(Dit is een recensie van Billions seizoen 1, aflevering 1. Er zullen SPOILERS zijn.)
-
Showtime's nieuwste dramaserie, Billions, met Damian Lewis en Paul Giamatti in de hoofdrol als een paar machtige alfamannetjes die op het punt staan een epische 'piswedstrijd' te houden, is een weliswaar oppervlakkige kijk op de financiële wereld en het soort hebzucht, privileges en wangedrag dat de economie verwoestte. lang geleden. De serie besteedt niet veel tijd aan het focussen op wat zijn co-lead Bobby 'Axe' Axelrod (Lewis) eigenlijk doet; het gaat niet om didactische lessen over hedgefondsen of bubbels of short selling voor aandelen. De première komt het dichtst in de buurt van een demonstratie van Bobby's bedrijf en hoe hij zijn miljarden verdiende, is in een vlaag van dialoog door Lewis met twee van zijn werknemers, waarin de spreekwoordelijke bijl hun bijna-er veronderstellingen over een deal die op het punt staat te sluiten naar beneden. Het eenzijdige samenspel eindigt met een opmerking over dure opleidingen,wat suggereert dat de belangrijkste afhaalmaaltijd niet is hoe de wereld van high finance werkt of zelfs maar wat de morele en juridische implicaties zijn van snel en los spelen met miljarden dollars. In plaats daarvan is het meer geïnteresseerd in het soort persoonlijkheid dat wordt gedwongen om hun territorium aan weerszijden van die specifieke juridische kloof te markeren.
Vanaf het allereerste moment, waarop Giamatti's kunstzinnig gebonden Amerikaanse advocaat Chuck Rhoades gewillig wordt gebruikt als een asbak en
Nog een vergaarbak van zijn vrouw Wendy (Maggie Siff), Billions gaat letterlijk over macht en controle, onderwerping en dominantie, en wanneer, hoe en met wie deze twee opgeblazen alfamannetjes - Axe en Rhoades - macht afstaan of ervoor kozen om het te demonstreren. De serie hult zich in de dekmantel van real-world relevantie, van Wall Street-misdrijven en het soort aangetast kwispelen dat je zou verwachten van een serie in 2016 die enige tijd doorbrengt met een lid van de één procent. Maar het is niet echt geïnteresseerd in het goed of kwaad van beide mannen; dat is eigenlijk niet relevant. In plaats daarvan zijn de ambities van de serie iets lager, soms wat groezeliger, maar het gaat vooral over de spot drijven met de kwetsbaarheid van het mannelijke ego.
Billions, gemaakt door Brian Koppelman & David Levien (Rounders, Ocean's Thirteen) en Andrew Ross Sorkin (Too Big To Fail), is het soort gladde prestige-drama van het oppervlak waar Showtime zich in specialiseert. Het heeft een geweldige cast met onder meer Malin Akerman, Jeffrey DeMunn (The Walking Dead), Glenn Fleshler (True Detective), Nathan Darrow (House of Cards) en David Costabile (Breaking Bad). En hoewel de piloot niet per se aantoont dat hij weet wat hij met een van deze acteurs moet doen, behalve dat hij ze sycofant ziet zwijmelen over Axelrod of Rhoades, er zijn genoeg voorbeelden in het script van het eerste uur om te suggereren dat dat een beetje het punt is. Ze aanbidden allemaal op het altaar van ongeremd machismo. Zelfs Rhoades en Axelrod hebben een met tegenzin respect voor de macht die de ander uitoefent, hoewel het 's Rhoades die de vergelijkingen begint en zijn potentiële tegenstander 'Mike Tyson in zijn beste' noemt en zijn rechterhand Bryan Connerty (Toby Leonard Moore, Daredevil) waarschuwt 'een goede matador probeert niet een nieuwe stier te doden, "precies onderstrepend hoe hij Axelrod ziet.
Maar er is nooit enige aanwijzing dat deze vergelijkingen iets anders zijn dan ego-opbouw voor beide mannen. Zeker, Axelrod is misschien Mike Tyson in zijn beste jaren, of hij is misschien een wandelend symbool van mannelijke mannelijkheid, maar wat maakt dat Rhoades? Het maakt hem de man met de chutzpah om met de kampioen de ring in te stappen, waarbij de matador moeiteloos de rood uitlopende aanval van de stier omzeilt. Het is ego-strelen van de hoogste orde en Billions heeft veel plezier met het veranderen van de twee draden in een paar poserende pauwen, die ronddwalen met hun opzichtige staart wijd uitlopend. En als het niet zoveel moeite had gedaan om dit aspect van zijn personages te onderstrepen, of om de spot met de volslagen dwaasheid van hun alfamannetjesroutine, zou de serie weer een onuitstaanbare viering van giftige mannelijkheid kunnen zijn geweest.
In plaats daarvan, temidden van al het gepraat over eigendommen aan het strand van $ 83 miljoen dollar, de regering slap tegen wetsovertreders van Wall Street en het lopende onderzoek naar het hedgefonds van Axelrod, steekt de piloot zijn hand naar het publiek en vertel hij de toeschouwers vermoedelijk wat hij van deze opzwepende alpha mannetjes. Een voorbeeld hiervan is Wendy's baan als 'prestatiecoach' bij Ax Capital, een soort therapeut voor de mannen die voor de lunch miljoenen dollars verdienden. Zittend tegenover een ondermaats presterende Mick Danzig (Darrow), herbouwt Wendy langzaam de afbrokkelende façade van zijn ego met een rondje McConaughey-achtige Wolf of Wall Street-borstkas en een totaal ongecompliceerde vergelijking met een Navy SEAL. Tussen de rituele zelfvleierij, de mensvriendelijke krijger-analogie en de herinnering dat hij vorig jaar $ 7 miljoen dollar mee naar huis nam,Wendy blaast met succes Danzigs verzakte gevoel van eigenwaarde weer op. De volgende keer dat hij op het scherm verschijnt, is Danzig als een kind, wachtend om geprezen te worden door zowel Axelrod als Wendy (vader en moeder) voor een goed stuk werk. Het is een grappig moment waarvan regisseur Neil Burger (Limitless) lijkt te weten dat het net lang genoeg volhoudt om de grap te laten bezinken.
Hoewel ze lang niet genoeg te doen heeft, valt Siff op in de pilot-aflevering. Haar ontmoeting met Danzig is op een bekende manier grappig, maar het bewijst vooral dat de serie een beetje humor heeft. Een verhit gesprek met haar man over de mogelijke noodzaak om haar baan bij Ax Capital op te zeggen, duidt op een conflict langs de lijn dat Wendy de schermtijd kan geven die Siff verdient. Trouwens, Wendy is het enige personage dat noch naar Axelrod noch naar Rhoades kruipt; ze heeft het potentieel om een sleutelrol te spelen in het verhaal, wat meer is dan kan worden gezegd van Akerman en de stijve, insulaire gezinsroutine van de arbeidersklasse in Boston die niet genoeg doet om haar te onderscheiden van de andere remora-achtige wezens die zwemmen rond haar haai van een echtgenoot.
Een ander moment komt laat in het uur waarop Axelrod zijn ongetrainde Duitse herder zwaar op zijn bed ziet ademen, een chirurgische kegel om zijn nek gewikkeld. De hond is gecastreerd en zijn vrouw Lara (Akerman) informeert Bobby op de meest nonchalante manier over deze ontmoedigende gebeurtenis. Het is een ongelooflijk hokey moment: een man ziet de beste vriend van een man met zijn mannelijkheid uitgekleed en wordt plotseling gedwongen om impulsief te handelen, om zijn mannelijkheid te bewijzen, om te bewijzen dat hij niet is gecastreerd door een vooraanstaande Amerikaanse advocaat. Hij is klaar om deel te nemen aan een pisswedstrijd met zijn tegenstander, want, verdomme, "wat heeft het voor zin om geld te hebben als je nooit te horen krijgt dat je verdomme kunt zeggen?"
Het is zo'n in potentie verschrikkelijk, afgezaagd moment dat je moet geloven dat miljarden hun hand fooien; het vertelt het publiek: "Ja, je zou moeten lachen om deze mannen, hun motivaties en hun acties, want wij zijn." Je moet geloven dat deze serie het amusement serieus neemt dat het oplevert door de kwetsbaarheid van het mannelijke ego bloot te leggen; anders zal het uiteindelijk worden onderworpen aan hetzelfde niveau van spot. Het is heel goed mogelijk dat naarmate Billions vordert, het net zo sycofant zal zijn voor zijn co-leads als iedereen om hen heen, maar tot die tijd is het oké om de show het voordeel van de twijfel te geven en te hopen dat het het overweldigende machismo overneemt. tentoongesteld is een subversieve die het waard is om in te investeren.
-
Billions gaat volgende zondag verder met 'Naming Rights' @ 22:00 op Showtime.
Foto's: Showtime