The Strangers: Prey at Night is een vervolg op Bryan Bertino's film uit 2008, The Strangers, en is, ondanks de gemengde recensies, een waardig en onderschat vervolg.
Met dezelfde drie gemaskerde moordenaars als zijn voorganger volgt Prey at Night een jong gezin dat door hun eigen problemen heen werkt en besluit dat een afgelegen toevluchtsoord in het woonwagenpark van hun familie misschien nodig is om het gezin samen te brengen voor hun jongste dochter, Kinsey. (Bailee Madison), gaat naar kostschool. Christina Hendricks en Martin Henderson komen over als onmiddellijk sympathieke ouders die echt het beste willen voor Kinsey en hun zoon Luke (Lewis Pullman). Kinsey en Luke zijn normale tieners die het omslachtige gekibbel tussen broers en zussen missen dat andere broers en zussen hebben in andere films van dit type.
Ga door met scrollen om te blijven lezen Klik op de onderstaande knop om dit artikel snel te bekijken.
Begin nu
Hoewel de film werd gemaakt met een schamele $ 5 miljoen, slaagde hij er slechts in een rendement van $ 32 miljoen te behalen en kreeg hij over het algemeen slechte recensies van critici, hoewel de beoordelingen van het publiek gemengd zijn. Sommigen hebben aangehaald dat Prey at Night een fenomenale kijkervaring was vanwege de manier waarop het inspeelt op de reacties van het publiek en een aantal lange, filmische sequenties en jump scares gebruikt die een levendige kijkomgeving creëren. Toch is de belangrijkste reden waarom deze film zo vaak over het hoofd wordt gezien, de manier waarop hij zich verhoudt tot het origineel, en in veel opzichten is dat geen eerlijke vergelijking, ondanks dat het een direct vervolg is.
The Strangers: Prey at Night Stands Alone
The Strangers legden de lat zo ongelooflijk hoog dat er in veel opzichten niet eens een vervolg gemaakt hoefde te worden. Er zat een gat van elf jaar tussen de twee films, dus hoewel het publiek geïnteresseerd was om te zien waar een seconde naartoe zou gaan, was het schip grotendeels gevaren. Daarom is het het beste om op te merken dat deze film op zichzelf staat. Als het publiek kan proberen het los te koppelen van The Strangers, dan levert het echt op. Relatief gezien functioneert Prey at Night meer als een traditionele slasher-film, waarbij veel van de eeuwenoude tropen komen spelen en zich vermengen met de tradities van een home invasion-thriller in een open wereld. De eerste film was beperkt tot een unieke setting, wat geweldig werkte voor een trage thriller. Het zorgde voor een meer intiem gevoel en claustrofobische kwaliteit die het publiek boeide.
Prey at Night opende de setting naar een grotere ruimte - het woonwagenpark waar het gezin verblijft - en maakt intense achtervolgingssequenties mogelijk, de drie aanvallers springen op willekeurige locaties uit en zetten het publiek in de mindset van de overlevende familieleden als ze probeerden de Strangers te slim af te zijn in een strijd van verstand. De twee subgenres passen goed genoeg bij elkaar dat, hoewel het verre van een perfecte film is, het alle klassieke elementen heeft die deze films leuk maken zonder te proberen het wiel opnieuw uit te vinden. De acteurs geven alles in hartverscheurende uitvoeringen waarin de wanhoop duidelijk voelbaar is, en de new wave / pop-soundtrack uit de jaren 80 vormt een onverwachte ruggengraat van de film.
Een huiveringwekkend vervolg op The Strangers (2008)
Als vervolg is het niet zo sterk, maar de film is nog steeds effectief omdat de moordenaars meer dan enig ander aspect de hoeksteen van deze franchise zijn. De huiveringwekkende zin van The Strangers die suggereert dat deze moordenaars simpelweg opereren omdat ze dat kunnen, speelt nog steeds met Prey at Night, en de vage motivatie achter hun brute misdaden resoneert op een krachtige manier. Als er een groot gebied is waar Prey at Night het meest leed, was het het onvermogen om de hoogten van het origineel te bereiken, wat geen grote misdaad is. Er waren een aantal ronduit iconische scènes in de film waar fans nog steeds over praten, inclusief de poolscène waarin Luke vecht tegen de gemaskerde man met Bonnie Tylers "Total Eclipse of the Heart" luid op de achtergrond.Roberts heeft alles gegeven aan een film die in sommige opzichten worstelde met de uitvoering en een paar zwakke punten had in de algehele plotstructuur, maar uiteindelijk zijn slechte reputatie niet verdient door simpelweg niet vast te houden aan de eerste. Zoals een moderne slashers gaan, is The Strangers: Prey at Night een lichtpuntje.