Het debat of videogames al dan niet kunst zijn, woedt tot op de dag van vandaag, ondanks sterke voorbeelden voor beide standpunten. Er is echter één ding waar beide partijen het over eens kunnen worden, en dat is het feit dat een flink deel van de videogames raar is, waanzinnig raar.
Niet alleen is een groot deel ervan bizar, maar er is ook een ander deel dat elke logische verklaring tart, en echt surrealistische werelden en ervaringen creëert die simpelweg niet zo logisch zijn. In feite hebben sommige van deze spellen helemaal geen zin, en het zijn vooral deze spellen die we tot in detail zullen bespreken.
In onze lijst springen we van systeem naar systeem, genre naar genre en van tijdperk tot tijdperk om de videogames te illustreren die de uitleg het meest hebben getrotseerd gedurende het hele bestaan van de industrie. Sommige van onze inzendingen zijn bekende series en beroemde games, terwijl andere afkomstig zijn van relatief onbekende consoles en franchises. Van sommige heb je waarschijnlijk nog nooit gehoord, en een paar populaire die je huidige perceptie van die specifieke franchises zullen uitdagen.
Wat betreft wat 'niet logisch' is, gebruiken we een verscheidenheid aan factoren, zoals de verhaallijn van een bepaald spel dat onbegrijpelijk is, het opzettelijk verdoezelen van de logica door de ontwerpers, cryptische gameplay-elementen en in het algemeen surrealistische elementen die elke verklaring tarten.
Laten we met de opgemaakte basisregels aan de slag met de 25 videogames die absoluut geen zin hebben.
25 Mortal Kombat
In tegenstelling tot de meeste andere vechtspellen, heeft de Mortal Kombat-franchise eigenlijk een plot en, tot zijn eer, legitiem interessant. Het concept is cool, de personages zijn cool en de wereld waarin ze leven is cool. Het is gewoon jammer dat vrijwel niets logisch is.
De canon tussen elk item is een puinhoop, en het is een aanzienlijk aantal keren opnieuw geconstrueerd, maar dat is slechts een deel van het probleem: het belangrijkste probleem is dat je bijna elk personage waar je tegen vecht kunt beëindigen, maar ze zullen nog steeds verschijnen in het volgende item.
24 Het typen van de doden
De House of the Dead-franchise is een geprezen light-gun-serie die horror (en een hoop hammy, horrorkaas) naar de arcade-scene bracht, spelers uitdaagde om slechtstemmende wetenschappers te redden terwijl legioenen van de ondoden terug naar hun graven werden gestuurd. Er zijn ook een paar keer dat spelers hun zombieschietpistolen weggooiden voor typemachines - ja, het is zo raar als het klinkt.
Met behulp van je toetsenbordvaardigheden moet je de gruwelijke krachten van het zombiekwaad verslaan door de kracht van nauwkeurig en snel typen om als overwinnaar uit de bus te komen, en er wordt nooit een poging gedaan om uit te leggen waarom.
23 Star Wars (NES)
Om eerlijk te zijn, de Star Wars-aanpassing voor de NES is redelijk nauwkeurig voor het bronmateriaal, met slechts een paar noodzakelijke vrijheden die zijn genomen om de gameplay te verbeteren, zoals vechten met hand en tand tegen Jawas om je droids te redden, of het uitdagen met wompratten en Tusken Raiders in talloze grotten op Tatooine.
Misschien is de beste en meest nauwkeurige reeks een noodlottige ontmoeting met Darth Vader, waar hij verandert in een gigantische schorpioen en - wacht, wat? Dat klopt: de uiteindelijke vorm van Darth Vader is die van een gigantische schorpioen. Waarom is iets dat zo cool is als canon niet?
22 Alien Soldier
Alien Soldier is iets van een anomalie: het heeft een verhaal te vertellen - een ongelooflijk lang, overdreven gedetailleerd verhaal dat wordt uitgelegd door middel van een met tekst gevulde proloog die bijna vier volle minuten duurt
maar slaat nergens op.
