Planet Alpha is een puzzelplatformgame die veel vragen stelt, maar te verzandt in zijn eigen warrige mechanica om ze te beantwoorden. Wat kost oorlog? Zal de natuur zijn gang gaan? Wat scheidt mens en machine? Planet Alpha is geïnteresseerd in de verkenning van deze ideeën, maar door de korte speeltijd van vier tot vijf uur kan de gebruiker het meeste van het zware werk doen.
Planet Alpha vertelt het verhaal van een ontdekkingsreiziger alleen op een mysterieuze planeet. Na een korte reis door de buitenaardse wereld ontdekt de speler dat deze planeet wordt belegerd door een leger robots. Ze moeten rennen, springen en zich verstoppen om de oorlog te ontwijken die de wereld overspoelt. Misschien ontdekken ze onderweg iets groters.
Verwant: No Man's Sky: een beginnershandleiding voor de volgende update
Het moet gezegd worden dat Planet Alpha er fenomenaal uitziet. Ontwikkeld door een klein team bij Planet Alpha ApS in Denemarken, het is echt een bewijs van hun vaardigheid en een behoorlijk visitekaartje voor toekomstige inspanningen. De kunst van Tim Loye Skafte valt hier op; het bioluminescente landschap doet denken aan No Man's Sky op zijn best. De speler doorkruist woestijnen, dichte oerwouden, oude tempels en donkere grotten. Elke locatie is adembenemend en vereist een moment van pauze (toegang tot het 'pauze'-menu vertroebelt helaas het zicht van de speler) om alles in je op te nemen. Subtiele details zoals de beweging van oerbeesten in de verte tot de eb en vloed van anemoonachtige planten creëren een rijke en gelaagde omgeving.
In dezelfde geest van de prachtige achtergronden zijn de personageontwerpen kleurrijk en licht. De avonturier is bijna een schone lei, mensachtig en karakterloos, waardoor de speler zijn / haar afkomst zelf kan interpreteren. De robots zijn als ruimte-indringers uit de jaren 50, schattig, zelfs als ze zich een weg banen door de natuur.
Naast de pakkende beelden heeft Planet Alpha weinig anders te bieden. De gameplay is soms zowel vervelend als frustrerend moeilijk. De tijd is verdeeld over op fysica gebaseerde puzzels, stealth-secties en basisplatforms. Elk heeft zijn eigen hoogten: de ontdekking dat een gigantisch skelet kan worden gebruikt om je vijanden te verpletteren, een alternatieve route vinden onder de toekijkende robotogen en spannende achtervolgingen van een gigantisch wezen. Toch is er een verrassend gebrek aan gepolijst als het gaat om de mechanica.
De puzzels zijn erg traditioneel. Verplaats een blok naar rechts om een springplank te maken voor toegang tot hoger gelegen grond. Af en toe back-track om een extra blok te vinden. Planet Alpha worstelt om deze mechanica naar nieuwe hoogten te brengen, maar de verandering van omgeving van zijn grotendeels monochrome collega's bij Playdead (Limbo en Inside) is een leuke bijkomstigheid.
Wat Planet Alpha wel biedt, is het vermogen van de speler om het tijdstip van de dag te veranderen om puzzels op te lossen. Met een simpele klik op de knop verdwijnt de zon in de verte en verwelkomt een groot aantal nieuwe flora en fauna om te spelen. Het omgekeerde is ook waar; 'Nacht voor dag ruilen' kan paden vrijmaken die ooit werden belemmerd. Wat zichzelf presenteert als een unieke monteur, blinkt al snel uit in zijn eenvoud. Alle puzzels worden 's nachts of overdag gewist; de paddenstoelen creëren een pad in het maanlicht, de insecten voeden zich als de zon schijnt. Secties waarvan de speler niet zeker weet hoe hij verder moet, worden een afgezaagde knoppenmash.
