De komische chemie van Kevin Hart en Dwayne Johnson behoedt Central Intelligence voor een redelijke, maar vergeetbare mainstream actie / komedie.
Central Intelligence draait om Calvin Joyner (Kevin Hart), een zachtaardige accountant die steeds meer gefrustreerd raakt over hoe zijn leven is verlopen, nadat hij ooit de koning van zijn middelbare school was geweest. Omdat zijn twintigste reünie op de middelbare school net om de hoek ligt, kruist Calvin al snel weer paden met "Bob Stone" (Dwayne Johnson): een voorheen te zware buitenstaander voor wie Calvin vriendelijk was op de middelbare school, nu volwassen en een geworden gespierde (maar goedaardige en eigenzinnige) badass - iemand die maar al te graag de band met zijn oude "BFF", Calvin, weer wil aanknopen. Het blijkt dat Bob ook een CIA-agent is die schurkenstaten is geworden - en nu wordt hij opgejaagd door de regering.
Bob vertelt Calvin dat hij eigenlijk diep onder dekking is - hij probeert de identiteit te achterhalen van een verrader binnen de CIA (met de codenaam "The Black Badger") die geheime informatie van de Amerikaanse overheid aan terroristen probeert te verkopen. Ondanks zijn bezwaren wordt Calvin gedwongen zich bij Bob's missie aan te sluiten en zijn boekhoudkundige kennis te gebruiken om de zaak op te lossen, ook al blijft het onduidelijk of Bob de waarheid vertelt … of dat hij misschien zelf "The Black Badger" is.
Geregisseerd door Dodgeball: A True Underdog Story en We're the Millers stuurman Rawson Marshall Thurber, Central Intelligence is een bruikbare actie / komedie die effectiever is in het demonstreren van Kevin Hart en Dwayne "The Rock" Johnson's kwaliteiten als een komisch duo op het scherm dan wat dan ook. Gelukkig compenseert de chemie tussen de hoofdrolspelers van de film - in combinatie met een hardhandige, maar tegelijkertijd waardevolle anti-pestboodschap - het gebrek aan inhoud van de film op andere afdelingen. Johnson en Hart hebben al plannen gemaakt om samen aan meer films te werken (te beginnen met de Jumanji-reboot) en het is gemakkelijk te begrijpen waarom, op basis van de vriendelijke en grappige schermdynamiek die ze met elkaar hebben in Central Intelligence.
Hart, met Johnson toegevoegd aan de mix, is vrij om hier een gewone, maar tegelijkertijd onzekere, heteroman te spelen en het zorgt voor een leuke afwisseling van zijn vorige komische filmrollen - hoewel Hart de neiging heeft om zijn toevlucht te nemen tot zijn motorische komiek shtick, wanneer Johnson niet op het scherm is. Gelukkig besteden Hart en Johnson het grootste deel van de Central Intelligence aan het uitspelen van elkaar; dit stelt Thurber in staat samen met co-scenarioschrijvers Ike Barinholtz en David Strassen (The Mindy Project) een plot te construeren dat grotendeels bestaat uit een reeks komische scenario's en decorstukken (sommige beter dan andere natuurlijk) gecentreerd rond Hart en Johnson's dynamische duo. De overkoepelende verhaallijn van Central Intelligence is uiteindelijk in cijfers,maar tegelijkertijd blijft het gefocust op zijn leads (evenals hun respectievelijke individuele bogen) gedurende zijn looptijd.
Het is "The Rock" die bovenal verantwoordelijk is voor het verbeteren van Central Intelligence dan de som van zijn formulerende komische plotbeats en verhaalwendingen. "Bob Stone" (denk dat John Candy Arnold Schwarzenegger ontmoet) vertoont de sterkste gelijkenis met Johnson's echte publieke persona van elke rol die de worstelaar-acteur tot nu toe heeft gespeeld - waardoor niet alleen een van Johnson's meest charmante off-beat en sympathieke uitvoeringen, maar ook een die op zijn eigen breed komische manier onverwacht kwetsbaar is. Central Intelligence omvat ook een groot aantal zelfreflexieve (en zichzelf wegcijferende) grappen over "The Rock", waarvan de meeste alleen werken omdat Johnson zo bereid is zichzelf voor de gek te houden. Bob 'De emotionele boog in de film is eveneens bevredigend, niet in de laatste plaats dankzij het feit dat Johnson het personage en zijn reis een gevoel van oprechtheid heeft gegeven.
Thurber heeft meer ervaring met het regisseren van komedies dan met het maken van actiefilms, dus het is niet verwonderlijk dat Central Intelligence Johnson beter kan gebruiken voor een komisch effect dan het maken van indrukwekkende actiescènes. Waar Thurber en de filmregisseur Barry Peterson (21 & 22 Jump Street) een aantal solide visueel georiënteerde grappen en sight-gags maken op basis van de enorm verschillende fysieke maten van Johnson en Hart, zijn ze minder succesvol in het samenstellen van opmerkelijke close-quarter vecht tegen scènes en schietpartijen - ondanks dat er iemand is die hun stuntwerk aankan, zoals Johnson. Central Intelligence schiet dus tekort in het leveren van de evenwichtige balans tussen gedenkwaardige komedie (oneliners, komische beelden) en boeiende opwinding die zou 'heb het succesvoller gemaakt met zijn inspanningen om te riffen op moderne CIA / spionagethriller-tropen en populaire afleveringen in dat genre (zoals Jason Bourne).
Omdat Central Intelligence zich primair richt op de capriolen van Johnson en Hart, is de rest van de ondersteunende cast - waaronder Danielle Nicolet (Born Again Virgin) en Amy Ryan (Bridge of Spies) als Calvijns vrouw Maggie en Bob's CIA-superieur, Agent Pamela Harris, respectievelijk - gedegradeerd tot het spelen van meer geaarde personages voor de filmsterren om grappen tegen te kaatsen. Ze spelen niettemin hun rol in de film goed, net als andere bekende acteurs die ofwel gastoptredens maken of kleine, maar nog steeds belangrijke, rollen spelen in de verhaallijn van de Central Intelligence (hun identiteit kan het beste van tevoren onbedorven worden gelaten, om de verrassing te behouden).
Uiteindelijk zorgen de komische chemie van Kevin Hart en Dwayne Johnson ervoor dat Central Intelligence geen redelijke maar vergeetbare mainstream actie / komedie wordt. De film legt de lat voor zichzelf niet hoog om duidelijk te maken (in termen van vertelkwaliteit en vakmanschap op het gebied van filmmaken), maar hij slaagt erin om die lat in stijl te ruimen dankzij de uitvoeringen van de hoofdrolspelers en de parade van grappige cameo's die voorbij komen langs de weg naar het einde van de film. Central Intelligence profiteert niet zoveel van Johnson's natuurlijke aanwezigheid op het scherm als het zou kunnen, maar het uiteindelijke filmresultaat is nog steeds twee uur plezier, luchtig zomers escapisme voor degenen die in de stemming zijn om naar Hart en Johnson grappen te zien maken. elkaar (en kraak onderweg ook een paar terroristische schedels).
AANHANGWAGEN
Central Intelligence speelt nu in Amerikaanse theaters in het hele land. Het is 107 minuten lang en is beoordeeld als PG-13 voor grove en suggestieve humor, wat naaktheid, actiegeweld en kort grof taalgebruik.
Laat ons weten wat je van de film vond in het commentaargedeelte.
Onze beoordeling:
3 van de 5 (goed)