We leren over de door angst gegrepen planeet Sierra in het jaar 2015, de gevaarlijke groep Scarlet (bestaande uit parasitaire krijgers die zijn gecreëerd door 'supergenetische manipulatie' die kunnen voorkomen dat mensen 'buiten het universum' reizen), hun voormalige baas die werd hoofdpersoon 'Epsilon-Eagle', die in 'het ruimte-tijd continuüm' werd gegooid (dat werd geopend door Scarlet's gebruik van 'superkrachten'), en
.we gaan daar gewoon stoppen. Dit is pas halverwege de proloog en het is al helemaal uit de rails.
21 Katamari Damacy
Als een van de meer bekende (als het zelfs zo mag worden genoemd) gameseries op deze lijst, staat de Katamari-franchise synoniem voor pure gekheid en een doorslaggevend gebrek aan logica. Volgens de overlevering in het spel werd de King of All Cosmos ongelooflijk dronken en vernietigde hij zo ongeveer alles in het universum.
Als zijn zoon heb je de taak om een hoop rotzooi te verzamelen om te vervangen wat verloren is gegaan. Dit wordt gedaan met een magische bal die alles kleiner maakt zodat het aan elkaar kan blijven plakken, dus je rolt rond een steeds grotere bal die bestaat uit mensen, gebouwen, auto's en allerlei soorten rotzooi om de sterren te vervangen.
20 La Mulana
Het is niet dat La Mulana nergens op slaat, het is dat La Mulana er actief voor kiest om nergens op te slaan. Deze Indiana Jones-meets-Metroidvania-game is ontworpen om zo obscuur mogelijk te zijn als het gaat om puzzeloplossingen, items en voortgang in het algemeen, en dat is zeker te zien.
Het maakt het ook niet uit. Het wil zichzelf niet aan je uitleggen. Zelfs de handleiding (die wel een paar kritische verklaringen bevat) beschuldigt je ervan dat je een baby bent die hulp nodig heeft om dingen uit te zoeken. Het maakt gewoon niet uit hoe moeilijk het is om te begrijpen, en gelukkig maakt dat deel uit van het plezier.
19 The Souls Series
Laten we het zo zeggen: je weet dat je serie nergens op slaat als je daadwerkelijk een wedstrijd organiseert met een prijs van $ 10.000 die wordt toegekend aan degene die de verhaallijn adequaat kan uitleggen. Dit is een echte gebeurtenis die echt heeft plaatsgevonden, en het is echt het enige bewijs dat nodig is om te bewijzen dat niets in de Souls-serie logisch is.
Elke game begint met een gevaarlijk cryptisch tussenfilmpje en de stemacteurs van elke NPC hebben duidelijk geen idee waar ze het over hebben (hoewel ze hun lezingen wel doordringen met een tastbare dreiging die het hoe dan ook leuk maakt). Maar doet het verhaal er echt toe in deze spellen? Niet echt, maar het maakt deel uit van de charme.
18 Mystieke Ninja met Goemon in de hoofdrol
Oké, laten we het even duidelijk maken: de game speelt zich af in het oude Japan, en de belangrijkste schurken zijn een buitenaardse theatergroep die hoopt het platteland in een gigantisch podium te veranderen om voor altijd hun avant-gardistische uitvoeringen op te voeren … wat maakt totaal gevoel.
Koppel het rare plot met hilarisch (en extreem bizar) schrijven, aanstekelijke muzikale nummers en enorme mech-gevechten, en je hebt een game die ongelooflijk onzinnig is, maar toch een van de leukste 3D-platformgames op de N64. Het feit dat het weinig tot geen zin heeft, is slechts de kers op de taart.
17 Ballongevecht
Balloon Fight is een oude NES-game die zwaar is geïnspireerd op de arcade-klassieker Joust, met een gameplay waarbij je een zeer zwevend personage moet nemen en ze op de hoofden van hun vijanden moet laten landen om ze te verslaan. De titulaire "Balloon Fighter" is een menselijke man met ballonnen op zijn rug, die met zijn armen fladdert om voldoende hoogte te winnen om een leger gevreesde, boosaardige vogels te verslaan.
Wat is het uitgangspunt hier? Is de Balloon Fighter de laatste hoop van de mensheid tegen het oprukkende Bird Empire? Of is dit een soort toernooi in Mortal Kombat-stijl? We weten het niet zeker. Het is misschien niet logisch, maar het is nog steeds geweldig om te spelen.
