Als er iets te bewonderen is aan Joel en Ethan Coen als auteurs (behalve … nou ja, zo ongeveer alles), dan is het hun vermogen om van genre naar genre te springen, terwijl ze er altijd in slagen om films uit te brengen die herkenbaar en uniek zijn..
De met een Oscar bekroonde broers en zussen zijn van plan zich in de toekomst op puur horrorgebied te wagen, maar hun volgende project - dat nu een titel heeft, Inside Llewyn Davis - zal betrekking hebben op een opvallend ander onderwerp: de volksmuziekscene in New York in de jaren zestig.
Variety heeft het dieptepunt van de film, die de Coens herenigt met hun No Country for Old Men en True Grit-producer Scott Rudin. StudioCanal cofinanciert en verzorgt de internationale verkoop, maar het project heeft nog geen distributeur gekregen. Verwacht dat dit snel zal veranderen.
Inside Llewyn Davis beschrijft de pogingen van zijn naamgenoot om de kost te verdienen als volksmuzikant "tijdens de hoogtijdagen van het genre in de jaren zestig in New York City." De hoofdpersoon zou gedeeltelijk gemodelleerd zijn naar de echte muzikant Dave van Ronk, wiens ervaringen werden vastgelegd in de postume memoires "The Mayor of MacDougal Street" (in verwijzing naar de bijnaam van de artiest).
Korte geschiedenisles: van Ronk werkte in een verscheidenheid aan verschillende muzikale genres (ballards, blues, gospel, jazz, swing), maar zijn belangrijkste inspiratie zou de beroemde blues- en gospelgitarist Gary Davis, ook bekend als Reverend / Blind Gary Davis, zijn geweest. Hij was vroeger een prominent lid van de volkscultuur van het Greenwich Village-koffiehuis en werkte samen met onder meer Bob Dylan, Ramblin 'Jack Elliott en Joni Mitchell.
Samenvattend - hij is absoluut het soort kleurrijke, realistische inspiratie die een geanimeerd personage in de handen van de Coens zou zijn.
Een van de eerste weetjes die onthuld zijn over Inside Llweyn Davis (tip van de hoed voor / Film hiervoor) is dat het een goede hoeveelheid live-uitvoeringsmuziek zal bevatten en volgens de Coens ook zal lijken op Noah Baumbach's Margot at the Wedding, in termen van zijn naturalistische sfeer en dialoog. Alleen al die beschrijving roept zeker vergelijkingen op met het collectieve werk van wijlen Robert Altman (MASH, Nashville, Gosford Park, enz.).
Dit klinkt als een van de interessantere Coen Brothers-projecten (zegt dat niet iets) simpelweg omdat het paar bekend staat als buitengewoon nauwgezet en alles in hun films ruim van tevoren plant - tot het punt dat ze hun scripts altijd vooraf een storyboard maken. gooide ze naar studiokoppen. Dus een film die meer on-the-fly en sporadisch aanvoelt, kan een interessante verandering van tempo zijn. Het zou ook de meest muziekgeoriënteerde Coen-productie moeten zijn sinds O Brother, Where Art Thou?, Wat goed nieuws is voor degenen die ervan hielden hoe de filmmakers en zussen ouderwetse deuntjes in die periode-komedie verwerkten.
We houden je op de hoogte van de status van Inside Llweyn Davis.
Bron: variëteit