De DCEU is om veel dingen bekend (en bekritiseerd), maar een van de meest voorkomende is het overdreven vertrouwen op droomsequenties. In de vier films tot nu toe zijn er overvloedige dromen, visioenen, flashbacks en meer geweest die bedoeld zijn om het verhaal uit te werken, en toch verzwakken ze alleen wat er wordt geprobeerd. En het lijkt erop dat Justice League het gaat afsluiten.
Droomsequenties zijn niet per definitie een slecht idee. Veel iconische momenten in verder realistische films zijn surrealistisch - Scottie's koortsdroom na Madeline's dood in Vertigo, Sarah Connors visie op de toekomst in Terminator 2: Judgement Day en het hele einde van Brazilië laten zien hoe ze verhalend en thematisch kunnen zijn - maar ze moeten een doel op zich hebben. Veel van de DCEU's zijn slechts flitsende kansen om Elseworld-scenario's binnen het hoofdverhaal te presenteren.
Neem de nieuwe trailer voor het lynchpin-team van de franchise. Het begint met een uitgebreide reeks waarin Lois Lane herenigd wordt met Clark Kent buiten de familieboerderij tegen een oranje getinte zonsopgang, hun verloving bevestigt, en dan … een flits van haar die vuil op zijn graf laat vallen (om er zeker van te zijn dat degenen die dat niet deden Ik zie Batman v Superman weten dat hij dood is) en ze wordt alleen wakker in haar bed. En dan, slechts een paar seconden later, zegt Bruce Wayne dat hij de metahumans verenigt omdat hij "een droom had". De trailer heeft veel goeds erin - het ruimtelijke bewustzijn in de laatste uitgebreide actieslag is verbluffend - maar de emotionele kern en de verhalende motivatie zijn gebaseerd op sequenties die per definitie niet echt zijn.
Verwant: Justice League: is Lois de sleutel tot de terugkeer van Superman?
Deze kunnen een probleem vormen in de voltooide film. De Lois-versie is vervelend in een trailer vanwege zijn aas-en-wissel in het moment, iets dat in de film nog erger zal zijn, wetende dat het een nep-out is (en hoewel de mogelijkheid bestaat dat dit in feite Superman's veelgeplaagde- maar - ongeziene terugkeer, er is genoeg bewijs dat het allemaal in haar hoofd zit). Dat is op zich al problematisch - aangezien Superman zal worden opgewekt in Justice League, is het goedkoop om hem eerder te laten liggen - hoewel de tweede meer een probleem is. En om te begrijpen waarom we terug moeten naar Batman v Superman.
Batman v Superman's Dream Sequence-problemen
Man of Steel profiteerde van een paar droomsequenties - het meest memorabel was Superman die verdrinkt in een zee van schedels - maar vanwege het flashback-zware verhaal van de film verstoorden ze de stroom niet echt. Batman v Superman verergerde het probleem ongelooflijk.
Er zijn in totaal vier reeksen van variabel realisme in de film: de openingsscène die beweert de begrafenis van de Waynes te zijn, maar dankzij enkele zwevende vleermuizen blijkt Bruce deel uit te maken van de gebroken psyche van oudere Batman; Bruce droomde er later van om de crypte van zijn ouders alleen te bezoeken voor een gigantische menselijke vleermuis die uit de kist van zijn moeder tevoorschijn kwam; Superman herenigd met een visioen van Pa Kent op de top van een berg; en, natuurlijk, de beruchte Knightmare-scène waar Batman in een toekomst geteisterd door Darkseid wordt gepacificeerd door Supermans goons en parademonen, gevangengenomen en uiteindelijk gedood door de Man of Steel, waarvan vervolgens wordt doorschemerd dat hij op de een of andere manier verband houdt met de tijdsbemoeienis van de Flash..
Gerelateerd: Justice League-trailer bevestigt de Parademon-theorie
Elk van deze momenten is ongelooflijk belangrijk voor het verhaal. De eerste is duidelijk de opening, dus zet de toon van de film en deze Batman, herhaald met de Man-Bat-reeks, terwijl het Jonathan-moment Superman direct motiveert om terug te keren naar Metropolis. En de riddermerrie … nou, daar komen we binnenkort op terug. Vroeger is het de moeite waard om de vorige drie onhandige pogingen te vermelden en frustrerend te worden vanwege hun scheve presentatie. Elk heeft potentieel, maar het overmatig gebruik wordt schadelijk - ze escaleren allemaal tot onwerkelijke niveaus en dat oh-het-was-allemaal-een-droom-effect wordt dun wanneer de derde keer rondgaat.
De Knightmare is bijzonder problematisch omdat het ondanks onduidelijke aard zo krachtig blijkt te zijn in het verhaal. Is het een droom, een visie, tijdverplaatsing of een andere door Barry Allen veroorzaakte gebeurtenis? De film geeft niet alleen een antwoord, maar de presentatie betekent dat er bewijs is tegen alle opties. Wat echter belangrijk is, is dat Bruce het als een droom beschouwt, maar het toch als profetisch behandelt; hij laat, wat hij gelooft dat een manifestatie van zijn angsten is, de drijvende kracht zijn om Superman neer te halen. En dan, aan het einde van de film, zinspeelt hij dat het hem 'slechts een gevoel' heeft gegeven dat er een team moet worden gevormd om te vechten in de plaats van zijn broer-van-een-andere-Martha (gedeeltelijk ingegeven door Lex Luthor's 'ding dong' wandelen)
En daarom is de regel van Bruce in de Justice League-trailer zo zorgwekkend: het breidt dat element uit.
Pagina 2 van 2: Hoe Justice League dit probleem lijkt voort te zetten
1 2