Man of Steel staat op het punt de bioscopen sneller te bereiken dan een snelle kogel, en zodra mensen de kans hebben gehad om opnieuw kennis te maken met Superman - zoals voorgesteld door regisseur Zack Snyder en schrijvers Chris Nolan en David S.Goyer (bekend van Dark Knight) - we weten dat ze meer willen weten over wat er is gebeurd bij het maken van de grootste Superman-film aller tijden.
Daartoe hebben we citaten verzameld van de Man of Steel-persconferentie, waaronder Chuck Roven (producent), Debbie Snyder (producent), Diane Lane (Martha Kent), Russell Crowe (Jor-El), Henry Cavill (Superman), Zack Snyder (regisseur), Amy Adams (Lois Lane), Michael Shannon (Zod), Antje Traue (Faora, Zod's handlanger), David Goyer (schrijver) en Dark Knight Trilogy-componist, Hans Zimmer.
Bekijk, voordat we ingaan op de persconferentie, deze galerij met nieuwe Man of Steel posters in beperkte oplage, met dank aan Mondo Tees:
(galeriekolommen = "2" ids = "324147,324148,324149,324150")
-
Man of Steel Persconferentie
Producer Deborah Snyder, regisseur Zack Snyder en scenarioschrijver David S.Goyer bespraken de enorme taak om Superman opnieuw uit te vinden voor een nieuw tijdperk, en hoe ze dat aanpakken:
Deborah Snyder: Ik denk dat als je gaat nadenken over de omvang van wie dit personage is en hoe groot het is en hoe groot de verantwoordelijkheid is, je jezelf echt verlamd kunt raken. Dus wat je moet doen, is het stuk voor stuk opsplitsen en er gewoon naar kijken als het proces. Ten eerste kreeg ik het verhaal goed, en in wezen denk ik dat Superman al 75 jaar bestaat vanwege het verhaal. Daarna gaat het erom van dag tot dag te kijken welke taak er op handen is en de juiste mensen te kiezen om Zack's visie daarop tot leven te brengen. Deze geweldige mensen werpen, de juiste mensen om deze personages te brengen, om ze tot leven te brengen. De juiste componist kiezen om de muziek zo krachtig en ontroerend te maken als het zou moeten zijn. Ik denk dat je er gewoon stukje bij beetje naar moet kijken.
Zack: … Debbie en ik gingen lunchen met Chris en Emma (Nolan) en we spraken over dit Superman-project. Ik herinner me de eerste keer dat we de vergadering organiseerden, het was als: 'Hé, jullie willen lunchen en als we het over Superman hebben, is dat dan raar?' We dachten: 'Nee, nee, Superman is cool.' Ik maakte me eerlijk gezegd zorgen over Superman als project, omdat het iets was waar ik in geïnteresseerd was. Maar aan de andere kant was ik bang omdat Superman Superman is. Het leek toentertijd veel werk om werk te maken, al zal ik zeggen nadat ik Davids script had gelezen en met Chris had gesproken, er was geen angst in het script en het idee. Het idee was heel eenvoudig en zeer zelfverzekerd en ik denk dat dat me het gevoel van vertrouwen gaf dat ik het gevoel had dat er iets in zit om cool te maken, daar 'iets daarin waar ik in geïnteresseerd ben. Misschien moet ik de angst voor dit icoon gewoon loslaten.
Ik hou van Superman als personage en ik heb hem door de jaren heen gevolgd. De angst voor mij was dat, zou ik kunnen eren wat hij is geweest en wat hij kan worden? Ik denk dat David geweldig werk heeft geleverd met het script en dat stond er in - we moesten er gewoon achteraan. Ik denk dat het visioen een soort onbeschaamde Superman-film was die we wilden maken. Ik voelde in het recente verleden dat mensen zich een beetje verontschuldigden voor Superman voor zijn kostuum, voor zijn afkomst, voor de manier waarop hij in de samenleving past. We wilden gewoon zeggen: 'Nee, nee. Dit is de mythologie en zo is het, en het hoort zo te zijn. ' En ik denk dat dat een soort film is die we hebben gemaakt. We wilden hem verankeren waar hij thuishoort - en of dat het te belangrijk maakt, weet ik niet, maar het was de manier waarop we het wilden doen. Het was leuk om te doen.
(caption align = "aligncenter") Goyer (/ caption)
David S. Goyer: Het is een enorme uitdaging, ik herinner me vijf of zes jaar geleden dat iemand me op een Batman-junket vroeg of ik wel of niet Superman zou willen doen. Ik zei toen nee. Het is een enorme verantwoordelijkheid. Mensen hebben een eigen relatie met Superman. Veel mensen zouden zeggen dat dat mijn Superman is, maar er is de Reeve Superman uit de jaren '50, de Fletcher Superman, Lois & Clark Superman en de Donner Superman. Het is belangrijk om de iconografie en de canon te respecteren, maar … tegelijkertijd moet je een verhaal vertellen.
