Star Trek: Discovery heeft zijn eerste seizoen afgesloten en het was ongelooflijk. Rekening houdend met het hele seizoen, als je eenmaal het myceliumbos door de bomen kunt zien, verdiende de eerste Star Trek-serie in 12 jaar zijn opdracht als de beste incarnatie van Trek sinds de hoogtijdagen van de franchise halverwege de jaren negentig toen The Next Generation was afgestudeerd voor speelfilms terwijl Deep Space Nine en Voyager de mantel op televisie droegen. Nu is Star Trek echt terug waar het thuishoort, als een tv-serie, dapper naar waar het nog nooit eerder is geweest. Discovery eert de legendarische canon van de eerbiedwaardige franchise terwijl Trek in spannende nieuwe richtingen wordt gelanceerd.
Geen enkele Star Trek-serie is ooit perfect geweest. Echter, niet sinds het eerste seizoen van The Original Series in de jaren 60 (wat misschien wel het beste is) heeft een Trek-serie een seizoen gehad dat zo sterk is als de Discovery's. De gewelfde ambitie van Discovery heeft Star Trek een plaats opgeleverd op het verheven plateau van Prestige TV, bezet door Game of Thrones, Westworld, Breaking Bad en dergelijke. Discovery van zijn kant vertelde een compromisloos, in series vervaardigd verhaal over oorlog, verlies en het opnieuw omarmen van idealisme dat de franchise sinds de laatste jaren van Deep Space Nine niet in deze mate heeft geprobeerd.
Discovery had een gebrekkige en conflicterende hoofdpersoon, Michael Burnham, die de eerste muiter van Starfleet was, en zette haar moeilijke weg naar verlossing in kaart. Het handhaafde een razendsnel tempo vol actie, schokkende wendingen en tragische dood - de resultaten waren zowel opwindend als verontrustend (niemand verwachtte of wilde in het bijzonder zoveel losse verwijzingen naar kannibalisme in Star Trek). Maar eronder zat een sprankelend vonkje optimisme - de geest van hoop in het hart van Star Trek - dat zich een weg naar buiten vocht door de kommer en kwel. Dit gevoel van hoop scheen het helderst in de laatste aflevering van het seizoen toen Burnham de Klingon-oorlog beëindigde die ze zelf begon door de kernwaarden van Starfleet opnieuw te bevestigen.
Toegegeven, de shakedown-cruise van de Disco werd af en toe geplaagd door misstappen. Misschien wel het meest verguisd waren de veranderingen aan de Klingons. De heruitvinding van het gerespecteerde krijgersras was een zware pil voor veel fans die eraan gewend waren dat decennia van de geschiedenis en cultuur van de Klingons goed werden verkend. Er kan echter worden gezegd dat fans zo vertrouwd waren geraakt met de Klingons dat ze hun voorsprong als schurken waren kwijtgeraakt. De prequel-periode van Discovery vereiste dat de Klingons de vijand waren, en de serie slaagde erin ze zich weer buitenaards en anderen te laten voelen. (Net zoals Star Trek: The Motion Picture deed toen het de Klingons voor het eerst opnieuw ontwierp in de jaren '70.) Maar via L'Rell en Ash Tyler, tegen het einde van het seizoen,we waren getuige van hoe de Klingons en de Federatie uiteindelijk over een paar decennia zullen samenwerken om samen te werken - voordat ze in de 24e eeuw standvastige bondgenoten worden.
Hier is hoe Discovery anders de mal doorbrak en Star Trek moedig opnieuw uitvond voor onze tijd:
Deze pagina: Discovery is de best uitziende Star Trek-serie ooit
Pagina 2: Risico's nemen en de idealen van Starfleet opnieuw bevestigen
De best uitziende Star Trek-serie ooit
Discovery wilde de beelden van de door JJ Abrams geproduceerde films evenaren en slaagde er boven verwachting in om effecten van speelfilmkwaliteit op televisie te brengen. Geen enkele Star Trek-serie heeft er ooit zo verbazingwekkend uitgezien, geklonken of gevoeld, van de ruimtegevechten tot de kostuum- en decorontwerpen, tot de manier waarop de serie werd belicht en opgenomen. Bij het achterlaten van de hokey-oude 'made for TV'-look van Trek, vonden sommige fans dat deze prequel-serie in strijd was met de canon, omdat ze technologie zoals hologrammen en de myceliale sporenaandrijving lieten zien die Starfleet in dit tijdperk niet zou moeten hebben.
Star Trek zou echter een visie op onze toekomst moeten zijn en de serie moest gewoon evolueren om de 21e eeuw te weerspiegelen. De originele serie werd meer dan 50 jaar geleden uitgezonden en hoewel het alledaagse voorwerpen voorzag, zoals enorme televisieschermen aan de muur, pc's en vooral smartphones, is het nu een erg gedateerde visie op de toekomst. De technologie van Discovery roept het ontwerp van TOS op - fasers en communicators lijken erg op elkaar - maar ze moeten ook technologie hebben die we nog niet hebben, maar die we ooit zullen hebben. Dit roept zeker een raadsel op: waarom gebruikt de Enterprise-D-set een eeuw later geen hologrammen op de brug? (Seizoen 2 belooft een aantal van deze continuïteitsproblemen aan te pakken.) Op een gegeven moment moeten we echter erkennen dat het waarschijnlijk nooit perfect zal passen en dat het het beste is om niet zo nauw vast te houden aan de decennia oude canon.Accepteer eerder dat Discovery eruit moet zien als onze toekomst en dat betekent dat we veel verder moeten gaan dan de beperkte middelen die tv-series van decennia geleden tot hun beschikking hadden.
Zeker, Discovery heeft een precaire evenwichtsoefening te handhaven - vooral met de schokkende bom die het seizoen eindigde toen ze oog in oog kwamen te staan met de USS Enterprise. Wanneer ze uiteindelijk de interieurs van het ruimteschip van de Constitution-klasse laten zien, zal het moeten passen bij het beproefde ontwerp van de klassieke serie en tegelijkertijd een beroep moeten doen op de vooruitgang van de verbeterde visuals van Discovery. Maar vanaf elk oogverblindend moment van Discovery tot nu toe, is de serie ongetwijfeld de uitdaging aangegaan om Star Trek opnieuw te ontwerpen, zodat het zijn geliefde uiterlijk weerspiegelt en toch het gevoel heeft dat het de toekomst is.
Het belangrijkste is dat Discovery gewoon een feest voor de zintuigen is. Het is de meest verbazingwekkende Star Trek-serie ooit.
Pagina 2 van 2: Risico's nemen en de idealen van Starfleet opnieuw bevestigen
1 2