Ik heb geen goede herinneringen aan het kinderboek Where the Wild Things Are van Maurice Sendak. Noch voor mezelf als kind, noch voor het voorlezen aan mijn dochter toen ze jonger was (het boek dat ik me herinner is The Wheels on the Bus). Dus ik had geen luchtbel om de film in te gaan.
Ik weet niet hoe dit zal verlopen met fans van het boek … Spike Jonze moest een boek uitwerken waarvan de hele tekst misschien één alinea bedroeg in een film van 100 minuten - dus hij moest VEEL verhaal invullen dat staat niet in het boek.
De film begint vrij dicht bij het originele verhaal, met Max (prachtig gespeeld door Max Records) die gek en schreeuwend door het huis rent, achter de arme familiehond aan. Max is enig kind zonder vader die geen vrienden lijkt te hebben - en hij is een beetje een wild kind.
Max wil echt aandacht, maar heeft het moeilijk om zoveel te krijgen als hij wil van zijn liefhebbende, werkende moeder die ook probeert om een eigen relatie op te bouwen. Op een avond overschrijdt Max de lijn in gedrag en het resultaat is (in tegenstelling tot het boek) zijn wegrennen. Hij vindt zijn weg naar een nabijgelegen park met een kustlijn, vindt een kleine boot en vaart weg. Na een zware reis komt hij op een eiland en baant zich een weg naar een kampvuur waar een stel grote, vreemde wezens zijn die een van hen proberen te overtuigen hun hutten niet te slopen.
Als hij zich eenmaal aan hen heeft onthuld, moet hij een draad spinnen over het zijn van een koning van de Vikingen met magische krachten om te voorkomen dat hij wordt opgegeten. Max wordt ondersteund door de schijnbare leider van de groep, Carol (een mannelijk personage, stem door James Gandolfini). Het lijkt erop dat Carol verontrust is door het recente vertrek van KW, die net zo dicht bij een vriendin lijkt te zijn als deze monsterwezens. Carol kijkt naar Max om een doel en geluk te brengen aan de groep, die een groot aantal disfunctionele karakters heeft.
Een tijdje gaat het goed, maar uiteindelijk ontstaan er conflicten en twijfels - en de complexiteit van de relaties en emoties zal een verrassing zijn voor mensen die een vrij eenvoudige bewerking van een geliefd kinderverhaal verwachten.
Where the Wild Things Are toverde een grijns op mijn gezicht vanaf het allereerste frame, met het Warner Bros.-logo omringd door handgetekende krabbels. Max Records is gewoonweg geweldig in de film en trekt je gewoon naar binnen met elke subtiele gezichtsuitdrukking. En dan hebben we de muppet met CGI-gezichtspersonages ingesproken door James Gandolfini, Forest Whitaker, Lauren Ambrose, Catherine O'Hara en de rest - subtiele, ontroerende uitvoeringen rondom door grote, harige wezens. Aan het einde van de film vroeg ik me af hoe grote HR Puf'n'Stuff uitziende wezens een traan in mijn oog konden brengen.
De film is een blik op de wereld door de ogen van een negenjarige die effectiever is dan ik in een tijdje of ooit heb gezien. Regisseur Spike Jonze doet het fantastisch, en gecombineerd met de prachtige muziek en adembenemende cinematografie, als je jezelf laat gaan, zou het je echt naar een andere plek moeten brengen. Ik geloof eigenlijk dat hoe ouder je bent, hoe meer je deze film zult waarderen.
Dus als dat het geval is, hoe zit het dan met kinderen?
Eerlijk gezegd weet ik niet hoe dit met kinderen zal verlopen - er zijn een paar scènes die de echt jonge mensen (op de leeftijd dat ze nu echt van het boek zullen genieten) waarschijnlijk een beetje beangstigend zullen vinden (de film heeft een PG). Kinderen die iets ouder zijn dan dat (de leeftijd van Max) worden misschien niet bepaald vervoerd door de film, omdat ze er al zijn - en de relatieve complexiteit van de relaties zal hen waarschijnlijk vervelen. Dus - ik ben erg benieuwd hoe dit bij het grote publiek zal verlopen. Critici lijken hierover verdeeld te zijn, dus ik kan me voorstellen dat het publiek hetzelfde zal zijn. Ik heb een halve ster afgeslagen omdat dit een film had moeten zijn die alle leeftijden aanspreekt (denk aan Pixar), maar ik denk niet dat het echt werkt voor kinderen.
Where the Wild Things Are is voorbestemd om een filmklassieker te worden, en ik moedig je aan om het zelf te gaan bekijken.
Onze beoordeling:
4.5 van 5 (Must-see)