Waarschuwing: SPOILERS hieronder voor folklore!
HBO's horror anthologiereeks, Folklore, onderzoekt Aziatisch bijgeloof en nationale folkloristische mythen - en het einde van elk horrorsegment is net zo verwarrend als de voorgaande. De zes afleveringen van Folklore, gemaakt door HBO Asia, bevatten elk regisseurs uit verschillende landen: Indonesië, Japan, Korea, Maleisië, Singapore en Thailand.
Hoewel de collectieve cast en crew van Folklore misschien niet bekend zijn bij westerse kijkers, is de bloemlezing zeer de moeite waard om te bekijken, omdat het het publiek in staat stelt om met de verhalen om te gaan en de conceptuele verbanden te begrijpen, inclusief het bijgeloof dat elk van de bovengenoemde landen teistert.
Gerelateerd: Folklore Review: HBO Asia brengt zijn horror-anthologie naar de VS.
In de afgelopen maanden gingen de segmenten van Folklore in première op verschillende filmfestivals, en nu kunnen HBO-abonnees de horrorbloemlezing in één keer ervaren. Of het nu gaat om liefde, loyaliteit of volledige waanzin, hier zijn de onderliggende thema's en betekenissen van de zes eindes van Folklore.
- Deze pagina: A Mother's Love & Tatami
- Pagina 2: Nobody & Pob
- Pagina 3: Toyol en Mongdal
EEN MOEDERSLIEFDE: DE DONKERE KANT VAN KARMA
Folklore begint met "A Mother's Love" - een Indonesisch verhaal van regisseur Joko Anwar. Een moeder genaamd Marni (Marissa Anita) krijgt een driedaagse baan in een leegstaand herenhuis en neemt haar zoontje Jodi (Muzakki Ramdhan) mee. Marni ontdekt dan een kamer vol met uitgehongerde kinderen op zolder, en de politie brengt de kinderen terug naar hun families. Later blijft Marni financieel worstelen, en ook met Jodi's gedrag. Ondertussen suggereert een man op televisie dat de "Zolderkinderen" werden meegenomen door "Wewe" - een entiteit die onbeminde kinderen opneemt die bereid zijn hun huis te verlaten. Aan het einde realiseert Marni zich dat Wewe haar gedachten heeft gemanipuleerd, waardoor ze haar gezond verstand in twijfel trekt, terwijl Jodi zich onbemind voelt. Na een kort verblijf op een psychiatrische afdeling keert Marni terug naar de zolder van het landhuis en ontdekt haar vermiste zoon.Ze komt dan op tegen de entiteit, niet bang en klaar om deel te nemen. Wewe nadert maar valt niet aan. In plaats daarvan lijkt de geest de moeder en zoon te omhelzen.
Folklore's "A Mother's Love" gebruikt psychologische horror om een uitspraak te doen over familiale liefde en de pijn van het mogelijk verliezen van een kind. Voor dramatische doeleinden gebruikt de regisseur walgelijke visuals om de toon te zetten. Wanneer Marni de "Zolderkinderen" ontdekt, worden menselijke uitwerpselen over de vloer verspreid. Later onthult een slachtoffer de menselijke uitwerpselen als hun dagelijkse maaltijden. Het einde van het segment gaat terug naar eerdere sequenties om alternatieve perspectieven te tonen, waardoor het lijkt alsof Marni probeert te herstellen van een verwoestend verlies. Verrassend genoeg wijkt "A Mother Loves" af van traditionele jump scares voor een relatief hartverwarmende conclusie. Net zoals Marni van Jodi houdt, vindt Wewe het heerlijk om een moederfiguur te zijn, ook al zijn haar technieken zeer gebrekkig. In dit verhaal wordt de geest verkeerd begrepen en misleid.
TATAMI: OORSPRONGSVERHALEN EN KOPIEERMECHANISMEN
Dit Japanse verhaal, geregisseerd door Takumi Saitoh, is gebaseerd op tradities van tatami-matten, met name het idee dat een tatami-mat de positieve en negatieve gevoelens absorbeert van alle mensen die hem hebben gebruikt. Om te beginnen maakt een journalist genaamd Makoto (Kazuki Kitamura) foto's in een verlaten huis, en later blijkt dat het een plaats delict is. Hij voelt zich geobsedeerd door een zaak die bekend staat als de Shinomiya Family Massacre, maar hij weet niet waarom; Makoto hoort ook dat zijn vader net is overleden.
Bij thuiskomst wordt hij herenigd met zijn moeder, en het is gebleken dat Makoto doof is. Thuis maakt hij angstaanjagende herinneringen mee en de ontdekking van een bloederige tatami-mat leidt hem naar een geheime kamer, evenals naar het verleden. Makoto's moeder, Yoshiko (Misuzu Kanno), legt uit dat haar zwager en zijn veronderstelde oom (eigenlijk zijn biologische vader), Koji (Shima Onishi), jaren geleden zijn vermoord vanwege een erfenisgeschil, en dat zijn veronderstelde vader (maar werkelijke oom), Tsukasa (Daisuke Kuroda), nooit volledig hersteld van de ervaring. Hij glimlachte zelfs nooit meer. Plots leidt de stroom van informatie ertoe dat de dove journalist zich een onderdrukte herinnering herinnert: hij overleefde het bloedbad van de familie Shinomiya en werd vervolgens ontvoerd, waarbij het psychologische trauma de reden was voor zijn gehoorverlies. Uiteindelijk,de tatami-mat zuigt Makoto's 'moeder' op en hij beschikt over zijn camerafilm.
Over het algemeen verbindt Folklore's "Tatami" de punten effectief met flashback-montages en visuele aanwijzingen, maar het is zwaar op verhalende exposities. Net als bij 'A Mother's Love', bezoekt de regisseur de sequenties opnieuw om de historische aspecten uit te breiden en waarom de protagonist worstelt met zijn herinneringen. Hoewel dit segment had kunnen verbeteren met meer karakterdiepte, blijft het trouw aan het concept van de tatami-mat en hoe het verleden het heden informeert. Kijkers vragen zich misschien af waarom een bloederige tatami-mat na zoveel jaren wordt bewaard, maar die plotpunten zijn verbonden met de trots en motivaties van de moeder. Ze kon de kaarten die het leven haar toekende niet aan, dus manipuleerde ze haar realiteit als een coping-mechanisme. Wat Makoto betreft, hij aanvaardt de waarheid en gaat verder.
Pagina 2 van 3: Nobody & Pob
1 2 3