Het mag dan drie en een half uur duren, maar Martin Scorsese's The Irishmanis verre van saai. Het gangsterdrama van Martin Scorsese is gebaseerd op het mogelijk waargebeurde verhaal van Frank Sheeran, een man die beweert een productieve huurmoordenaar te zijn geweest voor de misdaadfamilie Bufalino en de moordenaar van de beruchte vakbondsbaas Jimmy Hoffa. Voor dit epische verhaal van geweld, spijt en de gevaren van een leven in misdaad spaarde Scorsese kosten noch moeite: een officieel budget van $ 159 miljoen; een looptijd van 209 minuten; uitgebreide CGI-de-aging technologie om de acteurs te volgen gedurende een verhaal van meer dan 50 jaar; en een all-star cast. De film heeft bijna universele lovende kritieken gekregen, en sommigen hebben The Irishman al uitgeroepen tot een van Scorsese's beste films aller tijden. Maar veel toeschouwers die de film vanuit het comfort van hun eigen huis bekijken, waren niet zo enthousiast over wat The Irishman te bieden heeft.
Ga door met scrollen om te blijven lezen Klik op de onderstaande knop om dit artikel snel te bekijken.
Begin nu
Zoals het hoort bij een nieuwe film van een onbetwiste legende (en ook bij Scorsese's recente gesprekken over Marvel-films), heeft The Irishman menig fervent gesprek geïnspireerd. Ook typerend voor elk stuk entertainment dat universeel door critici wordt aanbeden, lijkt er een kloof te zijn tussen die recensies en de gedachten van het algemene publiek. Dat is grotendeels voorbijgegaan aan The Irishman, die een kijkerscijfer van 86% heeft op Rotten Tomatoes in vergelijking met de kritische score van 96%. Ga echter naar Twitter en het duurt niet lang om afwijkende stemmen te vinden. Op het moment van schrijven van dit artikel, als je op Twitter naar The Irishman zoekt, is de eerste suggestie "The Irishman boring". Klachten over de lengte van de film zijn, zoals verwacht voor een verhaal van drie en een half uur, overvloedig, evenals klachten over het zachtere tempo,vooral in vergelijking met het vaak snelle en furieuze tempo van Scorsese's andere gangsterfilms. Maar het punt is: The Irishman is allesbehalve saai.
The Irishman is het soort film dat alleen door Scorsese gemaakt had kunnen worden. Het is bijna metatekstueel in hoe het past in zijn meer dan 50 jaar lange carrière en de onuitwisbare indruk die hij heeft achtergelaten op de Amerikaanse cinema. Dit is het noodzakelijke hoogtepunt van decennia van herdefiniëring van de gangsterfilm tot het punt waarop de helft van Hollywood wanhopig heeft geprobeerd je te kopiëren. Waar Goodfellas de overduidelijke allure van de maffiawereld liet zien en Casino zich verdiept in het ultrageweld, gaat The Irishman helemaal over de alledaagse verveling van een leven dat wordt ondergedompeld in onontkoombare wreedheid. Er is nul glamour in deze wereld, een waar oude mannen in onnodig cryptische raadsels met elkaar spreken over treffers en omkoping tot het punt waarop niemand zelfs maar lijkt te weten waar ze het over hebben. Het getoonde geweld is niet onbezonnen of duizelig in de manier waarop Scorsese's oog vaak vangt,maar het is eerder het rommelige neveneffect van een dagtaak dat de hoofdpersoon uiteindelijk leeg en eenzaam zal achterlaten. Voor iedereen die een Scorsese-film zag en besloot dat ze altijd al een gangster wilden zijn, is The Irishman het broodnodige tegengif.
Klachten over de lengte van The Irishman zijn ietwat vreemd, aangezien de meeste moderne blockbusters tegenwoordig gemakkelijk 140 minuten lopen en Netflix-kijkers in één keer met plezier 13 uur tv kijken. Scorsese is ook geen onbekende in een lange film. Wat de meeste mensen bij The Irishman lijkt te hebben overvallen, is het opzettelijk lome tempo. Voorbij zijn de hectische, snelle delen van Goodfellas en The Wolf of Wall Street die het publiek met zijn gezicht in de hectiek van deze fascinerende maar zeer giftige werelden werpen. In plaats daarvan is dit een film die opzettelijk de tijd neemt en de vermoeiende ploetert van het leven van deze mannen laat zien. Hun levenskeuzes hebben hen niet opgewonden of zelfs maar veel geluk gebracht, en dat wordt overgebracht door de traagheid van het verhaal - en langzaam is zeker niet hetzelfde als saai.
The Irishman is een film die van zijn publiek vraagt om actief aandacht te schenken aan de creatieve beslissingen die het heeft genomen, en gezien het feit hoe vaak de eigen marketing van Netflix lijkt aan te moedigen dat kijkers lui naar alles en nog wat lui kijken, is het geen verrassing dat sommige fans dit vinden een vreemde alternatieve streamingervaring. Zelfs als 209 minuten te lang aanvoelen, geef The Irishman dan de tijd die het verdient en zet je in voor wat het te bieden heeft (maar neem gerust af en toe een pauze in de badkamer). Het is het waard.