(Dit is een recensie van The Knick seizoen 1, aflevering 3. Er zullen SPOILERS zijn.)
-
In maart 2012 werd Richard Norris een soort mediasensatie en een voorbeeld van hoe ver de geneeskunde en chirurgische technieken en procedures in de vorige eeuw waren gekomen. Als slachtoffer van een onopzettelijke, zelf toegebrachte schotwond die hem zonder gezicht achterliet, had Norris een teruggetrokken leven geleid, een leven dat naar verluidt verstoken was van de meeste menselijke interactie, dat ook af en toe gevuld was met operaties die helaas deden denken aan die van Dr. Thackery op zijn voormalige geliefde Abigail Alford in aflevering 3 van The Knick.
Net als bij Thackery's poging om een soort aanhangsel te maken ter vervanging van de neus die Abigail was kwijtgeraakt nadat ze syfilis had opgelopen door haar ontrouwe echtgenoot, werd Norris 'eigen huid van zijn onderarmen en benen gebruikt om geïmproviseerde benaderingen te maken van de kenmerken die er gewoon niet meer waren. De procedures waren slechts een noodoplossing; ze verbeterden zijn uiterlijk tot op zekere hoogte, maar slaagden er niet in zijn gezicht te genezen. Een echte oplossing vereiste wetenschap en geneeskunde om een sprong voorwaarts te maken, om een techniek te ontwikkelen die zelfs voor de meest bekwame chirurgen nieuw was.
En dus, 112 jaar verwijderd van de periode waarin The Knick plaatsvindt, en na een slopende 36-uur durende gezichtstransplantatieprocedure, had Norris een heel nieuw leven gekregen.
Hoewel die tijdspanne waarschijnlijk betekent dat er weinig zal worden gedaan om Abigail het gezicht terug te geven dat ze verloor aan een sterk gestigmatiseerde ziekte, is de vergelijking van wat medicijnen nu kunnen bereiken in plaats van toen in overeenstemming met de manier waarop The Knick zijn tijdsperiode gebruikt om zo'n precieze graad, waardoor het bewustzijn van het publiek van de wetenschappelijke en sociale beperkingen van het tijdperk van het grootste belang is voor wat het narratief en visueel probeert te bereiken.
Als zodanig is aflevering 3 een drukke aflevering, een feit dat slechts tangentieel te maken heeft met de titel, die, zoals we ontdekken, verwijst naar een dwaze striptease die Herman Barrow's gedachten lijkt af te leiden van zijn financiële, burgerlijke en gebitsproblemen. voor slechts een paar kostbare minuten.
In die zin gaat 'The Busy Flea' helemaal over afleiding. Tussen de twee primaire plots die in het spel zijn, heeft de aflevering tijd nodig om te benadrukken dat de personages kleine, eenvoudige genoegens vinden om de gehaaste, soms wanhopige aard van de aflevering en hun leven te compenseren. Deze kleine afleidingen informeren ofwel enorm over een personage, of ze dienen om te versterken wat al bekend is, terwijl ze het vanuit een iets andere hoek presenteren.
Na de introductie van de vrouw van Barrow, Effie, die hem om geld vraagt, en de manier waarop Herman wordt gedwongen om te reageren - of instemt met haar verzoek om het financiële onvermogen van de familie verborgen te houden - onthult een hoop informatie over het karakter van Barrow. Hij is een man van eenvoudig plezier - er is niets te ingewikkeld aan de jonge vrouw met wie hij samen is en haar uitvoering van "The Busy Flea" - maar het is plezier dat hij (letterlijk) niet kan veroorloven om zich over te geven.
Het zijn de verschillende behoeften van Barrow, Thackery en Edwards waardoor hun aflaten zoveel inzicht in hun personages kunnen bieden. Terwijl Barrow de pareloorringen van zijn vrouw aan zijn jonge minnaar aanbiedt, wordt zijn perceptie van de inherente waarde van een ding, een individu en zijn relatie met beide onthuld. In feite is de blik op zijn gezicht wanneer de vrouw zijn geschenk beantwoordt niet ver verwijderd van het waarneembare plezier van Thackery om een levensvatbare ader in zijn onderarm te vinden.
Momenten als deze staan in schril contrast met de ervaring van dr. Edwards met een hernia-patiënt die sterft nadat hij weer aan het werk is gegaan, in plaats van te herstellen zoals zijn arts heeft voorgeschreven. De verschillende ervaringen van Thackery en Barrow, in vergelijking met die van Edwards - vooral het plezier dat beide mannen voor zichzelf kunnen toveren in anders hectische contexten - voegen een ander niveau toe aan de ongelijkheid van Edwards 'omstandigheden, naast het simpelweg uitbeelden van de omstandigheden waartoe hij gedwongen is. genoegen nemen met.
Daarom is het niet verwonderlijk dat wanneer Edwards aan het einde van de aflevering op zoek is naar een kleine release, deze uit hem explodeert in de vorm van geweld. Maar de manier waarop Soderbergh de actie filmt in desoriënterende hoeken en met camera's die op het personage zijn bevestigd, en deze vervolgens op een onsamenhangende, halthoudende, afgekapte manier bewerkt, is even ver verwijderd van het verwachte als al het andere dat het hele uur door werd gezien.
Wat het meest intrigerend is aan 'The Busy Flea', is dan niet de grafische aard van Abigails gezichtsverlies, of dat Thackery tijdens haar onderzoek niet aarzelde om haar neus te wrijven (om zo te zeggen) in het feit dat ze een andere koos. man over hem heen. In plaats daarvan was het de manier waarop The Knick vaststelde hoe het zich in de loop van slechts drie afleveringen heeft ontwikkeld.
In die tijd is de serie voorbij de inleidende fase van de première en de kennismakingsfase van aflevering 2 gekomen om een volledig gevormde en prachtig gefilmde derde aflevering te bieden.
Aflevering 3 is misschien wel de meest fascinerende tot nu toe, maar in veel opzichten is het ook het meest zelfbewust. Dat besef laat zien hoe, hoewel de serie geïnteresseerd is in het onderzoeken van de manieren waarop de beperkingen van een bepaald tijdperk mensen anders beïnvloeden en beïnvloeden, het niet noodzakelijk de middelen hoeft te beperken die een filmmaker als Soderbergh tot zijn beschikking heeft om verbeelden het tijdperk.
The Knick gaat verder op vrijdag 5 september met 'Where's the Dignity' @ 22:00 op Cinemax.
Foto's: Mary Cybulski / Cinemax