16 De avonturen van Batman en Robin (Genesis)
De avonturen van Batman en Robin op de Super Nintendo waren duidelijk gebaseerd op de geanimeerde serie met dezelfde naam, en de kunststijl, muziek en gameplay van de game waren bijna identiek aan de serie. Dan is er de Genesis-poort, die zeker niet identiek is.
De iconische muziek speelt zich af in een soort nachtmerrie-versie van de serie en is vervangen door een gigantische (en indrukwekkende) industriële partituur, opzichtige kleurenpaletten die een somber beeld schetsen en enkele van de meest surrealistische en overweldigende sequenties ooit sier het systeem. Het lijkt misschien niet op de serie waarop het zogenaamd gebaseerd is, en het is contextueel misschien niet logisch, maar er is niets vergelijkbaars.
15 Uniracers
Stel je voor dat je een videogame-ontwikkelaar bent en dat je een vergadering hebt met je collega's. Je hebt de opdracht gekregen om te beslissen aan het volgende project waar je team aan werkt, en je eerste gedachten zijn eenwielers en psychedelica. De kamer explodeert met daverend applaus.
Welkom bij Uniracers, waar je eenwielers racet op bizarre, pijpachtige parcoursen, terwijl surrealistische beelden op de achtergrond verschijnen. Het is zo raar als het klinkt, maar het is terecht een interessante ervaring, vooral met zijn leuke trucjesysteem. Weet u echter wat er het minst logisch aan is? Waarschijnlijk het feit dat DMA Design het heeft ontwikkeld
je weet wel, de mensen die uiteindelijk Rockstar Games zouden worden.
14 Mischief Makers
Als cult N64-klassieker is Mischief Makers een van de weinige 2D-games op de Nintendo 64, en het is een serieuze reis. Elk niveau is voornamelijk opgebouwd uit blokken die levende, bewegende gezichten zijn. Of ze bewust zijn of niet, wordt nooit uitgelegd. Dan is er de kwestie van de plot, die bijna identiek is aan Star Wars, minus alle onderdelen die logisch zijn.
Ten slotte is er de gameplay: of je nu hommels rijdt, trefbal speelt met een kat, grote kikkers bevecht, op een driewieler racet of het altijd liefdevolle leven uit alles wat je tegenkomt schudt, we kunnen garanderen dat dit niet het geval is. een beetje logisch zijn.
13 Moonwalker van Michael Jackson
Of het nu de Sega Genesis- of arcadeversie is, Michael Jackson's Moonwalker grenst niet alleen aan de rijken van absurditeit en onzin, maar gaat ook gewillig over. Heel losjes gebaseerd op de film met dezelfde naam, nemen spelers de rol aan van Michael Jackson (of meerdere Michael Jacksons), die op onverklaarbare wijze de macht heeft gekregen om magische energiebouten af te vuren.
Hij kan er ook voor zorgen dat mensen ontploffen door ze met zijn hoed te raken, transformeren in een gigantische robot (en auto) en een dansflitsmob starten die fataal is voor iedereen behalve hemzelf. Hij moet ook ontvoerde kinderen redden door ze weg te sturen met schijnbaar magische lepels.
12 Shaq Fu
We werden verscheurd tussen Shaq Fu en Chaos in de Windy City, maar we moesten met Shaq Fu meegaan omdat het de voorloper was van het ‘basketbalspelers doen fantastische en onpraktische dingen die beslist geen basketbal’ zijn, waar anderen van houden de kluchtige Barkely: Shut Up en Jam Gaiden of zelfs de recente Shaq Fu: A Legend Reborn.
Shaq Fu volgt de heldendaden van Shaquille O'Neal terwijl hij zich in een andere dimensie bevindt en wordt gedwongen deel te nemen aan vechtsportgevechten met het uiteindelijke doel om een mummie genaamd Sett Ra te verslaan. Berucht verschrikkelijk, Shaq Fu is ook een van de meest onbedoeld onzinnige videogames ooit gemaakt.
11 Super Monkey Ball
De Super Monkey Ball-spellen zijn bijna allemaal ongelooflijk leuk (vooral de multiplayer-gezelschapsspellen), maar goedheid genadig, verwacht niet dat iets een legitieme context krijgt of dat het logisch logisch wordt. Je speelt niet eens als de aap die gevangen zit in een doorschijnende bal. In plaats daarvan speel je als het podium zelf en kantel je het om de bal te laten rollen om bananen te verzamelen en de uitgang te bereiken.
Er is een schijn van een plot in Super Monkey Ball 2, maar verwacht niet dat dit grote onthullingen zal opleveren. Het belangrijkste dat je leert, is dat de magische woorden "ai ai poo" zijn.
10 De Super Mario-serie
Omdat Mario herkenbaarder is dan Mickey Mouse en de hoofdrol speelt in een enorme lijst met fantastische, baanbrekende games, is het gemakkelijk om te vergeten dat bijna niets in de hele serie logisch lijkt. Dit is niet eens alleen gedegradeerd tot de voor de hand liggende elementen, zoals kwaadaardige schildpadden en paddenstoelen of planten die mensen laten groeien of vuur laten schieten - het is ook een epidemie voor de echte wereld waarin deze spellen zich zouden afspelen.
Of het nu Odyssey is die de schijnbaar gevestigde locaties van plaatsen en landen in Mario's wereld volledig wegvaagt of de Galaxy-serie die de meest elementaire concepten van de kosmos uitdaagt, het wordt steeds moeilijker om iets te vinden dat echt klopt in de serie.
9 Gunstar-helden
Gunstar Heroes (ontwikkeld door Treasure, die ons ook de eerder genoemde Alien Soldier en Mischief Makers bracht) lijkt een redelijk gemiddeld, zo niet dieper, run-and-gun-spel voor de Genesis. Dat is echter allemaal uit het raam gegooid als je eenmaal bij Black's Silly Dice Maze bent. Door deel te nemen aan een enorm bordspel, bevinden spelers zich in situaties die rechtstreeks uit iemands nachtmerries lijken te zijn afgedwaald.
Je vecht tegen dingen als een enorm gezicht genaamd "Melon Bread" en je slaat zelfs de teer uit iemand die gemaakt is van curry en rijst. Wat dit met het flinterdunne plot te maken heeft, is ons een raadsel, maar we weten wel dat het geweldig is.
8 De WarioWare-serie
Wat is er niet logisch aan de WarioWare-franchise? Alles - niets is logisch, en dat is oké. Elke game is een verzameling microgames die maar een paar seconden duren voordat ze naar de volgende gaan.
Elk van deze microgames verlegt de grenzen van het surrealisme, met de meeste met verschillende en vaak gruwelijke kunststijlen samen met ongelooflijk willekeurige gameplay-elementen en doelen. In de ene game moet je de lucht van Wario's gas zuiveren, in de andere moet je een ballon laten knallen om een baby te baren die een vijgenblad draagt, en in een ander spel moet je nog steeds over hotdogs springen die op wielen voorbij razen. Niets is logisch, maar alles is heerlijk.
7 Dynamite Headdy
In onze laatste inzending van Treasure is Dynamite Headdy dat wel
Nou, het is het raarste, meest onzinnige dat ze ooit hebben uitgebracht. Het is misschien geweldig om te spelen, maar het is ook gruwelijk verbijsterend op manieren waarop we ons nooit hadden kunnen voorbereiden.
Het ene moment zul je, als Headdy (in wezen een meer dreigende Rayman), hoepels ergens in de lucht schieten, en het volgende moment zul je het opnemen tegen een schermvullende, robotachtige worsthond die rond steigert terwijl een orkest op de achtergrond speelt de mars van de notenkraker. Dat is eigenlijk slechts het topje van de ijsberg, en het zou je alles moeten vertellen wat je moet weten over waar deze game staat in termen van "zinvol maken".
6 Devil's Crush
Als een leger van demonen ooit een invasie van de aarde zou proberen, wat zou je go-to-wapen zijn om ze te verslaan? Zou het moderne militaire technologie zijn? Of zou je mikken op oude religieuze of magische artefacten? Misschien hebben beide stromingen het bij het verkeerde eind - misschien is de beste optie een flipperkast gelanceerd door de "lente van gerechtigheid".
Dat is wat Devil's Crush ons vraagt te geloven, en dat doen we niet, maar we zouden liegen als we zouden zeggen dat deze video-flipperkast met een macaber thema niet een van de beste ooit was. Tegen de tijd dat de uitstekende muziek knalt en demonische beelden op je scherm losbarsten, zul je te gebiologeerd zijn om te beseffen dat dingen niet echt kloppen.
5 dubbele kerkers
Op het eerste gezicht lijkt deze weinig bekende game niets meer dan een barebones dungeon-crawler met de toegevoegde bonus van coöp. De gameplay is zo simpel als maar kan
maar dan begint de "plot".
Elk niveau begint met een "proloog" en een "epiloog" (als zodanig verkeerd gespeld), en elke baas heeft een praktisch onvertaalde dialoog. Het schrijven is zo ongelooflijk bizar dat je misschien denkt dat ze halverwege zijn gestopt met het lokaliseren van het spel, in de overtuiging dat niemand het zou verslaan. Er lijkt een schijn van een complot te zijn waarbij een boze tovenaar betrokken is, maar meestal krijg je edelstenen als “wat waren de laatste woorden van die boef? Vandess. Het lijkt een onheilspellend teken te zijn."
4 Castlevania II: Simon's Quest
De beruchte Simon's Quest verliet bijna volledig de ongecompliceerde actie-platformgameplay van zijn voorganger ten gunste van een open wereldervaring. De game is notoir cryptisch en vereist ingewikkelde oplossingen om door zijn verraderlijke wereld te komen, die allemaal volkomen onzinnig zijn.
Om het nog erger te maken, zijn de slecht vertaalde dorpelingen die u zouden moeten helpen. Velen van hen liegen ronduit in je gezicht, en degenen die geen dingen zeggen als "Graaf de vierde frave op het kerkhof op voor een diamant." Wat ze wilden zeggen was "ga naar de begraafplaats, laat knoflook op de grond vallen, laat een koopman verschijnen en neem dan het item dat ze je geven." Het helpt niet erg.
3 Cho Aniki
De plot van Cho Aniki gaat over iemand genaamd "Bo Emperor Bill", die de "Great Galaxy Bodybuilding Contest" tien keer op rij heeft gewonnen en nu andere zonnestelsels binnenvalt om hun proteïne te stelen. Gezien de ernst van deze grote crisis, stuurt de hemel (zoals de werkelijke hemel) twee van hun kampioenen neer om de strijd aan te gaan met deze corrupte keizer en zijn bouwersleger.
Hadden we al gezegd dat dit een shoot 'em up was? Sommige vijanden zijn onder meer titanische, ultra-gescheurde bodybuilders (natuurlijk), Adam uit de Sixtijnse Kapel, en wat lijkt op een gigantische man zonder kleding die andere mannen zonder kleding neerschiet. Het is gruwelijk en het slaat nergens op, maar we zijn blij dat het bestaat vanwege de pure gekte.
2 Eastern Mind: The Lost Souls Of Tong-Nou
Met deze laatste twee inzendingen betreden we het brandstofgebied van de nachtmerrie, en Eastern Mind: The Lost Souls of Tong-Nou verpersoonlijkt praktisch de term. Spelers nemen de rol aan van iemand die hun ziel heeft verloren. Na 49 dagen de ziel van een vriend te hebben geleend, beginnen ze aan een reis die voortdurend trippy en ongemakkelijk is.
Interactie met talloze bizarre entiteiten en constant omkomen en gereïncarneerd worden, zijn slechts een deel van de puzzel, en hoewel er een verhaal is dat technisch in elkaar kan worden gezet en begrepen, is het zo waanzinnig excentriek dat het onmogelijk is om te zeggen dat het misschien logisch is.
1 LSD: Dream Emulator
LSD: Dream Emulator is een van de meest verontrustende, surrealistische en gewoon oude rare games die ooit zijn uitgebracht en is een ervaring die anders is dan alle andere in de wereld van videogames, en mogelijk zelfs daarbuiten.
Minder een spel en meer een experiment, spelers verkennen een mengelmoes van 'speelbare dromen', waarvan de meeste waren gebaseerd op een echt droomdagboek, en die allemaal voldoen aan de titel voor op de neus vanwege hun psychedelische en absurde kwaliteiten. Oh, en na een bepaalde tijd is het spel net afgelopen. Niets over LSD is logisch, maar het is een ervaring als geen ander.
---
Zijn er nog andere videogames die nergens op slaan? Laat het ons weten in de comments!