De critici zijn niet aardig geweest voor Disney's Nutcracker and the Four Realms. De film is (heel) losjes gebaseerd op het originele verhaal en het ballet van Tsjaikovski, maar is veel meer gericht op het verhaal dan op de schoonheid van dans. Dit zou in wezen wel eens een groot deel van de ondergang van de film kunnen zijn, aangezien The Nutcracker goed werkt, simpelweg omdat het verhaal wordt verteld door middel van dans in plaats van woorden.
In bijna alle recensies is de enige scène die veel lof krijgt de danssequentie met de Amerikaanse ballerina Misty Copeland. Als Disney maar meer van haar talenten had gemaakt, hadden ze iets veel leukers kunnen maken. In feite had het "Huis van de muis" gewaagd moeten zijn en een op dans gebaseerde film moeten produceren in plaats van een film waarin de personages het publiek vertelden wat er gebeurde terwijl het allemaal op het scherm speelde.
Met een score van 34% op Rotten Tomatoes op het moment van schrijven, is The Nutcracker and the Four Realms Disney's slechtst beoordeelde film van 2018 geworden - een hele prestatie als je bedenkt dat A Wrinkle in Time erg lauw werd ontvangen. We hebben enkele van de meest vernietigende recensies verzameld.
CNN (Brian Lowry)
De notenkraker voelt aan als een project dat door een commissie is samengesteld, met bijna geen originele noot, hetzij in de verhaalbeats of het productieontwerp. Er is ook niet veel gevaar ingebouwd in de actie, die overvloedig is, hoewel het moeilijk te zeggen is voor welke leeftijdsgroep deze oefening met PG-classificatie bedoeld is.
De jonge hoofdrolspelers - inclusief de onstuimige notenkraker (Jayden Fowora-Knight) die Clara vergezelt op haar zoektocht - zijn prima, maar zoals getekend bezetten hun personages amper één dimensie. Het enige dat overblijft, zijn die bekende soorten die zijn samengesteld door Tsjaikovski, een schattige muis en veel vragen over het gieten van wat lijkt op veel geld in zo'n dun fundament.
Rolling Stone (Peter Travers)
New York Post (Johnny Oleksinski)
Enige verwarring is oké als er hier en daar een grap is, een beetje humor, een greintje lol. Maar regisseurs Lasse Hallström (Chocolat) en Joe Johnston (Jurassic Park III) zijn vastbesloten om hun film somber, verdrietig en kalm te houden. Bijvoorbeeld: de Muizenkoning verandert van een angstaanjagend beest in een walgelijke massa van duizenden kronkelende muizen die doen denken aan de tijd dat tientallen ratten de West Village Taco Bell bestormden in 2007. Heb een holly jolly Christmas.
De uitvoeringen variëren over het algemeen van slecht tot flauw. Foy speelt de zogenaamd onschuldige Clara alsof ze een catwalkmodel is genaamd Svetlana. Knightley spreekt in een onaangename helium-piep. En Mirren is verkleed als carnavalspiraat.
Je kunt me vinden bij het ballet.
The AV Club (Katie Rife)
Elk aspect van de film voelt aan alsof het is bepaald door een algoritme, in workshopped is gedaan en op de markt is gebracht in een staat van aangename, vluchtige saaiheid. Zelfs de zichtbare toewijding aan diverse casting en het schijnbaar oprechte pleidooi voor STEM-educatie (of in ieder geval een 19e-eeuwse steampunkversie daarvan) voelt als een slimme marketingstrategie, een poging om zoveel mogelijk soorten potentiële kaartkopers aan te trekken.
Entertainment Weekly (Darren Franich)
IndieWire (David Ehrlich)
Het is nooit een goed teken als de beste scène in een belachelijk dure, blockbuster-heruitvinding van The Nutcracker is
het deel waar de film pauzeert voor een simpele danssequentie, compleet met praktische sets (met zichtbare wielen!) en een spectaculaire cameo van ballerina Misty Copeland. En toch hebben we hier een ongeïnspireerde screensaver van een film die kinderen geen interessante personages biedt om om te geven / zichzelf in te zien, een samenhangend plot om te volgen, of zelfs het zwakste spoor van de mensheid onder zijn schil van $ 130 miljoen met prachtige sets en opzichtig speciale effecten. Het is een hele klus om nu door te nemen, en naar alle waarschijnlijkheid zal het een hele klus zijn om altijd door te gaan.
The Hollywood Reporter (David Rooney)
Om het bot te zeggen, het verhaal is een ingewikkelde puinhoop, die af en toe in de richting van interessante ontwikkelingen neigt, maar bijna altijd in een of andere hectische nieuwe richting gaat voordat blijvende betrokkenheid kan beginnen. De filmmakers lijken zich ervan bewust dat dit een probleem is en dompelen de actie onder in een bijna non-stop vloed van weelderige muziek die Tsjaikovski shuffelt met James Newton Howard. Oververzadiging is de standaardinstelling.
De notenkraker en de vier rijken trekken misschien wel een publiek van ouders met jonge kinderen die van ballet houden, maar gezien het gebrek aan dansinhoud, zullen ze waarschijnlijk teleurgesteld zijn. In feite is het moeilijk in te zien voor welk type demografie deze film geschikt zou zijn. Een duidelijk gebrek aan buzz rond de release is ook veelzeggend, alsof Disney wist wat ze in handen hadden en besloot het zo stil mogelijk uit te brengen. Jammer, want met zo'n magisch (en bekend) bronmateriaal en een all-star cast had The Nutcracker meteen een klassieker kunnen worden.