Captive State doet een bewonderenswaardige poging om genreconventies te doorbreken, maar de resulterende film is een warrige en verder onsamenhangende sci-fi-allegorie.
Op dit punt heeft filmmaker Rupert Wyatt een reputatie opgebouwd voor het maken van genrefilms met een hoge kunstgevoeligheid; zelfs zijn meest succesvolle mainstream-aanbod, Rise of the Planet of the Apes, werd beschouwd als een schimmelbreker die de weg effende voor even tot nadenken stemmende franchise-reboots. Die trend zet zich voort met Captive State, een originele buitenaardse invasiethriller die Wyatt regisseerde en samen schreef met zijn vrouw en collega-filmmaker Erica Beeney. Helaas was Wyatt in dit geval niet in staat om zijn ambitieuze visie op het project volledig te realiseren. Captive State doet een bewonderenswaardige poging om genreconventies te doorbreken, maar de resulterende film is een warrige en verder onsamenhangende sci-fi-allegorie.
De film laat kijkers midden in de actie vallen, terwijl de huidige aarde wordt binnengevallen door buitenaardse wezens die onze wereld proberen te bezetten. In de negen jaar die volgen, sluiten de regeringen van de wereld een verdrag met de buitenaardse wezens en staan hen toe de hulpbronnen van de planeet te exploiteren (welke hulpbronnen, toegegeven, nooit volledig gespecificeerd zijn), in ruil voor hun hulp bij het creëren van een zogenaamd 'verenigd' maatschappij. Net als District 9 van Neill Blomkamp, is Captive State gebaseerd op een premisse die een duidelijke gelijkenis is van echte wereldkwesties (in dit geval het Amerikaanse imperialisme) en inspeelt op de huidige zorgen over overheidstoezicht en de groeiende economische kloof tussen -rijk en alle anderen. In tegenstelling tot die film omarmt Wyatts sci-fi-thriller een tamelijk niet-traditionele narratieve structuur.
Dit is ook waar de film problemen begint te krijgen. Net als Wyatt's ontsnappingsthriller uit de gevangenis, splitst The Escapist, Captive State zijn verhaal op in meerdere verhaallijnen, in een poging om de omgeving vanuit verschillende perspectieven te verkennen - namelijk die van de lokale Chicagoan Gabriel Drummond (Ashton Sanders), politieambtenaar William Mulligan (John Goodman), en de leden van een rebellengroep die bekend staat als de Phoenix, waaronder Gabriels broer Rafe (Jonathan Majors). Het is een uitdagende jongleeract waar Captive State moeite mee heeft om bij te blijven, aangezien de film continu van de ene verhaallijn naar de andere springt met weinig duidelijk rijm of reden. Tekens verdwijnen gaandeweg gedurende lange tijd op het scherm, waardoor het des te moeilijker wordt om te zeggen wie eigenlijk belangrijk moet zijn en wie 's gewoon een wegwerpondersteunende speler (en dat zijn er uiteindelijk veel). Het is een intrigerende, maar helaas ineffectieve manier om te onderzoeken hoe het leven is onder "buitenlandse" bezetting.
Het siert hem dat Captive State (meestal) vermijdt kijkers te belasten met expositie-stortplaatsen en laat het aan hen over om de relatief gefundeerde sci-fi-setting van de film te begrijpen. Wyatt en zijn cinematograaf Alex Disenhof (die ook samenwerkten aan The Exorcist TV-serie) gebruiken verder een mix van ruwe handheld-fotografie, beelden van beveiligingscamera's en duistere kleuren om het publiek het gevoel te geven dat ze een documentaire over het leven in deze post- invasie realiteit. Toch maakt de film zich schuldig aan het feitelijk onvoldoende uitleggen hoe deze setting werkt en waarom de aanwezigheid van deze buitenaardse wezens - bizarre buitenaardse wezens met overal uitstekende pieken en brute vermogens - de welvaartskloof heeft vergroot en de moderne communicatietechnologie (zoals internet) achterhaald. Dat is te zeggen,the world-building is over het algemeen een vrij allegaartje en biedt een visie op een dystopische toekomst die meer door elkaar is gegooid dan boeiend.
Captive State probeert uiteindelijk alles samen te brengen tijdens zijn derde acte, in het bijzonder met een scène die heel veel belangrijke karakterdetails en informatie over kijkers in één keer laat vallen. Hoewel het interessant is hoe de film een aantal belangrijke details achterhoudt en kijkers in staat stelt te proberen te achterhalen wat er tot op dat moment echt aan de hand is, zou iedereen die aandacht besteedt aan de zware voorafschaduwing van de film weinig moeite moeten hebben om de climax te voorspellen. Het grotere probleem is dat de grootse onthullingen van Captive State minder inzicht bieden in zijn personages dan het lijkt te geloven, en de knipogen van de film naar echte gruwelen (zoals door de overheid gesteunde martelingen) niet ontwikkelen tot zinvolle thema's. Als zodanig zijn de belangrijkste castleden van de film - vooral Vera Farmiga als de mysterieuze 'Jane Doe'- voelen zich hier verspild, ook al leveren ze wat anders prima prestaties zijn.
Simpel gezegd, Captive State ondergaat uiteindelijk hetzelfde lot als Wyatt's The Gambler-remake en belandt in een onbevredigend middengebied tussen gelikt genre-entertainment en semi-experimentele arthouse-cinema. Hoezeer je ook de ambitie van de regisseur respecteert, hij is gewoon niet in staat om zijn grote ideeën en concepten hier op een samenhangende manier uit te voeren. Dit verklaart ook waarom Focus Features bleef spelen met de releasedatum van de film en, meest recent, abrupt twee weken vooruit stootte naar de première tijdens een veel minder competitief weekend aan de kassa. Degenen die echt hebben genoten van Wyatt's vorige films, zullen de tekortkomingen van Captive State misschien meer vergevingsgezind vinden en willen het eens in de bioscoop bekijken. Wat betreft alle anderen: je kunt deze nieuwe toevoeging aan de alien invasion-filmstapel voor een andere dag overslaan of bewaren.
AANHANGWAGEN
Captive State speelt nu in Amerikaanse theaters in het hele land. Het duurt 109 minuten en heeft de classificatie PG-13 voor sci-fi geweld en actie, wat seksuele inhoud, korte taal en drugsmateriaal.
Laat ons weten wat je van de film vond in de comments!
Onze beoordeling:
2 van de 5 (oké)