn drama / thriller Whiplash - waarbij de gedeelde thema's van die films over de aard van jazzmuziek en de realiteit van wat er nodig is om een carrière in de podiumkunsten na te streven. La La Land is ook meer een ongegeneerd eerbetoon aan ouderwetse Hollywood-musicals die rond het midden van de 20e eeuw een hoogtepunt bereikten dan Guy en Madeline; de film is op dezelfde manier bitterzoet als het gaat om het onderzoeken van hoe de paden van mensen hen in onverwachte richtingen kunnen leiden, vergeleken met Whiplashs donkere kijk op het onderwerp. La La Land zorgt op zijn beurt voor Damien Chazelle's technisch meest volbrachte liefdesbrief aan muziek tot nu toe, evenals voor de filmmaker 's meest aangrijpende werk.
La La Land slaagt er vanaf het begin in (met zijn ouderwetse titels en adembenemend openingsnummer, "Another Day of Sun") om zijn setting te vestigen als een verhoogde versie van het moderne Los Angeles - een die tot leven is gebracht door het levendige camerawerk en het rijke kleurenpalet omarmd door Chazelle en cameraman Lindus Sandgren (American Hustle). De film vermijdt overdreven nostalgisch te zijn in de manier waarop hij de stijl en sfeer van de Hollywood-musicals die hem inspireerden, herschept door moderne technologische gemakken en de realiteit van het leven te integreren in de huidige versie van La La Land / LA (verkeersopstoppingen, duur huisvesting) in de procedure - vaak binnendringend in zang- en dansnummers, om ze terug te brengen naar de "echte wereld".Dit geeft de film ook een interessante thematische lijn over de moeilijkheden om een balans te vinden tussen het bewaren / vereren van het verleden en het bijhouden in een constant veranderende wereld.
La La Land's verkenning van traditie versus innovatie strekt zich uit tot de narratieve structuur - een die in het bijzonder de vorm van een Gene Kelly-musical volgt, maar erin slaagt bepaalde plot / karaktertropen te ondermijnen die gewoonlijk worden geassocieerd met het soort (muzikale) liefdesverhaal dat wordt hier verteld. Chazelle vermijdt op dezelfde manier dat La La Land overkomt als een kitscherige groet aan ouderwetse musicals door zorgvuldig om te gaan met de tonale verschuivingen van de film van scène naar scène. Hierdoor kan La La Land soepel overgaan van openlijk satirische scènes (opgravingen in de huidige staat van Hollywood) naar sequenties die romantisch met grote ogen en / of zelfs rustig hartverscheurend zijn (vooral in het derde bedrijf), tussen betoverende muzikale sequenties die opscheppen geweldige choreografie van Mandy Moore en liedjes geschreven door Benj Pasek en Justin Paul.
Ryan Gosling en Emma Stone helpen het liefdesverhaal van de film te verkopen, wier chemie sterk is als altijd in La La Land - na hun samenwerking aan de romcom Crazy, Stupid, Love en het historische misdaaddrama Gangster Squad. Beide acteurs maken indruk met hun zang- en dansvaardigheden (en, in het geval van Gosling, pianospel), waardoor Chazelle hun talenten verder kan laten zien door het veelvuldig gebruik van uitgebreide opnames en lange shots. Stone is het hoogtepunt van het paar; het leveren van een emotioneel rijke uitvoering (als een wannabe-ster) vol charme en kwetsbaarheid, of ze nu met hart en ziel zingt of gewoon een praatje maakt. Het personage van Gosling - een jazzliefhebber die zichzelf een beetje verbeeldt een potentiële redder van de kunstvorm te zijn - is minder dwingend en heeft in vergelijking meer een conventionele boog, maar Gosling 's prestaties zijn sterk genoeg om deze (kleine) tekortkomingen te compenseren.
La La Land is in de eerste plaats de Gosling and Stone-show, hoewel de ondersteunende cast van de film doorspekt is met geweldige personage-acteurs die opduiken voor een gedenkwaardige scène of twee - waaronder Chazelle's Oscar-winnende Whiplash-acteur JK Simmons als Sebastian's (soort) baas, evenals Rosemarie DeWitt als Sebastian's zus Laura. John Legend doet ook prima werk in een belangrijke ondersteunende beurt als Keith, Sebastian's oude bekende en medemuzikant, terwijl Los Angeles zelf wordt afgeschilderd als een broeinest van diversiteit (zoals het hoort). Elk nummer / dansnummer in de film zit ook vol met getalenteerde artiesten, en zorgt er zo voor dat deze muzikale sequenties unaniem vermakelijk zijn om te zien - of je nu gefocust blijft op wat er op de voorgrond gebeurt of je ogen naar de achtergrond laat dwalen, door hen heen.
Verankerd door de twee geweldige uitvoeringen van de hoofdrolspelers, geweldige muzikale nummers en stijlvolle regie, is La La Land een echte publiekstrekker en een oprechte groet aan het oude Hollywood dat teruggrijpt naar het verleden om iets nieuws en opwindends te creëren - in plaats van was nostalgisch over de geschiedenis. Degenen die in het bijzonder Whiplash hebben gezien, zullen des te meer verrast zijn door hoe Chazelle vergelijkbare filmmakingstechnieken gebruikt op La La Land, maar met een heel ander effect en context. Dit suggereert dat de regisseur van de film, vergelijkbaar met La La Land zelf, een sterke hand heeft om met één voet in het verleden te blijven, terwijl hij toch vooruitkijkt en in de toekomst beweegt. Onze aanbeveling: ga je gang en maak de reis naar Chazelle's versie van de City of Stars.
AANHANGWAGEN
La La Land speelt nu in Amerikaanse theaters. Het duurt 128 minuten en heeft voor sommige talen de classificatie PG-13.
Laat ons weten wat je van de film vond in de comments!
Onze beoordeling:
4.5 van 5 (Must-see)