Als film is Ouija net zo dom en dun als je gemiddelde Ouija-bord in de winkel.
In Ouija wordt de jonge Laine Morris (Olivia Cooke) opgeschrikt door een tragedie als ze haar beste vriendin Debbie (Shelley Henning) verliest. Niet in staat de omstandigheden van Debbie's dood te accepteren, begint Laine op zoek te gaan naar een antwoord en ontdekt al snel een mysterieus oud Ouija-spelbord tussen Debbie's bezittingen.
Herinnerend aan het spel dat zij en Debbie als kinderen speelden, touwen Laine haar vriendin Isabelle (Bianca A. Santos), zus Sarah (Ana Coto), vriend Trevor (Daren Kagasoff) en Debbie's vriend Pete (Douglas Smith) in een Ouija-seance, in de hoop contact te maken met Debbie's geest. Echter, zoals kan gebeuren bij het omgaan met de doden, gaat het snel mis, en Laine en Co. ontdekken al snel dat de deur die ze hebben geopend een kwaadaardige geest heeft losgelaten - een die voor elk van hen komt.
Ouija, het nieuwste in de trend van bordspelfilms, is iets dat je alleen in ironie "high-concept" zou kunnen noemen - want net als Battleship ervoor, blijkt deze film allesbehalve te zijn. Een belachelijk uitgangspunt, hoogdravend en cheesy script, houten acteerwerk en overal goedkope, clichématige angsten; als een film is Ouija net zo dom en dun als een doorsnee Ouija-bord dat in de winkel wordt gekocht.
Regisseur / co-schrijver Stiles White en zijn oude schrijfpartner Juliet Snowden hebben nogal wat matte genre-films geschreven (Knowing, The Possession, Boogeyman) en deze film is vrijwel gelijk aan hun andere werk. We krijgen een slordig uitgangspunt; onduidelijke mythos; enorm veel slechte dialogen (vaak hilarisch dus); slechte logica en meer focus op domme schriktactieken en wendingen dan op enige vorm van feitelijke karakter- of thematische ontwikkeling. Kortom: het script is een grote mislukking.
Visueel slaagt White erin om een aantal mooi gespannen en spookachtige reeksen te maken, maar weet zelden hoe hij ze op een effectieve manier moet voltooien. Geweldige volgsequenties eindigen in de meest vermoeide en versleten aas-en-schakelaar-jump-scares (oh, het is gewoon je vriend achter de deur!) - en geweldige build-ups lopen vaak uit zonder dat het helemaal loont. Het is alsof je een grap krijgt zonder clou: frustrerend - of erger nog, saai.
Aan de positieve kant slaagt White er wel in om een behoorlijk goede spookachtige sfeer te creëren en maakt hij meer gebruik van een spookhuis-setting dan veel andere films in het subgenre. Ouija is op zijn best als het volledig op ons afkomt en de creatieve vrijheid van het bovennatuurlijke gebruikt om een aantal geïnspireerde angsten op te wekken. Helaas is de film zelf, net als de spookachtige geesten van het verhaal, voor altijd geketend aan de noodzaak om het Ouija-bordproduct naar de voorgrond te duwen. Je zou bijna een drankspel kunnen maken van het aantal gevallen waarin de normale (en toch al onvolmaakte) logica voor het maken van films wordt ontspoord door een promotieverplichting. En toch, met een betere planning en uitvoering van sequenties (en een veel betere editor), zou White kunnen uitgroeien tot een solide regisseur.
De acteurs die midden in de puinhoop gevangen zitten, doen wat ze kunnen met dit holle product - maar uiteindelijk komt die holheid naar voren. Tv-dierenartsen zoals Cooke ( Bates Motel ), Smith (Big Love), Kagasoff (Secret Life of the American Teenager) en Henning (Teen Wolf) hebben zichzelf allemaal bewezen met beter materiaal - maar die prestaties zijn niet zichtbaar wanneer ze worden gedwongen om een dialoog op te zeggen, zelfs als ze lijken te weten, is belachelijk. Enige relatieve nieuwkomer Ana Coto (DisCONNECTED) heeft het vuur om haar punk-rebelse zus-personage de moeite waard te maken om in de gaten te houden; de rest van de hoofdcast is in feite een generieke verzameling tienerslachtoffers uit horrorfilms.
Ouija krijgt een schot in de arm van actrice Lin Shaye (There Something About Mary, Insidious), die laat in het tweede bedrijf verschijnt voor een leuk stukje dat eigenlijk een deel van het verspilde potentieel van de film herstelt. (Totdat dat stomme bord weer tevoorschijn komt …) Een andere horror-hat-tip is gemaakt door de bijgelovige huishoudster van Paranormal Activity 2 in de mix op te nemen - actrice Vivis Colombetti - maar deze film maakt bijna geen gebruik van haar, behalve dat ze haar met wat van de ergste dialoog die het script kan opbrengen (en in dit geval zegt dat iets).
Filmfans vroegen zich vanaf het begin af waar een Ouija Board-film over zou kunnen gaan - en afgaande op het eindproduct (trefwoord) lijkt het erop dat de filmmakers ook nooit echt een goed antwoord op die vraag hebben gevonden. Bordspel- of speelgoedfilms kunnen inspirerende wendingen zijn op bekende producten (zie: Clue, The Lego Movie), maar Ouija is zeker niet een van die gevallen. Misschien als je de kans krijgt om een echt filmisch verhaal te vertellen - in plaats van het product te pushen - zullen er betere dingen komen van Stiles White.
AANHANGWAGEN
Ouija is nu in theaters. Het is 89 minuten lang en is beoordeeld als PG-13 vanwege verontrustende gewelddadige inhoud, beangstigende horrorbeelden en thematisch materiaal.
Volg ons en praat films @screenrant & @ppnkof
Onze beoordeling:
1,5 van de 5 (slechte, een paar goede onderdelen)