Ondanks dat het jaar binnenkort afloopt, zijn er nog steeds een aantal opmerkelijke films die in 2016 nog moeten worden uitgebracht. Daaronder valt Martin Scorsese's Silence, met in de hoofdrol Adam Driver, Andrew Garfield en Liam Neeson. De film is een 30-jarig passieproject geweest voor de legendarische filmmaker, een project dat minder past bij zijn beroemde gangsterfilms als Goodfellas en Mean Streets, en meer bij zijn spirituele uitstapjes zoals Kundun of The Last Temptation of Christ.
De film zal pas op 23 december worden uitgebracht in New York en Los Angeles, net op tijd om in aanmerking te komen voor eindejaarsprijzen, voordat de release in januari wordt uitgebreid. Ondanks de vertraging hebben een aantal critici de film al gezien, en de hype voor Silence is de afgelopen weken gestaag gegroeid sinds die eerste vertoningen.
Vandaag is het herzieningsembargo opgeheven en daarmee is de eerste golf van recensies uitgebracht. Velen prezen de technische bekwaamheid van de film en de interne strijd van de hoofdpersonen. We hebben enkele SPOILER GRATIS fragmenten verzameld, maar voor geïnteresseerden zijn er links voor de volledige recensies.
THR - Todd McCarthy
Stilte, met meer succes dan niet, behandelt op kunstzinnige wijze de kern van de levenslange religieuze strijd van de maker. Hij heeft met het onderwerp geflirt en er omheen gedanst in veel van zijn andere films, meestal in films met transgressieve en gewelddadige personages, maar van zijn expliciet religieuze drama's, met name Kundun en The Last Temptation of Christ, is dit, op aanzienlijke afstand, de meest welsprekende en coherente.
Collider - Brian Formo
Het resultaat is een van de meest diepgaande films uit de carrière van Martin Scorsese. Het roept een gevoel op dat misschien bekend voorkomt bij degenen die aanbidden of mediteren, omdat Silence het soort film is dat je respectvol naar bed gaat, maar liefdevol wakker wordt.
Variatie - Peter Debruge
Het laatste uur van de film is verreweg het meest uitdagende, aangezien Scorsese zijn uiterste best doet om enkele van de ingrijpende, vrij associatieve technieken te vermijden die Malick heeft geïnnoveerd voor spirituele cinema, in plaats daarvan wenden ze zich tot het sobere model van Bresson, Dreyer en anderen dat "Last Temptation" scenarioschrijver Paul Schrader omschreef ooit als "transcendentale cinema", waarin machteloze protagonisten strijden tegen krachten die buiten hun macht liggen. Terwijl Endō's roman alwetende toegang geeft tot Rodrigues 'diepe interne conflict, laat de film het publiek op afstand en dwingt ons Garfields gezicht te onderzoeken op psychologische inzichten die, voor de meesten, te complex zijn om van ons te verwachten dat we ze zelf interpreteren.
The Wrap - Robert Abele
Of het nu gaat om het filmen van een gesprek, privé-nood of openlijke marteling, de film wordt tot het punt van ontmoedigende eerbied gedempt. Maar als Scorsese niet echt Ozu is als het gaat om het moeiteloos vastleggen van het ongeziene, is hij ook niet Mel Gibson die bloederige fysieke pijn tot de ster maakt. Met "Silence" is Scorsese's ambitie om een meedogenloze innerlijke strijd te dramatiseren altijd bewonderenswaardig.
IndieWire - Eric Kohn
In Scorsese termen uit de late periode heeft de nieuwe film noch de rand van 'The Wolf of Wall Street', noch de majestueuze visie van 'Hugo'. In plaats daarvan komt het dichter bij de griezeligheid van "Shutter Island", een ander onvolmaakt verhaal dat veel van zijn tekortkomingen overwon met opwindende beelden en een koele, intelligente lucht. "Silence" is een slimme en verfijnde kijk op de interne worstelingen van een ware gelovige, met een meesterlijke laatste opname die suggereert dat die strijd nooit eindigt.
New York Daily News - Stephen Whitty
"Silence" is een langzaam ontvouwende, diep doordachte film over jezelf in vraag stellen. Over het in twijfel trekken van autoriteit. Over het inventariseren van waar je als mens gefaald hebt, en je afvragen hoe je het goed kunt maken - voor jezelf, voor anderen en voor God. Het zal voor sommigen een verandering van tempo lijken. Voor degenen die de kunst van Scorsese echt kennen, is het een thuiskomen.
Zoals met de meeste spirituele films van Scorsese, hebben de eerste recensies de technische bekwaamheid van de filmmaker geprezen, maar de dramatisering van religieuze en spirituele thema's in de film heeft wisselend succes gehad. Sommigen noemen het een van zijn meest diepgaande en diep persoonlijke films tot nu toe, terwijl anderen hebben gezegd dat de poging om het interne conflict van de hoofdrolspelers te visualiseren slechts semi-succesvol is. Hetzelfde geldt voor het acteerwerk van de film. Een aantal critici vieren het werk van Garfield, Driver en Neeson erin, en anderen betreuren het onvermogen van de uitvoeringen om binnen de complexe problemen van de film te werken.
De consensus lijkt te zijn dat dit op zijn minst weer een opvallende visuele en technische prestatie is voor Scorsese, wiens lange en indrukwekkende filmografie heeft geresulteerd in de meest geliefde en veelgeprezen filmmakers die de cinema heeft gezien. Zijn 30-jarige strijd om Silence op het witte doek te brengen heeft in dat opzicht zijn vruchten afgeworpen, maar of het de spirituele of thematische homerun is die hij wilde hebben, is onderwerp van discussie. Het wordt een van de grootste wildcards van de laatste paar weken van het jaar, en gezien de verdeeldheid zaaiende politieke en religieuze thema's, zal het interessant zijn om te zien hoe goed Silence kan resoneren met algemene bioscoopbezoekers.