De wereld van The Lord of the Rings voelt misschien zo los van de realiteit als fictie maar kan krijgen, maar zoveel van Tolkiens Middle-earth is geïnspireerd door of gebaseerd op echte culturen, locaties en ervaringen. Beginnend met de release van The Hobbit in 1937, werd de geschiedenis en samenstelling van Middle-earth exponentieel ontwikkeld in The Lord of the Rings, het postume The Silmarillion en verschillende andere geschriften van Tolkien die sinds de dood van de auteur openbaar zijn gemaakt.
Tolkien biedt met zijn proza zo'n rijk en gedetailleerd beeld van Midden-aarde dat zijn wereld bijna een eeuw na zijn ontstaan leeft, en misschien wel populairder dan ooit tevoren. Bovendien heeft Tolkien een vrijwel onmetelijke invloed gehad op andere bestseller-fantasyschrijvers zoals Terry Pratchett, George RR Martin en Terry Brooks, en een groot deel van deze blijvende populariteit is de levendige manier waarop Tolkien de setting van The Lord of de ringen. Met uitgebreide beschrijvingen, nauwgezette bijlagen en talloze tabellen, kaarten en grafieken, wordt Middle-earth uitgewerkt tot een land waarmee veel fans meer vertrouwd zijn geraakt dan hun eigen land.
Ga door met scrollen om te blijven lezen Klik op de onderstaande knop om dit artikel snel te bekijken.
Begin nu
Vanwege de aanwezigheid van elven, duistere magie en kleine, hebzuchtige halflingen die hun hele lichaamsgewicht in voedsel eten voor de lunch, hebben velen in de loop der jaren Tolkiens wereld afgedaan als een fantasievolle schijn, maar die beoordeling doet geen recht aan het niveau. van invloed uit de echte wereld geweven door heel Midden-aarde. Als professor Engelse taal en literatuur heeft Tolkien veel historische en culturele inspiratie in zijn fictie verwerkt, wat er allemaal toe bijdraagt dat The Lord of the Rings realistischer en boeiender aanvoelt in de hoofden van lezers. Hier zijn enkele van de grootste invloeden uit de echte wereld achter de oprichting van Middle-earth.
Locaties en culturen van Midden-aarde
Tolkien geeft in zijn gepubliceerde brievenbundel toe dat Middle-earth bedoeld is om de geschatte geografie van de aarde direct te weerspiegelen, waarbij de meeste belangrijke locaties in het verhaal een land of continent in de echte wereld vertegenwoordigen, zowel wat betreft plaatsing op de kaart als herkenbare kwaliteiten. The Shire is bijvoorbeeld Tolkiens thuisbasis van Engeland. De idyllische tuinen, de overvloedige tavernes en de boerenlevensstijl geven het stereotype beeld van het landelijke Engeland weer, vooral in de jaren dertig, en Saruman's Scouring of the Shire is expliciet bedoeld als een sociaal commentaar op de industriële expansie die plaatsvond in het begin van het midden van de 20e eeuw. De auteur zelf vergeleek de Shire met een Victoriaans 'dorp in Warwickshire' en stelde ook dat zijn geboorteplaats Sarehole als visuele referentie voor Hobbiton fungeerde.Dat ethos komt tot uiting in de eenvoudige, lokale, zelfstandige folky levensstijl van de Hobbits.
Gondor ontleent schijnbaar zijn sporen aan het Oost-Romeinse rijk (Arnor is het Westen), met torenhoge, indrukwekkende architectuur, een groot leger en een geschiedenis van kolonisatie van nabijgelegen landen. Hoewel Aragorn verre van het traditionele stereotype van de keizer is, delen zowel Gondor als Romeins Italië een rigide systeem van leiderschap waarbij één enkele figuur zonder twijfel over het hele rijk regeerde. Er is ook op gewezen dat de Numenorische geschiedenis van Gondor een close facsimile is van het verhaal van Aeneas uit de Romeinse mythologie. In het bijzonder leent Gondor kennis en kwaliteiten van Byzantium, waaronder de waarschuwende vuurbakens en een legende van een terugkerende koning die de vroegere glorie van het land zou herstellen. Daarom worden de mensen van Rohan vergeleken met de Goten (de Noord-Europeanen die zich verzetten tegen de Romeinse overheersing,geen Marilyn Manson-fans op het kerkhof) en Tolkien zelf erkende de Byzantijnse invloed op Gondor in een van zijn gepubliceerde brieven.
Ten opzichte van Gondor zou Mordor zich dan aansluiten bij Sicilië, en hoewel weinigen zouden suggereren dat dit eiland een boze duistere heer verbergt die de wereldheerschappij beoogt, is het interessant dat Sicilië de thuisbasis is van een beruchte, vurige vulkaan in Mt. Etna, misschien wel de meest bekende en gevaarlijke ter wereld. Vreemd genoeg was het echter een van de actieve vulkanen van Sicilië, Mt. Stromboli, die Tolkien rechtstreeks noemde als een echte Mt. Doom. Andere, minder prominente locaties in de mythologie van Tolkien vertonen ook parallellen in de echte wereld; de Haradrim, bijvoorbeeld, zijn afkomstig van een groot continent in het zuiden, wat sterk wordt geïmpliceerd als het Afrika van Midden-aarde, wat hun gebruik van Oliphaunts en tribale sociale structuur verklaart.
