Lucy in the Sky raakt te verstrikt in technische hoogstandjes en repetitief filosoferen om iets boeiend te doen met zijn uitgangspunt of personages.
Noah Hawley, de maker van de tv-show van Legion en Fargo, is er redelijk van beschuldigd (soms) prioriteit te geven aan stijlvolle beelden ten koste van het vertellen van verhalen in zijn werk. Het is een kritiek die ook van toepassing is op zijn speelfilmdebuut over Lucy in the Sky, een film die deels is geïnspireerd op de poging tot ontvoering, inbraak en aanranding van voormalig NASA-astronaut Lisa Nowak in 2007. De film probeert dit incident als uitgangspunt te gebruiken voor een verhaal dat overweegt wat lang in de ruimte zijn, psychologisch met een persoon zou kunnen doen nadat ze naar de aarde zijn teruggekeerd, maar elk potentieel inzicht gaat verloren bij de uitvoering. Lucy in the Sky raakt te verstrikt in technische hoogstandjes en repetitief filosoferen om iets boeiend te doen met zijn uitgangspunt of personages.
Natalie Portman schittert in Lucy in the Sky als Lucy Cola, een astronaut wiens vastberadenheid om te slagen haar een plek bezorgt op een uitgebreide missie in de ruimte. Maar nadat ze de dingen vanuit het perspectief van de kosmos heeft gezien, merkt Lucy dat haar oude leven op aarde in vergelijking daarmee klein en triviaal lijkt. Lucy wil zo snel mogelijk weer de ruimte in en wijdt zowat al haar energie en aandacht aan het landen van een plek op de volgende missie waarvoor ze in aanmerking kan komen. Maar wanneer ze een affaire aangaat met playboy-astronaut Mark Goodwin (Jon Hamm) in een poging om de sensatie van buiten de planeet te heroveren, loopt Lucy het gevaar uit het diepe te gaan.
Lucy in the Sky begint al veelbelovend met de opening, die Lucy aan het einde van haar levensveranderende missie vindt. Terwijl een aantal recente films heeft geprobeerd de ruimte op een realistische manier weer te geven (zie: First Man, Ad Astra), laat Hawley's film het koude niets van het universum in deze eerste paar minuten schitterend en psychedelisch lijken. Van daaruit gebruikt de film een visuele truc waarin de scènes van Lucy's alledaagse leven op aarde worden gepresenteerd in de ouderwetse vierkante beeldverhouding van 4: 3, in tegenstelling tot de meer gebruikelijke beeldverhouding die wordt gebruikt voor de momenten waarop ze een van beide is. in de ruimte, zich daar voorstellen, of leven aan de rand. In theorie is het een slimme manier om te laten zien dat het leven op aarde nu (letterlijk) kleiner aanvoelt voor Lucy. Helaas in actiehet komt over als een gimmick die bedoeld is om af te leiden van hoeveel van Lucy in the Sky's eerste twee acts neerkomen op dezelfde drie gebeurtenissen die keer op keer worden herhaald - namelijk Lucy is geobsedeerd door de ruimte, gedraagt zich roekeloos en de mensen om haar heen zijn bezorgd.
Hawley gebruikt vervolgens veel van dezelfde technieken (hypergestileerde shots, gefragmenteerde montage) als eerdere door Portman geleide psychologische drama's (met name Black Swan en Jackie) om de verslechterende mentale toestand van haar personages tot uitdrukking te brengen. Hier overschaduwen de technische aspecten de prestaties van Portman in plaats van deze te verbeteren, en Lucy's interacties met de mensen die het dichtst bij haar staan, worden des te holter. Portman zet zich volledig in om van Lucy een subversief innemende antiheldin te maken, en de getalenteerde ondersteunende cast (inclusief Dan Stevens van Legion als Lucy's ondersteunende, zij het ietwat onbewuste echtgenoot) doet hun best, maar ze zijn toch verspild. Dit geldt dubbel voor Zazie Beetz, die de rol speelt van de jonge astronaut en Lucy's "rivaal", Erin Eccles. Dat dit de tweede recente film is, samen met Joker,waar Beetz is opgezadeld met het spelen van het veredelde plotapparaat voor de neerwaartse spiraal van een blanke protagonist, nou, dat is een discussie op zich.
Uiteindelijk, tijdens het derde bedrijf, verandert het Lucy in the Sky-script (dat Hawley schreef met Brian C.Brown en Elliott DiGuiseppi) in meer een Fargo-achtige misdaadthriller, waardoor het dichter bij het echte verhaal van Nowak komt. Het is een ongemakkelijke toonverschuiving en komt zelfs met een ietwat bizarre pseudo-empowerment-boodschap die alleen maar meer aandacht vestigt op hoe de vrouwelijke personages van de film (inclusief Pearl Amanda Dickson als Lucy's nichtje en Ellen Burstyn in een grappige wending als haar vuile- grootmoeder met mond) echt waar. Dit is ook waar de film een slechte smaak in de mond begint achter te laten. Ja, het schrapt een van de meer vernederende details van Nowak's misdaad, maar Lucy in the Sky is nog steeds aantoonbaar schuldig aan het uitbuiten van haar verhaal en het gebruiken als excuus om filosofisch te worden,in plaats van echt medeleven met haar uit te drukken via wat er met Lucy gebeurt.
Voor alle duidelijkheid, dat was zeker niet de bedoeling, en Lucy in the Sky probeert eigenlijk gewoon een doordachte karakterstudie te zijn (een losjes geïnspireerd door verschrikkelijke gebeurtenissen uit de echte wereld) die zijn trippy beelden en bewerking gebruikt om het publiek naar zijn de mentaliteit van de hoofdrolspeler. Maar zoals eerder in zijn tv-shows is gebeurd, wordt Hawley's regisseurslair geleidelijk de belangrijkste attractie, wat resulteert in een verhaal dat totaal verward en halfbakken is. Of dat komt omdat het uitgangspunt van de film fundamenteel onjuist is (zoals de gepensioneerde astronaut Marsha Ivins uit het echte leven betoogde in een TIME-redactioneel artikel dat in 2017 werd gepubliceerd) staat ter discussie, maar de ambitie van Hawley valt niet te ontkennen. Toch zou hij, net als Lucy zelf, er beter aan doen om de volgende keer wat minder op de sterren te focussen en meer aandacht te besteden aan wat er om hem heen gebeurt,in plaats daarvan.
AANHANGWAGEN
Lucy in the Sky speelt nu in geselecteerde Amerikaanse theaters en zal de komende weken uitbreiden naar andere markten. Het duurt 124 minuten en heeft de classificatie R voor taal en wat seksuele inhoud.
Onze beoordeling:
2 van de 5 (oké)