(Dit is een recensie van The Blacklist seizoen 2, aflevering 18. Er zullen SPOILERS zijn.)
-
Voor wat het waard is, de Det. Wilcox / Eugene Ames verhaallijn die zich de afgelopen weken op The Blacklist heeft afgespeeld, is erin geslaagd iets te doen wat de show nog niet eerder had gedaan: het concentreerde zich op de feitelijke bijkomende schade die verband hield met wat de FBI-taskforce en Raymond 'Red' Reddington waren De verhaallijn was een van de eerste keren dat de serie geïnteresseerd leek om buiten het insulaire team te kijken dat zo nauw samenwerkte met de zogenaamde Concierge of Crime, om te zien wat voor impact hun acties hadden - of, meer ter zake, de geheimhouding van hun werk - had op het leven van een gemiddeld individu.
Natuurlijk, The Blacklist heeft zich eerder gericht op gewone mensen die verstrikt raken in een of ander plan, gerund door Reddington's legendarische blacklisters. Ze werden echter meestal verzonden - ofwel gered of opgeofferd - om het perceel te dienen. Dus het strekt tot eer dat 'Tom Keen' het verhaal van Eugene Ames rond maakt, wat suggereert dat er een prijs moet worden betaald voor wat Liz, Cooper, Ressler en de rest van de taskforce doen - terwijl ze ook een bekende magische kogel gebruiken om zorg ervoor dat iedereen in principe vrijuit komt.
Het eindresultaat is iets van een allegaartje. De inzet van rechercheur Wilcox om de moordenaar van Ames voor het gerecht te brengen is de afgelopen weken aanzienlijk gestegen, van een lokale agent die een zaak van vermiste personen wil oplossen, tot een volwaardige kruistocht om de federale regering ter verantwoording te roepen. voor zijn acties. En hoe teleurstellend de clipshow van vorige week ook was, de ontmoeting met rechter Denner (John Finn) resulteerde in ieder geval in een tegenstander wiens bedoelingen om de waarheid te leren niet alleen goed waren, maar ze wierpen ook de schijnwerpers op de ethisch twijfelachtige capriolen van de FBI. was bezig geweest met - sinds het sluiten van een deal met de duivel, dat wil zeggen.
In die zin werden Wilcox en Denner al snel de zeldzame tegenstanders die eigenlijk gelijk hadden. En door de serie zich te laten concentreren op hun inspanningen, zelfs voor een paar korte afleveringen, leek The Blacklist bijna alsof het aan het schakelen was. Er was een kort moment waarop het leek alsof de serie de personages verantwoordelijk zou houden voor hun acties. Dit was een interessante manier om te verkennen die niet alleen gerechtvaardigd was om Tom terug in de schoot te brengen, maar het dwong Red ook om zijn behoefte onder ogen te zien om zijn geheim (wat het ook moge zijn) voor Liz te houden. En hoewel niets ervan echt iets opleverde, is het misschien de moeite waard om de serie gewoon iets nieuws te zien proberen.
Waar de verhaallijn van Wilcox / Ames in wezen op neerkomt, is dat Liz zich schuldig voelt over het feit dat Tom een goed persoon heeft vermoord. En hoewel ze niet bereid is om daadwerkelijk enige vorm van straf onder ogen te zien voor haar rol in de moord op Ames (of iemand anders gestraft te zien worden), is ze wel bereid om wat geld af te staan (geld dat ze heeft verkregen door een appartement te verkopen dat Red heeft gekocht voor haar) om haar schuldgevoel te helpen verzachten. Het is de gemakkelijke uitweg die verwijst naar het personage met een geweten, maar het vereist eigenlijk geen echte verandering in haar gedrag. Het publiek kan worden verteld dat Liz geeft om de dochter Ames die is achtergelaten omdat ze een anoniem trustfonds gaat opzetten, maar er is geen echte diepgang in de actie; het vereist geen echte toewijding in termen van het vertellen van verhalen, omdat het Liz niet dwingt om daadwerkelijk te veranderen.
Het publiek kan er veilig van uitgaan dat de dochter van Ames het geld zal ontvangen, maar het is twijfelachtig of het effect van het geld ooit duidelijk zal worden. Niet zien hoe de dochter reageert op het geld of hoe het haar ten goede komt, is één ding, maar wat is de kans dat de actie van Liz een impact op haar zal hebben op een manier die haar beslissing opmerkelijk maakt (afgezien van de oppervlakkige schuld die te zien is in de laatste momenten van de aflevering)?
Er zijn een aantal leuke momenten in 'Tom Keen'; ze zijn niet echt veel, maar ze zorgen wel voor een aantal boeiende scènes. Het zien van Red en Ressler samenwerken en naar Duitsland gaan, werkt als een Odd Couple-achtig scenario (waarvan de diepten vaker moeten worden gepeild). Het is gewoon jammer dat de reis naar Duitsland ongeveer net zo effectief was als een telefoontje, aangezien de twee met lege handen terugkomen en erop vertrouwen dat Tom uit eigen beweging terugkomt. Dat is natuurlijk om Tom's karakter te helpen hervormen, aangezien hij de beslissing neemt om de moord op Ames te bekennen en Liz van de haak te krijgen (in ieder geval voor de moordaanslag). Dit versterkt op zijn beurt het idee dat Liz en Tom nog steeds gevoelens voor elkaar hebben, ondanks de bedrog van hun huwelijk.
Maar Tom hoeft niet te betalen, aangezien Tom Connolly (Reed Birney) binnenkomt als een deus ex machina om alle problemen van Liz, Cooper en zelfs Tom onder het tapijt te vegen. Zelfs de hersentumor van Cooper krijgt de magische kogel, want het blijkt dat de aanval die hij opliep het resultaat was van de experimentele behandeling op het werk en geen teken dat zijn gezondheid achteruitging.
Uiteindelijk is 'Tom Keen' het soort aflevering waar The Blacklist zich in specialiseert: het geeft de indruk dat er belangrijke gebeurtenissen plaatsvinden, maar het enige dat het echt doet, is de personages weer terugzetten in de positie waarin ze waren om mee te beginnen. Er is niets mis met een up-and-back per se, maar hoezeer deze serie ook verwijst naar een grootser verhaal dat gaande is - vooral met het kleine stukje informatie dat Red Liz aan het eind bezorgt - een voortdurende terugkeer naar de status quo isn er valt niet veel te beleven.
-
De zwarte lijst gaat aanstaande donderdag verder met 'The Longevity Initiative' @ 9pm op NBC. Bekijk hieronder een voorbeeld: