Ondersteund door een geweldige Brad Pitt-prestatie en uitstekende technische filmmakers, is Ad Astra een ambitieus werk dat niet helemaal zijn sporen heeft verdiend.
De Ad Astra van James Gray, die in 2017 hoofdfotografie onderging, is de nieuwste in een groeiende reeks prestigieuze ruimtedrama's die dit decennium verschijnen. Na meerdere keren te zijn uitgesteld (vanwege uitgebreid werk aan visuele effecten en de fusie tussen Disney en Fox), ging de film eindelijk in wereldpremière in augustus op het Filmfestival van Venetië in 2019 en speelt hij nu in landelijke theaters. Cinefielen hebben geduldig op deze moeten wachten, benieuwd of het een belangrijke speler zou kunnen worden in de Oscar-race van dit jaar. Hoewel Ad Astra misschien niet de volgende Gravity of The Martian is in termen van erkenning van prijzen, is het toch (meestal) het wachten waard. Ondersteund door een geweldige Brad Pitt-prestatie en uitstekende technische filmmakers, is Ad Astra een ambitieus werk dat niet helemaal zijn sporen heeft verdiend.
Pitt schittert in Ad Astra als majoor Roy McBride, zoon van de gewaardeerde Amerikaanse astronaut Clifford McBride (Tommy Lee Jones). Toen Roy een tiener was, begon Clifford aan een diepe ruimtemissie die bekend staat als het Lima-project en verdween vermoedelijk jaren na de expeditie. Maar nadat elektrische stroomstoten door de aarde razen en het bestaan van de mensheid in gevaar brengen, heeft US Space Command reden om aan te nemen dat Clifford op Neptunus leeft. SpaceCom werft Roy voor een missie om contact te leggen met Clifford en te kijken wat er aan de huidige situatie kan worden gedaan.
Hoewel Ad Astra de grote reikwijdte heeft van moderne sci-fi-foto's, is het verhaal dat het vertelt erg intiem en persoonlijk. Het script, toegeschreven aan Gray en Ethan Gross, behandelt familiethema's (met name de relatie tussen vaders en zonen) en de aard van de mensheid, en geeft kijkers fascinerende stof tot nadenken in de loop van twee uur. Dit biedt een stevige basis voor Roy's karakterboog, hoewel Ad Astra uiteindelijk het gevoel heeft dat er een belangrijk ingrediënt ontbreekt om de punch te geven waar Gray voor gaat. De film is veel dank verschuldigd aan Stanley Kubrick's 2001: A Space Odyssey, wat betekent dat sommige kijkers de benadering van Gray misschien iets te koud en afstandelijk vinden. Er zijn hier vergelijkingen te maken met Interstellar en First Man, maar de emotionele kern van Ad Astra is niet zo aangrijpend als het sentiment achter die films.Dat gezegd hebbende, verdient Gray zeker de eer voor zijn ambities, en Ad Astra blijft een boeiend en interessant horloge, ondanks eventuele tekortkomingen in het script.
Waar Gray's visie echt schittert, zijn de technische aspecten van Ad Astra. De film is een wonder om te zien op het grote scherm, grotendeels dankzij fantastische visuele effecten en de adembenemende cinematografie van Hoyte van Hoytema (die toevallig Interstellar opnam voor Christopher Nolan). Ad Astra is een film die eist om op het grootst mogelijke scherm te worden gezien, dus de IMAX premium is in dit geval zeker de moeite waard. Toegegeven, Gray vindt niet noodzakelijk het wiel opnieuw uit met betrekking tot het weergeven van ruimte op film, maar hij toont een scherp oog voor verleidelijke visuals en creatieve wereldopbouw. En hoewel Ad Astra absoluut een op personages gebaseerd drama is, ensceneert Gray een aantal spannende decorstukken die de gevaren van de ruimte illustreren.
Na zijn veelgeprezen beurt in Once Upon a Time in Hollywood deze zomer, zet Pitt een spandoek 2019 voort met weer een sterk uitje hier. In Ad Astra's Pitt zijn prestaties erg ingetogen en subtiel, en hij is in staat om Roy's innerlijke onrust en conflict op een effectieve manier aan te boren. Zoals geschreven, kan het personage een beetje emotioneel afstandelijk overkomen, hoewel Pitt momenten heeft waarop hij Roy's gevoelens op een geaarde manier overbrengt. Dit is verre van de "meest opvallende" rol in Pitts carrière, maar hij blijkt een uitstekende match te zijn en blijft zijn assortiment op een interessante manier presenteren. Daarentegen is een groot deel van de ondersteunende cast niet zo veel schermtijd gerechtvaardigd om een merkbare indruk achter te laten. De uitzondering daar is Jones als Clifford,die een paar scènes krijgt om zijn portret van een gek geworden man uit te werken. Het is misschien niet genoeg om de Roy / Clifford-dynamiek te laten renderen zoals Gray het bedoeld heeft, maar Jones is een altijd betrouwbare aanwezigheid.
Ad Astra genereert misschien niet zoveel buzz als sommige van de andere titels die dit jaar op filmfestivals speelden, maar degenen die in de stemming zijn voor wat bedwelmende sci-fi, moeten nog steeds de tijd nemen om het uit te proberen. Zelfs als de film het publiek op een armlengte afstand houdt met betrekking tot de emotionele component, moet Gray worden geprezen omdat hij naar de sterren reikt en iets aflevert dat attent en visueel verbluffend is. Het vakmanschap van Ad Astra behoort tot het beste van 2019, en Pitt draagt de film op zijn schouders door zijn veelzijdigheid te demonstreren. De film slaagt er net niet in om zijn grotere ambities te realiseren, maar het is alom een bewonderenswaardige inspanning.
Aanhangwagen
Ad Astra speelt nu in Amerikaanse theaters. Het duurt 122 minuten en heeft de classificatie PG-13 voor wat geweld en bloederige beelden, en korte grof taalgebruik.
Laat ons weten wat je van de film vond in de comments!
Onze beoordeling:
3,5 van 5 (zeer goed)