Met de terugkeer van Game of Thrones op zondag is het voorlaatste hoofdstuk van de populaire HBO-serie begonnen. Als een van de laatste 13 afleveringen van de show en de première van seizoen 7 had 'Dragonstone' de niet benijdenswaardige taak om het begin van het einde op te zetten voor een van 's werelds meest populaire televisieseries. Maar hoewel een groot deel van de extra lange speelduur van de aflevering werd besteed aan het planten van de zaden voor de rest van het seizoen en de serie, liet het langzamere tempo het slankere ensemble ook schitteren op manieren die hun personages de afgelopen jaren zelden hebben gedaan.
Enkele van de sterkste scènes in de aflevering kwamen dankzij de groeiende spanning tussen Sansa Stark en Jon Snow. Als de rechtmatige erfgenaam van Winterfell en de nieuw uitgeroepen koning in het noorden, hebben beiden politieke redenen om de leiding te willen nemen. Tegelijkertijd hebben hun twee afzonderlijke verhalen van de afgelopen zes seizoenen hen beiden gevormd tot intelligente en gedreven leiders die elk veel op tafel leggen. Als gevolg hiervan delen ze heel verschillende wereldbeelden en prioriteiten, wat leidt tot hun gespannen tête-à-tête in de grote zaal van hun familiekasteel.
Veel mensen vragen zich af wie gelijk had en wie ongelijk, maar de realiteit is dat hun beide plannen deugdelijk waren, ze spreken slechts over verschillende interpretaties van hoe verder te gaan. En het is juist die tweedeling die niet alleen de show en de boeken vanaf het begin heeft gevormd, maar ook cruciaal zal zijn op weg naar het eindspel.
Het argument van Sansa en Jon
Het argument in kwestie lijkt misschien een triviale zaak, maar het is de perfecte discussie voor de schrijvers om de contrasterende persoonlijkheden van Sansa en Jon als leiders in kaart te brengen. In juridische termen is Bran de ware erfgenaam van Winterfell en dus degene die tot koning in het noorden zou moeten worden gekroond. Aangezien het grootste deel van de wereld denkt dat hij dood is, valt die eer Sansa. In het wereldbeeld van Dorne geldt dat dubbel omdat Sansa de oudste levende Stark is. Hoe dan ook, ze heeft de sterkste claim. Om nog maar te zwijgen, het was haar planning die vorig seizoen de troepen van Littlefinger bracht en Winterfell terugwon van de Boltons.
Aan de andere kant is Jon een Stark in bloed en was hij ooit de Lord Commander of the Night's Watch. Hij is ook een begenadigd militair leider en hulde zichzelf in glorie tijdens de Battle of the Bastards. Bovendien heeft hij niet alleen de ware dreiging van de White Walkers gezien, maar heeft hij ze ook bestreden - en gedood. Voor de Noorderlingen lijkt het erop dat ze het gemakkelijker hebben om Jons klootzak te negeren dan Sansa's geslacht.
Wanneer de twee het erover eens zijn of ze de Umbers en de Karstarks moeten straffen of vergeven, bewijzen zowel Sansa als Jon wiens kind ze zijn. Jon kiest voor geschiedenis en familie-eer, en weigert de oorlogsacties van een paar eeuwen van loyaliteit tussen de grote noordelijke huizen te laten wegnemen. Sansa laat ondertussen een paar schakeringen van Catelyn zien, maar bewijst uiteindelijk wie haar over het leven heeft geleerd: Cersei en Littlefinger.
Terwijl Jon de standvastigheid van Ned en Robb bewondert, herinnert Sansa zich dat hun rigide ideologie hen heeft vermoord. Jon vindt het belangrijker om de overgebleven noorderlingen samen te binden tegen hun gemeenschappelijke vijand, terwijl Sansa ervoor wil zorgen dat verraders worden gestraft en de loyalen worden beloond. De realiteit is dat ze allebei gelijk hebben.
Volgende pagina: politiek en oorlog
1 2