Als geheel zorgt dit voor een gedurfd, maar boeiend en zelfs transcendent portret van volwassenheid die voortkomt uit een plaats van corruptie en hebzucht.
Voor degenen die niet bekend zijn, Harmony Korine is een schrijver-regisseur en provocateur wiens transgressieve films als Gummo, Mister Lonely en Trash Humpers hem een reputatie hebben bezorgd als het soort contra-culturele artiest dat je bewondert of veracht. Hij keert terug met Spring Breakers, waarin hij Selena Gomez (Wizards of Wizardly Place), Vanessa Hudgens (High School Musical), Ashley Benson (Pretty Little Liars) en zijn vrouw Rachel Korine cast als een stel dapperende in bikini geklede studenten.
Het verhaal draait om Faith (Gomez) en haar beste vrienden sinds de lagere school: Brit (Benson), Candy (Hudgens) en Cotty (mevrouw Korine). Wanneer een gebrek aan voldoende geld hun plannen voor de voorjaarsvakantie dreigt te laten ontsporen, besluiten Faith en haar metgezellen dat het overtreden van de wet om hun zoektocht te financieren aanvaardbaar (zelfs noodzakelijk) is. Hun daaropvolgende jacht op drank, drugs en algemene chaos brengt hen in heet water - waaronder Al (ook bekend als Alien, gespeeld door James Franco), een volwassen blanke man die in alle opzichten een "zwarte gangsta" -levensstijl leidt.
Spring Breakers is het filmische equivalent van een hyperactief popnummer dat zich een weg baant over het scherm. De kale verhalende elementen en emotionele beats vorderen op een ongecompliceerde manier, maar worden vervolgens verheven door poëtische visuele en auditieve apparaten - en produceren een opwindende en hypnotiserende zintuiglijke ervaring, die van moment tot moment overgaat met droomachtige logica en organisatie. Tegen het einde voel je je misschien net zo energiek alsof je uit een achtbaan bent gestapt, of ben je op een onaangename manier in de war over waar je zojuist doorheen zat.
De koorts-droomstructuur helpt Spring Breakers te transformeren van wat een onaangename viering van ongebreideld hedonisme had kunnen zijn, met Korine als de circusdirecteur die zijn sociopathische personages als freaks rondspekt (zodat het publiek beledigingen naar hen kan slingeren). In plaats daarvan hebben we een film die beter kan worden omschreven als een serieus en medelevend werk - een film die met een kritische blik is gemaakt, maar niet zo gericht op het creëren van satire als je zou verwachten (in voor- en tegenspoed).
Inderdaad, de allereerste reeks in de film komt over als opzichtig en schurend, maar de manier waarop Korine de (praktisch komische) seksueel geladen beelden tijdens de looptijd van Spring Breaker voortdurend opnieuw bezoekt, suggereert dat er een methode is voor zijn schijnbare waanzin. (en het omvat niet het prikkelen van de kijkers, dus verwacht niet iets dat op quasi-pornografie of een vlees-show neerkomt). Andere bewerkingskeuzes die in de loop van de tijd zijn gemaakt, ondersteunen die claim en onthullen een techniek die er over het algemeen in slaagt om de actie op het scherm meer betekenis te geven.
Evenzo levert de oppervlakkige benadering van de karakterisering van de film - in combinatie met wat vaak aanvoelt als play-by-ear-gesprekken en geïmproviseerde scenario's waaruit de film bestaat - opzettelijk of per ongeluk een bijtend commentaar op de ware aard van de wereld (en zijn bewoners).) die Korine voor ogen heeft. Hoewel het noch een vlekkeloze aanpak noch gemakkelijk toegankelijk is, is het boeiend - ervan uitgaande dat je hoe dan ook voorbij het (weliswaar) onaangename uiterlijk van het oppervlak kunt komen.
Korine's creatie profiteert van zijn samenwerking met bekwame technische kunstenaars, die Spring Breakers een subtekst geven over problemen als hedendaags genotzuchtig gedrag en genderongelijkheden. Zoals eerder vermeld, gaat een groot deel van dat krediet naar de voor een Oscar genomineerde redacteur Douglas Crise (Babel, Kill the Irishman), die een filmische collage maakt van de mengelmoes van beelden die hem ter beschikking zijn gesteld (die in kwaliteit varieert van korrelig en grillig tot gepolijst en schoon).
Op dezelfde manier richt Benoît Debie (The Runaways, Get the Gringo) het oog van de camera constant op het lichaam van vrouwen, maar vertrouwt hij op niet-vleiende hoeken en belichting op een manier die ervoor zorgt dat die objectivering zelfkritisch aanvoelt (bijvoorbeeld: wanneer de belangrijkste personages loungen in hun tweedelige gang in een slaapzaal, ze lijken meer op overwoekerde baby's dan op sensuele wezens). Ondertussen wisselt een uitstekende electro-beat soundtrack van Skrillex en Cliff Martinez (Drive) soepel tussen tonen van opwinding, eenzaamheid en genegenheid in precies de juiste hoeveelheden.
Franco verdwijnt in zijn bizarre draai als Alien en creëert een buitenstaander die evolueert van zielig naar charmant, verwrongen en zelfs sympathiek over de tijdsspanne van een enkele scène (met andere woorden: hij is meer in zijn stuurhuis en speelt een vreemde eend in de bijt zoals Al, in tegenstelling tot de normale mensenrollen uit zijn recente kaskrakeruitjes zoals Rise of the Planet of the Apes en Oz the Great and Powerful). Je krijgt als het ware de indruk dat hij de grap meent, maar toch kiest voor een oprecht optreden.
De vrouwelijke hoofdrolspelers, aan de andere kant, komen nooit boven het gevoel uit als metaforen in plaats van volledig gerealiseerde (zij het saaie) individuen; als gevolg daarvan hebben hun persoonlijkheden de neiging om één noot te zijn of te veel op de neus (Faith, bijvoorbeeld, is een goedbedoelende christen - ik maak geen grapje). Elke actrice verbindt zich er echter toe om hun eigen oppervlakkige karikatuur tot leven te brengen, waardoor ze kunnen genieten van momenten van menselijkheid en voorbeelden van spirituele groei (zelfs te midden van de chaos en razernij van Korine's verhalen).
Bioscoopbezoekers die werden afgestoten (of misschien gewoon perplex) door het eerdere werk van Korine, zouden met Spring Breakers van gedachten kunnen veranderen. De aanpak van de filmmaker is niet neerbuigend, waardoor alles op het scherm zowel ironisch als op de een of andere manier helemaal niet ironisch lijkt. Als geheel zorgt dit voor een gedurfd, maar boeiend en zelfs transcendent portret van volwassenheid die voortkomt uit een plaats van corruptie en hebzucht.
Het is echter zeker een kunstwerk dat verdeeldheid zaait.
Bekijk gerust de Spring Breakers-trailer hieronder, maar houd er rekening mee: het is misschien niet de meest nauwkeurige lakmoesproef om je eigen reactie te peilen (en te bepalen waar je op de liefde / haatschaal gaat vallen):
-
Spring Breakers is 94 minuten lang en Rated R voor sterke seksuele inhoud, taal, naaktheid, drugsgebruik en geweld. Speelt nu in beperkte uitgave.
Onze beoordeling:
3,5 van 5 (zeer goed)