De platformactie van Planet Alpha mist het doel volledig. Het grootste deel van de gameplay omvat het springen over gaten, klampt zich vast aan het gebladerte op de klif. Het zou leuk zijn, soms zelfs sereen, maar de kieskeurige mechanica maakt het moeilijk te zeggen wanneer een sprong mogelijk is. Vaak sterft een speler zonder enig idee hoe hij een sprong heeft gemist die eenvoudig leek. Op secties waar het niveau voorbij zoomt (hetzij als gevolg van vallend puin of schuine "glijbanen") is er veel te veel vallen en opstaan voor enige vloeibaarheid. De game heeft een erg genereuze checkpoint-functie, maar je zou kunnen zeggen dat het beter is om minder vaak opnieuw te beginnen dan constant te moeten resetten, zelfs als het een korte weg terug is.
Er zijn verschillende secties met een lage zwaartekracht die naar binnen worden gegooid om meer basisplatforms te mixen en hoewel ze af en toe leuk zijn, voelen ze aan als DLC die door het hoofdverhaal wordt afgewisseld. Er is geen daadwerkelijke verbinding met het verhaal, afgezien van enkele cryptische prestaties (op Steam, PS4 en Xbox), dus het echte mysterie is waarom ze überhaupt zijn opgenomen.
Waar Planet Alpha zijn ware kleuren laat zien, is in zijn stealth-niveaus. Een ducking-monteur wordt vaak gebruikt om door smalle delen van platforming te gaan, maar het echte doel is om detectie door de vele machines van het robotleger en af en toe een beetje agressief wild te voorkomen. Deze secties zijn altijd frustrerend. Bij het duiken in hoog gras of andere vegetatie blijft de speler ongezien door de vijand. Maar soms maakt zelfs de kleinste beweging hen onmiddellijk attent op uw positie. Andere keren kan de speler een achtervolgende robot onmiddellijk leiden door simpelweg in het gras te duiken, zelfs als de robot ze tijdens deze actie in de gaten houdt. Dit kan resulteren in een onbedoeld hilarische gameplay. Aan de andere kant is de consequentie voor mislukking hier extreem: de meeste vijanden doden de speler onmiddellijk.De speler zal vaak merken dat hij door moeilijkere secties probeert te sprinten, wachtend op buitensporige hoeveelheden tijd voordat vijanden hun cyclus hebben voltooid of gebieden herhalen vanwege kleine bewegingsfouten. Deze stealth-secties belichten een belangrijk probleem met Planet Alpha: het richt zijn vizier op de maan maar stijgt nooit helemaal op.
Planet Alpha heeft grote problemen met zijn mechanica, maar dat zou allemaal kunnen worden vergeven als het het verhaal vertelde dat het wilde vertellen. De puzzels en platforming zijn immers soms frustrerend, maar nooit onmogelijk. Er is altijd een weg door de speler waar de speler niet aan heeft gedacht, waardoor ze op hun voorhoofd slaan. Maar het verhaal biedt zo'n uitstel niet.
De speler is een ontdekkingsreiziger, duidelijk uit een andere wereld (hij / zij draagt een ruimtepak). Hun doel op de planeet is onbekend, hun plotselinge vermogen om de tijd te beheersen is onverklaard. Deze vragen blijven onbeantwoord onder het valse mom van 'interpretatie'. De cyclische aard van het verhaal en zijn stille, meditatieve vertelling is sereen, maar er is een dissonantie tussen de ideeën die het presenteert en de manier waarop de speler de antwoorden moet nastreven. De speler voelt zich volledig inactief in het verhaal (afgezien van één segment tegen het einde), gewoon kijkend terwijl de wereld om hen heen valt. Ze hebben geen band met dit land, maar jagen zijn grotere mysteries na. 2D-platformgames zijn beperkt in hun ontwerp, en in Planet Alpha is dat echt te zien. De stilte van het verhaal spreekt hier geen boekdelen; het zegt niets.De game neemt je misschien mee naar de diepten van de kern van een planeet, maar op het gebied van de grootsere thema's komt het nooit aan de oppervlakte.
Planet Alpha is mooi en zal diegenen behagen die op zoek zijn naar een korte tocht over nieuw en vertrouwd terrein, maar tijd en geld kunnen beter worden besteed aan superieure voorgangers.
Volgende: Elea Review - Een onhandige maar mooie lopende sim
Planet Alpha is nu verkrijgbaar voor Steam, Xbox One, PS4 en Nintendo Switch voor $ 19,99. Een digitale PS4-kopie is ter beoordeling aan Screen Rant verstrekt.
Onze beoordeling:
2,5 van de 5 (redelijk goed)