Eerste Wereldoorlog in The Lord Of The Rings
Tolkiens ervaringen als soldaat tijdens de Eerste Wereldoorlog vormden begrijpelijkerwijs zijn literaire magnum opus, en het is geen toeval dat The Lord of the Rings draait om een "oorlog om alle oorlogen te beëindigen". De invloed van Tolkiens tijd in de loopgraven gaat echter veel dieper dan het uitgangspunt. De kleinzoon van de auteur, Simon Tolkien (via BBC), merkt verschillende verbanden op tussen de echte gruwelen van de Grote Oorlog en de strijd van elven en mannen tegen een groot, onzichtbaar kwaad. De industriële machinaties die Saruman en Sauron gebruiken om hun legers te vervaardigen en uit te rusten, zijn vergelijkbaar met de dodelijke technologische vooruitgang tijdens de Eerste Wereldoorlog, terwijl Simon de band tussen de 4 belangrijkste Hobbits vergelijkt als een weergave van de kameraadschap tussen soldaten die dagen en nachten moeten doorbrengen. in de directe nabijheid.Misschien nog belangrijker is dat Frodo's onvermogen om terug te keren naar het dagelijks leven na zijn ervaring in Mordor een weerspiegeling is van hoe veteranen zouden worstelen om zich weer in de beschaving te assimileren zodra de oorlog voorbij was.
Tolkien hield zelf vol dat de oorlogen van de echte wereld niet direct verband hielden met gebeurtenissen of specifieke plotpunten in The Lord of the Rings en verwierp de beroemde allegorie in zijn werken, maar de thematische vergelijkingen zijn duidelijk, en er zijn bepaalde andere verbanden gelegd over de tientallen jaren.
De Dode Moerassen en Mijnen of Moria, bijvoorbeeld, worden heel erg afgebeeld als opgenomen beschrijvingen van loopgraven uit de Eerste Wereldoorlog - bijna onmogelijk te doorkruisen en achtervolgd door slepende gezichten in de duisternis - en Tolkiens eerste verhalen over draken kwamen kort na de introductie van tanks in de oorlog, wat bijdraagt aan de kritische onderstroom van Lord of the Rings gericht op industrialisatie. De mogelijk meest veelzeggende manier waarop Tolkiens persoonlijke ervaringen in The Lord of the Rings ontstaan, is door de aangrijpende beelden die de auteur gebruikt tijdens gevechtsscènes, of terwijl Frodo op het laatste deel van zijn reis naar Mt. Doom. Tolkien speelt met alle 5 de zintuigen om een duidelijk, slepend beeld te creëren en zijn beschrijvingen kunnen net zo goed van toepassing zijn op de loopgraven van de Somme als op de donkere hoeken van Midden-aarde.
Tolkien's talen
Met een goed gedocumenteerde levenslange interesse in taal, is het geen verrassing dat Tolkien veel tijd heeft geïnvesteerd in het maken van zijn eigen dialecten voor de verschillende rassen van The Lord of the Rings, en een van de meest opvallende daarvan is Quenya. Quenya, een oude taal die door elven wordt gesproken, wordt vaak vergeleken met het Latijn, maar dit heeft meer te maken met het spaarzame gebruik in Midden-aarde dan met de feitelijke vorm of constructie. De beste inspiratie voor Quenya was eigenlijk Fins, wat de Scandinavische invloed op The Lord of the Rings bevorderde. Net als het Fins in de echte wereld, bevat Quenya geagglutineerde bewoordingen, vergelijkbare grammaticale regels en de twee komen fonetisch extreem dicht bij elkaar. Toen de populariteit van Quenya onder de elfen van Midden-aarde stierf, werd het vervangen door de meer algemene Sindarin-taal, die fans vaak vergelijken met de Welshe taal in zijn klanken en frasering.
Elfen terzijde, de meeste personages in The Lord of the Rings spreken in Westron, ook wel bekend als de gewone taal. Deze taal is in wezen Engels, wat de narratieve kadrering betreft, maar Westron is in feite een geheel eigen taal.
Tolkien was een expert in het Oudengels en dit speelde een grote rol in veel van de terminologie die in The Lord of the Rings wordt gebruikt. Zelfs de uitdrukking "Middle-earth" kan worden herleid tot de oude Engelse term "Middangeard". Oudengels werd vaak in runen geschreven, zoals je overal in The Lord of the Rings kunt zien, maar de taal wordt het meest gebruikt door de mensen van Rohan, wat hun meer ouderwetse levensstijl aantoont in vergelijking met Westron-sprekers. Een van de grootste vaardigheden van Tolkien was dat deze invloeden uit de echte wereld de ervaring van de lezer konden verrijken, maar zonder ze essentieel te maken voor het begrijpen van de plot.