A Nightmare on Elm Street is een geliefde klassieker van het horrorgenre, maar het einde slaat absoluut nergens op, zelfs niet volgens de regels die in de film zijn vastgelegd. Werkend zoals het doet in het rijk van dromen, is er een bepaald niveau van gekheid dat de meeste fans zouden willen accepteren. Dromen zijn tenslotte vaak onbegrijpelijk en bevatten zelden enige vorm van rationele logica. Bovendien is het vermogen om ongeloof op te schorten essentieel om te genieten van verhalen die buitenaardse elementen bevatten, zoals ondode brandwondenslachtoffers die op slachtoffers jagen in hun nachtmerries.
Dat gezegd hebbende, terwijl kijkers niet noodzakelijkerwijs verwachten dat een film de wetten van de realiteit volgt, moet een film meestal worden verwacht dat hij zich aan de regels houdt die op het scherm zijn vastgelegd. Als bijvoorbeeld wordt aangetoond dat een superheld bepaalde sterke en zwakke punten heeft, mogen die eigenschappen later in het verhaal niet op onverklaarbare wijze veranderen. Of in het geval van A Nightmare on Elm Street, als een bovennatuurlijke moordenaar binnen bepaalde parameters zou werken, zouden ze later niet plotseling buiten die parameters moeten werken.
Ga door met scrollen om te blijven lezen Klik op de onderstaande knop om dit artikel snel te bekijken.
Begin nu
Zoals elke horrorfan weet, was de iconische slechterik Freddy Krueger (Robert Englund) van A Nightmare on Elm Street een kindermoordenaar die op technische gronden aan de gerechtigheid ontsnapte, maar werd opgejaagd door een menigte boze Springwood-ouders en levend verbrand. Hij keerde toen terug als een monster dat alleen slachtoffers kan claimen terwijl ze slapen, en als hij de echte wereld in wordt getrokken, wordt hij ontdaan van zijn droomkrachten. Behalve de laatste akte, wanneer geen van die regels meer van toepassing is en de dingen heel, heel verwarrend worden.
Waarom een nachtmerrie aan het einde van Elm Street geen zin heeft
Nancy (Heather Langenkamp) is vastbesloten om Freddy voor eens en voor altijd te verslaan en gaat terug naar de droomwereld, met de bedoeling Freddy naar buiten te brengen. Nancy slaagt in haar missie om Freddy te grijpen, en hij lijkt op het eerste gezicht kwetsbaar, wordt in brand gestoken en in het rond geslagen door Nancy's boobytraps. Dit is allemaal logisch op basis van wat er was vastgesteld. Waar het allemaal gek wordt, is wanneer Donald verschijnt, en hij en Nancy volgen Freddy's vuurspoor naar Marge's kamer. Een nog brandende Freddy valt haar aan en Donald haast zich om een deken over het vuur te gooien. Wanneer het is verwijderd, is Freddy weg en verdwijnt Nancy's moeder (nu om de een of andere reden een skelet) in een soort portaal in het bed. Vreemd genoeg lijkt Donald totaal niet onder de indruk van het WTF-gebeuren dat zijn ex-vrouw net is overkomen.
Ten slotte wordt Nancy alleen gelaten, en Freddy staat op uit het bed achter haar. Nogmaals, hij mag zijn droomkrachten niet hebben in de echte wereld. Nancy herinnert zich iets dat Glen zei over het feit dat ze Freddy de rug toekeerde, dus doet ze dat, haar gebrek aan angst maakt hem schijnbaar machteloos en hij verdwijnt. Dan wordt getoond dat Nancy op een zonnige dag haar huis verlaat, met Marge nu weer in leven, en alle vrienden van Nancy ook terug. Ze rijden weg in de auto van Glen, maar dan wordt de auto bezeten door Freddy en sluiten ze ze allemaal op. Freddy grijpt dan Marge (nu gespeeld door een belachelijk uitziende pop) en sleept haar door een klein raampje boven in de voordeur.
Dus het einde is herhaaldelijk in strijd met de regel dat Freddy alleen bovennatuurlijk machtig is in de droomwereld, waarna Nancy hem verslaat, zodat hij op de een of andere manier toch kan winnen. Nancy's terugkeer voor A Nightmare on Elm Street 3 maakt op dat vlak niet veel duidelijk, omdat er geen uitleg wordt gegeven over hoe ze het wegrijden in de Freddy-auto heeft overleefd, of dat dat deel zelfs echt was. Het feit dat Glen, Tina, Rod en Marge door Freddy zijn vermoord, wordt op zijn minst bevestigd. Het blijkt echter dat schrijver / regisseur Wes Craven eigenlijk een happy end wilde hebben die inderdaad iedereen weer tot leven zou hebben gebracht en de hele film tot een droom had gemaakt. Producer Robert Shaye wilde met een schrik eindigen en de boel openlaten voor een vervolg. Zoals gewoonlijk won de producer, zelfs als het eindresultaat A Nightmare on Elm Street verlaatfans die tot op de dag van vandaag hun hoofd krabben.