En als je eenmaal landt op wie je denkt dat het personage is en wat zijn conflicten zijn, moet je dat je laten leiden. Je moet al die andere dingen weggooien en je geen zorgen maken over deze epische verantwoordelijkheid, anders zal het je verpletteren en verlammen … Voor mij was het heel simpel: het is een verhaal over twee vaders. Terwijl ik dit script aan het schrijven was, werd ik een stiefvader en een vader, en mijn eigen vader stierf. Ik had nooit gedacht dat mijn eigen ervaringen in zoiets zouden terechtkomen, maar als je het erop neerzet, gaat het over een man met twee vaders en hij moet beslissen welk soort voering hij moet kiezen. Mijn Kryptonische vader of mijn aardse vader? En uiteindelijk zijn het beide die hem de man maken die hij wordt.
Henry Cavill sprak ook over de intimidatie van het aannemen van zo'n iconisch personage:
Henry: Ten eerste denk ik niet dat het gaat om het vinden van mijn weg naar een icoon. Als je een icoon speelt, probeer je geen icoon te zijn, want dat verslaat het doel. De verantwoordelijkheid die eraan verbonden is, is enorm en het besef dat het er echt, echt toe doet, betekende dat ik het meeste werk wilde steken in het goed vertegenwoordigen van het personage … Wat zouden mensen anders doen dan erover praten? Ik denk niet per se dat hij alleen met de buitenstaander spreekt, hij spreekt met iedereen - of dat ideaal spreekt tot iedereen. We hebben allemaal hoop nodig, ongeacht in welke eeuw we ons bevinden, in welke staat van leven we ons ook bevinden, of we nu door een tragedie gaan of niet. Het is alleen maar hopen dat alles in orde komt, en als er zich een tragedie en een ramp voordoet, hoop ik dat we die kunnen overwinnen. Ik geloof het niet 's alleen voor degenen die buitenstaanders zijn en degenen die denken dat ze alleen zijn. Het is voor iedereen.
Wat betreft het conflict waar hij doorheen ging of de reis, het ging niet om klassiek Superman-materiaal. Dus als je Clark door de wereld ziet reizen en probeert uit te vinden wat en wie en waarom hij is, dan ging ik daarvoor niet naar bronmateriaal, ik heb daar gewoon mijn eigen leven op toegepast. Als acteurs is het nogal een eenzaam bestaan, tenzij je de hele tijd iemand bij je hebt. Je bracht veel tijd alleen door en je ontmoet nieuwe mensen en je maakt tijdelijke gezinnen en je houdt van ze. En dan zie je ze mogelijk nooit meer terug, afgezien van de persconferentie. Dat pas je gewoon toe op het personage en dat is precies wat hij ervaart. Voortdurend nieuwe groepen mensen, om dan weer te verdwijnen en zichzelf aan deze andere mensen voor te stellen en aan hen te bewijzen dat hij een aardige vent is die al het goede probeert te doen.En dan ineens verdwijnt hij weer. Dus het is gewoon dat eenzame aspect dat ik erop heb toegepast in tegenstelling tot elk klassiek Superman-materiaal.
Een van de verrassende dingen over Man of Steel is dat het de Batman Begins-stijl van een niet-lineair verhaal leent bij het vaststellen van karakter en achtergrondverhaal tijdens het eerste bedrijf. Goyer en Snyder gingen in op de reden waarom ze voor een dergelijke aanpak kozen:
David: Elke keer dat ik betrokken ben geweest bij een niet-lineair verhaal, begin je het eerst op een lineaire manier om er zeker van te zijn dat het klopt. Dan hak je het in stukken en verplaats je het en dat was een proces dat we begonnen toen Zack aan boord kwam, en een deel ervan verschoof terwijl we verder gingen.
Zack: Ik denk dat het een coole manier is. Je bent bij Clark en hij maakt zijn weg en je krijgt een soort van coole inzichten in het waarom van hem. Ik vind het leuk om het op die manier te doen, in plaats van wanneer hij voor een beslissing staat. Je krijgt te zien waarom hij die beslissingen neemt. Door het op die manier te presenteren, blijft het momentum van het verhaal doorgaan en krijg je ook op een interessante manier inzicht in de man. Het dient de film ook op een heel leuke manier.
David: Ik denk ook dat het een arrestatie was om van het vaartuig dat in Kansas insloeg naar - boem! - te gaan. 33 jaar later zit hij op een krabboot en speelt hij gewoon met de verwachtingen van de mensen.
______
1 2 3